Τι κοινό έχουν η Βίσση με την Αλεξίου;

Όπως όλα τα πράγματα που φαινομενικά μοιάζουν και μπορεί κάποιος με μια πρώτη ακατέργαστη ματιά να τα μπερδέψει και να θεωρήσει ότι είναι όμοια, έτσι και οι δύο συναυλίες της προηγούμενης εβδομάδας, ενώ είναι από δύο διαφορετικούς κόσμους οι αντιδράσεις που δημιούργησαν τις κάνουν να μοιάζουν.

Η πρώτη (χρονολογικά) ήταν της Άννας Βίσση στη Μύκονο και μπορεί να μην είχε τις σαμπάνιες των χιλιάδων ευρώ του Ρέμου, ούτε τους αστακούς, είχε όμως όλη την παρακμή που συνοδεύει περασμένα μεγαλεία. Σαν μακιαγιαρισμένη σταρ που τη βρήκε το ξημέρωμα πασαλειμμένη με τη μάσκαρα και το make up.
Τα σχόλια για την είσοδο των εκατοντάδων ευρώ πήραν φωτιά σαν ξερόχορτα και στο ίδιο τσουβάλι μπήκαν όλα: H Μύκονος , τα χρήματα που σπαταλούν οι πλούσιοι, η υπεραξία των σταρ κ.λ.π.

Σε μια εποχή που ο καθένας μπορεί να λέει τη γνώμη του είτε στα social media, είτε σε διάφορα site, όλα είναι πιθανά να ακουστούν και προφανώς κάποια μικρή αλήθεια μπορεί να υπάρχει σε κάθε κειμενάκι και σε κάθε σχόλιο. Πάντως θεωρώ ότι έγινε πολύ κακό για τα τίποτα. Μια συναυλία, ούτε καν συναυλία, μια αρπαχτή έγινε σε κλαμπ της Μυκόνου για μια τραγουδίστρια που ήθελε να γιορτάσει 40 χρόνια στη μουσική. Το θέμα δεν είναι ότι χρέωναν 400 ή 500 ή δεν ξέρω πόσα ευρώ στην είσοδο, αλλά ποιος τα έδωσε. Ένα κιτς υπερθέαμα, μπορεί ο επιχειρηματίας να το χρεώσει όσο θέλει, δεν θα δώσει λόγο. Αν κάποιος πιστεύει ότι θα πλήρωνε σαν να ήταν στο Las Vegas για να δει τελικά τη Ντέμι, ένα συγκρότημα και τη Βίσση να τραγουδάει Καρβέλα, ε τότε καλά να πάθει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της πρώτης συναυλίας το θέμα δεν είναι κοινωνικό, είναι αισθητικό και μάλιστα κακής αισθητικής.

Στη δεύτερη συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου που τραγούδησε για τις απολυμένες καθαρίστριες το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Εδώ οι αντιδράσεις κινήθηκαν από κίνητρα πολιτικά και κάτι απάνθρωπες δηλώσεις, μέχρι τα σαρκαστικά και αφελή σχόλια του Νίκου Μαστοράκη. Και εδώ κατηγορήθηκε η ίδια η καλλιτέχνης, χλευάστηκε μια μερίδα ανθρώπων, άνεργων και φτωχών και αν υπήρχαν καλές προθέσεις, μπήκαν στο στόχαστρο σαν ύποπτες.

Το είπαμε και παραπάνω, είναι μια εποχή που όλοι έχουν μια άποψη. Κάποιοι πληρωνόμαστε για να τη γράφουμε και κάποιοι θεωρούν χρέος να κανιβαλίζουν ελεύθερα χωρίς επιχειρήματα με φθόνο και θυμό.

Το πάρτι όμως τελειώνει, οι συναλίες σταματούν, τα ηχεία σωπαίνουν, ο κόσμος φεύγει... και όλοι μας κρινόμαστε.