Μαρία Αλιπράντη: Η Μαγειρική της Αγάπης

Από την αρχή μου δήλωσε ότι ήθελε να προβληθεί η ομάδα και όχι ένα δικό της πορτραίτο. Εγώ όμως θέλω να γράψω αρχικά για τη γυναίκα που δημιούργησε την ομάδα «Η Μαγειρική της Αγάπης».

Η Μαρία είναι μια γραφίστρια που της αρέσει να μαγειρεύει

Αυτό που απολαμβάνει περισσότερο είναι η ατμόσφαιρα που υπάρχει σε ένα τραπέζι, όταν μοιραζόμαστε φαγητό μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. «Πάντα στην οικογένειά μου κάναμε τραπέζια και μοιραζόμασταν όμορφες οικογενειακές στιγμές. Τώρα, με φίλους γύρω από ένα τραπέζι ή μαγειρεύοντας όλοι μαζί, παρατηρώ πως δημιουργείται μια ιδιαίτερη ζεστασιά καθώς οι άμυνες των ανθρώπων χαλαρώνουν. Ο καθένας αρχίζει και μοιράζεται πιο εύκολα πράγματα για τη ζωή του και γενικά πιστεύω ότι με ευγενικό και χαρούμενο τρόπο γεννιέται πολύ όμορφη επικοινωνία και πολιτισμός γύρω από ένα τραπέζι».

Το πρότζεκτ

Το Μάιο του 2010 το πρότζεκτ «Μαγειρική της Αγάπης», που τότε είχε μόλις πέντε μέλη -φίλους και συγγενείς, ξεκίνησε τη δράση του. Η ιδέα ήταν να μαγειρέψουν και να προσφέρουν το φαγητό σε κάποιους ανθρώπους που δεν είχαν να φάνε. Το θέμα όμως δεν ήταν τόσο απλό. Ναι μεν θα προσέφεραν το φαγητό, αλλά θα κάθονταν κι αυτοί να φάνε μαζί τους, στο ίδιο τραπέζι, μιλώντας, συζητώντας και γνωρίζοντας τους ανθρώπους για τους οποίους μαγείρεψαν.

Αρχικά έγινε μια έρευνα για ιδρύματα και φορείς που προσφέρουν έργο, που θα ήταν ανοιχτοί σε μία κίνηση σαν αυτή και με τους οποίους θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Σε πρώτη φάση μαγείρεψαν για ένα ίδρυμα που προσφέρει στέγη σε γυναίκες άπορες, με παιδιά ή ηλικιωμένες. Εκεί έφαγαν όλοι μαζί, μίλησαν, έπαιξαν με τα παιδιά και πέρασαν υπέροχα. Και κάπως έτσι διαπίστωσαν πόση ανάγκη έχουν όλων των ειδών τα ιδρύματα από τέτοιες συνεισφορές, αφού τα περισσότερα λειτουργούν με εθελοντές. «Δεν είναι ότι τους τροφοδοτούμε στο 100%, αλλά είναι μία συνεισφορά κι αυτό, που τους αγγίζει. Εκείνο που έχουμε εισπράξει είναι αυτή η ζεστασιά που προκύπτει από την επικοινωνία, παρέα με σπιτικό φαγητό, νόστιμο και θρεπτικό» λέει η Μαρία.

Σήμερα τα μέλη της «Μαγειρικής της Αγάπης» είναι γύρω στα 100

Άνδρες, γυναίκες, άνεργοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, όλες οι κατηγορίες ανθρώπων είναι μέλη, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο ενεργοί. «Για εμάς είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Το να μπαίνεις στην κουζίνα για να μαγειρέψεις φαγητό για κάποιον που δεν γνωρίζεις, αυτό και μόνο σου δίνει μια πρωτόγνωρη αίσθηση σε κάτι που είναι μια καθημερινή συνήθεια. Βιώνεις κάτι το οποίο κάνεις καθημερινά σε ένα επίπεδο παραέξω. Σε πρώτο επίπεδο για τον εαυτό σου, σε δεύτερο για τους γνωστούς σου και σε τρίτο για ποιους; Μαγειρεύεις για κάποιον που δεν ξέρεις κι αυτό είναι σαν παιχνίδι. Θα του αρέσει; Δεν θα του αρέσει; Να βάλω αυτά τα υλικά; Δίνεις αγάπη και φροντίδα και φτιάχνεις μια ιστορία για τον άνθρωπο που θα το φάει. Εγώ έχω και λίγη αγωνία όταν μαγειρεύω που μου αρέσει» λέει χαμογελαστά.

Μετά από το πρώτο ίδρυμα με το οποίο συνεργάστηκαν ήρθαν σε επαφή μέσω αυτών με κάποιο άλλο και στη συνέχεια με ένα τρίτο με ηλικιωμένους ανθρώπους αυτή τη φορά. Σιγά σιγά ανέπτυξαν και δράση στο δρόμο, δίνοντας φαγητό σε άστεγους. Χωρίζουν το φαγητό που έχουν μαγειρέψει σε μερίδες, βγαίνουν έξω και τις δίνουν σε ανθρώπους που κοιμούνται σε κιβώτια ή στο δρόμο. Εκεί δεν μπορούν να καθίσουν μαζί τους να φάνε, αλλά μπορούν να τους μιλήσουν λίγο, με όποιον είναι δυνατή η επικοινωνία, ειδικά αν βρουν πολλούς μαζεμένους μαζί. Μέχρι στιγμής οι αντιδράσεις είναι πολύ θετικές, και ποτέ δεν αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα, καθώς οι άστεγοι της Αθήνας είναι ευγενέστατοι. Μάλιστα, έχει τύχει να τους δίνουν και δεύτερη μερίδα και να μην το παίρνουν για να μην το στερήσουν από κάποιον άλλο.

