Αφήστε τον Λάμπη Λιβιεράτο στην ησυχία του

Υπήρχε κάποια εποχή, όχι πολύ μακρινή, που υπήρχαν ξεκάθαρες και διαχωριστικές γραμμές στο τι μπορεί να πει και κυρίως στο τι μπορεί να γράψει ένας δημοσιογράφος για ένα γνωστό άνθρωπο που αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας.

Ο Λάμπης εδώ και καιρό αντιμετωπίζει τους δικούς του δαίμονες και όπως δήλωσε ο ίδιος, έχει ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγους και μπήκε σε ψυχιατρική κλινική με δική του πρωτοβουλία για να γίνει καλύτερα και για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το θηρίο της κατάθλιψης.
Το αν αυτό είναι καλό ή όχι αφορά τον ίδιο, ενώ εμάς θα πρέπει να μας αφορά, ότι είναι ένας άρρωστος άνθρωπος που ζήτησε βοήθεια και θέλει να γιατρευτεί.

Πολλοί δημοσιογράφοι γνωρίζαμε κάποιοι λιγότερες κάποιοι περισσότερες λεπτομέρειες για την τωρινή κατάσταση του Λάμπη. Φίλοι και συνάδελφοι σε μεγάλα site σε περιοδικά ή εφημερίδες δεν έγραψαν τίποτε (τουλάχιστον πρώτοι και με ονόματα) ούτε και όταν ο Λάμπης προσπάθησε πρόσφατα να βάλει τέλος στη ζωή του όπως ειπώθηκε.

Απεναντίας κάτι παιδάκια που έκαναν ένα site στο πόδι -και γράφουν τις ειδήσεις με ελληνικά σαν να έβαλαν το κείμενο στην αυτόματη μετάφραση του google και βγήκε στα αλαμπουρνέζικα- όχι απλώς έβγαλαν την είδηση, αλλά είπαν ονοματεπώνυμο και πληροφορίες αγνοώντας ότι ο κώδικας δημοσιογραφικής δεοντολογίας απαγορεύει κάτι τέτοιο.

Τι άλλαξε στις μέρες μας και έκανε τον κόσμο να ψάχνει με μανία τέτοιες ειδήσεις, που αφορούν αυτοκτονίες, θάνατο και σκάνδαλα.
Δεν άλλαξε ο κόσμος, ίδιος είναι και πάντα έχει αυτή την αρρωστημένη και ταυτόχρονα παρόρμηση να μάθει τα πάντα για κάποιον διασημο και κυρίως για τις αδύνατες στιγμές του, για την πτώση του, για το γεγονός ότι είναι τρωτός και ευάλωτος όπως όλοι μας, ακόμη και αν είναι γνωστός, πλούσιος, ωραίος ή διάσημος. Η θλίψη και η δυστυχία δεν αφήνει κανέναν απέξω.

Και αφού δεν άλλαξε ο κόσμος, αυτό που σίγουρα άλλαξε είναι ο πόλεμος της ενημέρωσης. Η ανάγκη να γράψει κάποιος πρώτος την είδηση. Όμως ο Λάμπης είναι άνθρωπος, δεν είναι μόνο είδηση. Είναι ένας από εμάς, σαν και εμάς, που πέρασε πολλά, που έχασε πολλά και έχει δικαίωμα να περάσει την κατάθλιψη τους όπως ο ίδιος έχει επιλέξει, στη σιωπή.

Πότε γίναμε πεδίο μάχης όπου όλα επιτρέπονται όπως στον πόλεμο; Αυτό που ξεχνάμε όλοι μας πολλές φορές και δεν έχουν ακόμη μάθει αυτά τα πιτσιρικά που νομίζουν ότι κάνουν δημοσιογραφία, είναι ότι οι άνθρωποι των ρεπορτάζ μας, δεν είναι νούμερα, ονόματα, αριθμοί, στατιστικές και ειδήσεις. Είναι και αδέρφια μας.