Γιατί τόσο πολύ ενδιαφέρον για τον χωρισμό της Μαίρης Συνατσάκη και του Μύρωνα;

Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν είναι η τελευταία φορά που ένα ζευγάρι χωρίζει και γίνεται πρωτοσέλιδη είδηση. Για την ακρίβεια θα μας ξάφνιαζε αν συνέβαινε το αντίθετο, όμως η Μαίρη Συνατσάκη και ο Μύρωνας Στρατής ήταν ένα από τα αγαπημένα ζευγάρια της ντόπιας showbiz, που χώρισαν για τους δικούς τους λόγους και από εκεί που είχαν πάντα μια διακριτική και καθόλου κραυγαλέα παρουσία στα media έγιναν πρωτοσέλιδη είδηση παντού. Και όταν λέω παντού το εννοώ.

Ο κόσμος διάβαζε και ξαναδιάβαζε με μανία οποιαδήποτε είδηση υπήρχε για τη γνωριμία τους, για τη σχέση τους, τη συγκατοίκησή τους, το παρασκήνιο του χωρισμού, τις πρώην δηλώσεις αγάπης, το blog της Μαίρης με την επιβεβαίωση της φήμης και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος καταβρόχθιζε τις ειδήσεις κι όχι δεν είμαι υπερβολικός.

Τι συνέβη ξαφνικά; Τόσο δημοφιλής ήταν η Μαίρη και ο Μύρωνας και δεν το ξέραμε; Τόσο πολύ ενδιέφερε τον κόσμο η προσωπική τους ζωή; Όχι, η είδηση μπορεί να αφορά τους δυο τους , αλλά δεν τους αφορά κι όλας.
Με απλά ελληνικά και να το πω όσο γλυκά γίνεται χωρίς καμία διάθεση να τους προσβάλω, η Μαίρη και ο Μύρωνας δεν είναι ούτε η Ζέτα με τον Χατζηγιάννη ούτε η Μενεγάκη με τον Πατζόπουλο. Φαντάζομαι θα το ξέρουν και οι ίδιοι, έξυπνα και σεμνά παιδιά είναι.

Επομένως η σκόνη που σήκωσε ο χωρισμός τους ήταν δυσανάλογη του εκτοπίσματός τους και το συμπέρασμα ποιο είναι; Ότι δεν ήταν τα ονόματα που παρέσυραν τόσο πολύ κόσμο στην είδηση, αλλά η ίδια ή είδηση πράγμα που σημαίνει μεταξύ άλλων, ότι λίγο πολύ η εποχή των ευτυχισμένων οικογενειών που πόζαραν γελαστοί στα εξώφυλλα φορώντας τα καλά τους, αγκαλιά με τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους, έχει περάσει. Η ευτυχία δεν ενδιαφέρει κανέναν, όσο εκεί έξω υπάρχει ένα ωραίο δράμα, μια μικρή τραγωδία , μια ιστορία καταστροφής όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στην άκρη.

Οι εποχές δεν ευνοούν τα χαμόγελα των άλλων, όταν δικά μας μετά βίας σχηματίζονται στα πρόσωπά μας. Το πρόβλημα των άλλων –μικρό, μεγάλο, λίγη σημασία έχει-επιδρά ανακουφιστικά, σαν φάρμακο σχεδόν στο δικό μας θλιβερό και σκοτεινό μοτίβο ζωής. Δεν λένε ότι: "Αφού δεν μπορούμε να συναντηθούμε στη χαρά ας συναντηθούμε στη δυστυχία"; Κάπως έτσι!