«Υπάρχει αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη σ' αυτόν τον κόσμο που μέχρι τώρα φοβόμασταν να προσεγγίσουμε», μας λέει η Μαρία. «Όταν στην αρχή δεν ξέραμε που ακριβώς να πάμε, μας έλεγαν που είχε κι άλλους ανθρώπους που κοιμούνται έξω, έλληνες τοξικομανείς, μετανάστες, ανθρώπους που για διάφορους λόγους είναι άστεγοι. Δεν εκπλήσσονται όταν τους πηγαίνουμε φαγητό, μου δημιουργούν την αίσθηση ότι έχουν δει πολλά τα μάτια τους...». Αυτό που οι εθελοντές εισπράττουν μετά, είναι ευγνωμοσύνη και αναγνώριση. Στα ιδρύματα είναι πιο εύκολο να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους, αφού είναι όλοι συγκεντρωμένοι εκεί, ενώ στο δρόμο ακολουθούν κάποιες διαδρομές με τα πόδια, οπότε δεν έχουν πολύ χρόνο για τον κάθε ένα.

Ήδη τους έχει προσεγγίσει πολυεθνική εταιρεία, η οποία προσέφερε κάποια υλικά όπως μακαρόνια, τα οποία γενικά προσφέρουν στα ιδρύματα ή τα μαγειρεύουν για κάποια δράση. Ακολουθούν ένα μηνιαίο πρόγραμμα στο οποίο τα μέλη συμμετέχουν όταν μπορούν και εστιάζουν στη συχνότητα των δράσεων, ανεξάρτητα από το αν τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα θα πάρουν μέρος δύο ή είκοσι μέλη.

Η ενδυνάμωση της ομάδας

«Μας ενδιαφέρει να πάμε σαν ομάδα, να μιλήσουμε λίγο πρώτα μεταξύ μας, να γνωριστούν οι εθελοντές, ενώ φεύγοντας από μία δράση μοιραζόμαστε εντυπώσεις, σχόλια και συναισθήματα. Έτσι, από τη μία υπάρχει ομαδικότητα, από την άλλη αλληλοστήριξη, μια αίσθηση ασφάλειας ότι γνωριζόμαστε καλύτερα, ώστε να μπορούμε να συζητήσουμε κάτι αν το χρειαζόμαστε. Ο κόσμος όταν πρωτοέρχεται δεν ξέρει πως ακριβώς λειτουργούμε και είναι λογικό να είναι επιφυλακτικός. Προσωπικά πιστεύω ότι το αποτέλεσμα είναι καλύτερο όταν πάμε κάπου σαν παρέα. Ταυτόχρονα, δημιουργείται άλλο δέσιμο όταν ένας εθελοντής βλέπει που ακριβώς πάει το φαγητό του, παίρνει μέρος σ' αυτή τη βιωματική εμπειρία και βλέπει τον αντίκυπο της συμμετοχής του».

Επέκταση

Στόχος του πρότζεκτ είναι να επεκταθεί σε όλη τη χώρα και ήδη γίνονται συζητήσεις με ομάδες στην Πάρο και τη Θήβα, οι οποίες θέλουν να αναλάβουν παρόμοια δράση στον τόπο τους. «Με τη μαγειρική της αγάπης θυμίζουμε στους ανθρώπους αυτό που έκαναν παλιά, δίνοντας στους γείτονες ένα πιάτο φαγητό» λέει η Εμμανουέλα Θεοδωράκη, υπεύθυνη επικοινωνίας, βασικός κρίκος της «Μαγειρικής της Αγάπης» και παρούσα κατά τη συνέντευξη. Με τη σειρά της η Μαρία προσθέτει: «Σαν ένστικτο και αξία υπάρχει στους Έλληνες, απλά στη ζωή μας έχει μπει ο φόβος, η αποξένωση, η ρουτίνα και η καθημερινότητα. Όλα είναι θέμα συνηθειας. Σιγά σιγά οι άνθρωποι θα ξανασυνηθίσουν να μιλούν μεταξύ τους ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται, θα συνηθίσουν να προσφέρουν φαγητό σ' αυτούς που δεν έχουν και ίσως κάποια μέρα να μην υπάρχουν πεινασμένοι».

Η «Μαγειρική της Αγάπης» παίρνει μέρος σε ανεξάρτητα πρότζεκτ, ενώ έχει ξεκινήσει μια συνεργασία με την οικογενεακή ταβέρνα «Μάνα μου Μαντζουράνα μου» του Αντώνη Κατσιάδα. Στόχος του Αντώνη είναι στο τέλος του γεύματος να ενημερώνει τους πελάτες πως το φαγητό που περίσσεψε μπορούν να το πάρουν μαζί τους και είτε να το φάνε την άλλη μέρα, είτε να το προσφέρουν σε κάποιον άστεγο που θα συναντήσουν στο δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι εκπαιδεύονται ν' αναλαμβάνουν οι ίδιοι δράση και μπαίνουν στη διαδικασία να δώσουν το φαγητό στους φτωχούς, προσωπικά.

Να ενημερώσουμε ότι οι άστεγοι της Αθήνας αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ενώ το τελευταιο εξάμηνο οι άνθρωποι που καταφεύγουν σε ιδρύματα για τη σίτισή τους έχουν διπλασιαστεί.