Τι κέρδισε η Δέσποινα Βανδή απ’ την ιστορία με τον Νότη;

Είχε τόση ηρεμία στον καλλιτεχνικο-σοουμπιζίστικο κόσμο μας, που καρφίτσα ν' έπεφτε θα ακούγονταν. Ίσως γι αυτό όλη αυτή η φασαρία με τη Δέσποινα. Δεν είναι ότι έκανε θόρυβο, αλλά ότι όλοι έκαναν πολύ ησυχία.

Σ΄ ένα χώρο που κανείς δεν λέει την αλήθεια –ή έστω ελάχιστοι- και οι συνεντεύξεις και οι ατάκες συνοψίζονται σε κλισέ και αστείες φράσεις που γράψανε ιστορία όπως, «είμαστε μια πολύ δεμένη και αγαπημένη ομάδα» ή «περνάμε καλά και αυτό φαίνεται στον κόσμο» η Δέσποινα τόλμησε και είπε την αλήθεια της και μάλιστα με κόστος.

Η απόφαση της να αποσυρθεί από το σχήμα στο «Έναστρον», λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της με τον Νότη Σφακιανάκη, επειδή ο τελευταίος με δηλώσεις του υποστήριξε την Χρυσή Αυγή, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Σε αντίθεση με όσα μπορεί ν' ακούστηκαν –ελάχιστα είναι η αλήθεια- η Δέσποινα δεν είχε να κερδίσει τίποτε από αυτή την ιστορία. Εντάξει, ίσως την εύνοια κάποιων που δεν είχαν για εκείνη την καλύτερη γνώμη. Όμως το οικονομικό ρίσκο που πήρε ήταν τεράστιο και πολύ μεγαλύτερο από το να αλλάξει τη γνώμη κάποιων ή να της γράψουν καλά λόγια 2-3 έντυπα. Αυτά θα περάσουν και η ίδια το ξέρει, όπως ξέρει επίσης ότι οι πιθανότητες να εμφανιστεί κάπου αλλού τέτοια εποχή, μειώνονται δραματικά.
Όμως σε πείσμα όλων και ειδικά τέτοιες εποχές, εκέινη πήρε την απόφασή της και ήταν μια γενναία απόφαση. Όπως διάβασα και στο Facebook «από καλλιτέχνες άλλων χώρων ακούμε κορώνες, αλλά την ανατροπή την έκανε ένας άνθρωπος από την pop κουλτούρα».

Λέμε όλοι μας -και σωστά- ότι ο καθένας μας δικαιούται να έχει τη άποψη του. Δεν λέμε όμως ότι ο Νότης και η Δέσποινας φυσικά, επηρεάζουν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η άποψη του Νότη δεν είναι η άποψη του γείτονα ή του φίλου μας, που την είπε, διαφωνήσαμε, τσακωθήκαμε ή συμφωνήσαμε και τέλος. Είναι η άποψη που έχει πολιτική δύναμη, γιατί επηρεάζει, διαμορφώνει, φανατίζει.

Και μεταξύ μας, η αθωότητα του Νότη εξαντλήθηκε όταν θέλησε να του συμπεριφέρονται σαν τον απόλυτο άρχοντα της πίστας, όταν καθιέρωσε κανόνες καλής συμπεριφοράς στα τραπέζια (εκείνα τα περίφημα δεν καπνίζουμε όταν τραγουδάει ο καλλιτέχνης, ούτε πετάμε γαρύφαλλα) και κυρίως όταν απαίτησε να καλυφθεί η τοιχογραφία του Γιάννη Τσαρούχη στο ταβάνι του REX.

Όλα αυτά που μέχρι πρόσφατα αντιμετωπίζαμε σαν γραφικό αστείο, ανακαλύψαμε ότι έχουν άλλο επίπεδο, πιο σκοτεινό και καθόλου χιουμοριστικό.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, όμως υπάρχουν δουλειές (όπως διαφημιστής πολιτικού κόμματος) στις οποίες λερώνεσαι.