«5 μήνες μετά τον γάμο άρχισαν οι ξυλοδαρμοί»: Η εμπειρία της Εβελίνας Π. ως θύμα έμφυλης βίας

Δυο νέοι, ελεύθεροι άνθρωποι γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν κι έκαναν μια κόρη. Η Εβελίνα Π. πίστεψε ότι βρήκε τον άνδρα της ζωής της. Αυτόν που όλα τα κορίτσια – λίγο πολύ – ονειρεύονται να συναντήσουν κάποια στιγμή στον δρόμο τους. Στην αρχή ήταν όλα υπέροχα. Ο έρωτας, βλέπεις, «τυφλώνει» και την Εβελίνα Π. δεν την άφηνε να δει ουσιαστικά τι άνθρωπο είχε απέναντί της. Γιατί μπορεί τον πρώτο καιρό να ήταν όλα ωραία και καλά αλλά δεν άργησε να έρθει η βία. Και το ξύλο. Πολύ ξύλο. Τόσο που η κοπέλα χρειάστηκε ιατρική φροντίδα. Χωρίς, όμως, να τον «δώσει» στεγνά σε κανέναν.

Τον προστάτευσε. Έκανε το λάθος που όλες οι γυναίκες κάνουν όταν αγαπούν πολύ έναν άντρα. Αυτόν που νομίζουν ότι είναι ο άνθρωπός τους, αλλά τελικά είναι ο τύραννός τους. Η μαρτυρία της είναι σοκαριστική. Η Εβελίνα Π. αφηγείται στο Queen.gr τον Γολγοθά που πέρασε με τον πατέρα του παιδιού της, με εκείνον που νόμιζε πως είναι ο ένας αλλά τελικά ήταν το απόλυτο τίποτα. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι – αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι- δεν πρέπει να έχουν θέση και σημασία στη ζωή καμίας γυναίκας.

Μάντα Παπαδάκου: «Άντρας σημαίνει να είσαι προστατευτικός και όχι να πνίγεις τη γυναίκα σου»

«Τον γνωρίσα το 2019, σε έναν γάμο στον οποίο ήμασταν και οι δύο καλεσμένοι. Σε μια από τις έντονες ματιές που ανταλλάξαμε νιώσαμε μια περίεργη έλξη.Τότε ήμουν 23 και εκείνος 31. Στην αρχή μιλούσαμε στο τηλέφωνο και με μηνύματα. Ώσπου μια μέρα με κάλεσε για ποτό. Με περίμενε με ένα τεράστιο μπουκέτο λουλούδια, ήταν πολύ ευγενικός. Μετά από λίγο καιρό, αρχίσαμε να συναντιόμαστε πιο συχνά, αλλά δεδομένου ότι ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις, βλέπαμε ο ένας τον άλλον μόνο μία φορά τον μήνα. Τον υπόλοιπο χρόνο επικοινωνούσαμε διαδικτυακά.

Ήταν πολύ όμορφος. Είχε, όμως, τον τρόπο του να με δελεάσει, το καταλάβαινε και μου έκανε εντύπωση ότι δεν με πίεζε να προχωρήσουμε. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να με πιέζει να παντρευτούμε. Ήθελε παιδιά, οικογένεια και αυτό σήμαινε ότι θα μετακομίσω στο χωριό που ζούσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη και τρελά ερωτευμένη με έναν πολύ εντυπωσιακό άντρα, δέχθηκα.

Αράξαμε στην παραλία και συζητούσαμε. Για μια στιγμή με κοίταξε στα μάτια με ύφος απαιτητικό και μου έκανε την εξής ανακοίνωση: ''όταν γυρίσουμε να μαζέψουμε τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονται για τον πολιτικό μας γάμο και να κλείσουμε ημερομηνία''. Πέταξα από τη χαρά μου. Αμέσως έκανα εικόνα τις πρόβες νυφικού, τις μπομπονιέρες, το βίντεο από τη δεξίωση. Έτσι, έναν χρόνο μετά τη γνωριμία μας, παντρευτήκαμε. Τον αγάπησα τόσο πολύ.

Μέχρι που... λίγο πριν διαλέξω νυφικό ήρθαν τα πρώτα σημάδια βίας και μαζί με αυτά, τα πρώτα κλάματα. Έπινε, αλλά μου υποσχέθηκε ότι θα σταματήσει και θα έχουμε μια υπέροχη οικογένεια. Η ένταση των παθών ξεκίνησε από την πρώτη μέρα της κοινής μας ζωής. Οι προσβολές και οι απαιτήσεις έγιναν καθημερινότητα. Απαιτούσε συνεχώς να υποχωρώ, να σωπαίνω και όταν το έκανα εξοργιζόταν ακόμα περισσότερο.

Συνέχιζε να πίνει, να με προσβάλει... 5 μήνες μετά τον γάμο άρχισαν οι ξυλοδαρμοί. Με χτυπούσε για μικροπράγματα: αν αργούσα να του φέρω τον καφέ και τα τσιγάρα του, -μάλιστα μια φορά άναψε το τσιγάρο και το έσβησε στο μάγουλό μου-, αν δεν είχα μαγειρέψει το φαγητό που ήθελε το έριχνε πάνω μου και φώναζε στα αυτιά μου με αποτέλεσμα να αποκτήσω ημικρανίες. Αν κάποια φίλη μού τηλεφωνούσε, μπορούσε να γκρεμίσει το σπίτι.

Δεν ξέρω αν άρχισε να ζηλεύει πολύ ή όλο αυτό ήταν πολύ άρρωστο. Οποιαδήποτε συζήτηση, ακόμη και για τη μουσική, θα μπορούσε να προκαλέσει επιθετικότητα. Έπαιρνε φωτιά με το παραμικρό. Στα γενέθλιά μου έφτιαξα τούρτα, ήρθε η φίλη μου με τον σύζυγό της να μου κάνουν έκπληξη μιας και είχαν πολύ καιρό να με δουν, αλλά η χαρά μου κράτησε λίγο.

Όταν έφυγαν με έπιασε από τον λαιμό και άρχισε να με βρίζει πολύ άσχημα λέγοντάς μου ότι έχω σχέση με τον άντρα της φίλης μου και ότι το κατάλαβε από τον τρόπο που τον κοιτούσα. Άρπαξε την τούρτα με μανία και την πέταξε στο πρόσωπό μου. Μετά μου επιτέθηκε. Άρχισα να τρέχω, προσπάθησα να φτάσω στο διπλανό δωμάτιο, πρόλαβε και με χτύπησε στο πρόσωπο. Το αίμα έβγαινε ποτάμι από τα χείλη μου. Είχα μελανιάσει. Κάθε βράδυ έκλαιγα και αναρωτιόμουν αν το αξίζω όλο αυτό. Γιατί;

Τα επεισόδια αυτά άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνά. Όλο και πιο εύκολα. Προσπάθησα να του μιλήσω, να μάθω ποιο είναι το πρόβλημα. Απάντησε ότι με αγαπάει πολύ και το κάνει, γιατί τον εκνευρίζω. Εγώ τον προκαλούσα, έλεγε. Μπορούσε να με κοροϊδεύει για ώρες. Με ταπείνωσε, κάθισε πάνω μου, με χτυπούσε, κυρίως στο κεφάλι. Μετά αιμορραγούσε η μύτη, τα μάτια, τα χείλη μου. Έπαθα διάσειση στο κεφάλι και είχα μελανιές σε όλο μου το σώμα. Όχι, δεν πονούσε πια το σώμα μου, μόνο η ψυχή μου.

Για να με ηρεμήσω σκεφτόμουν την μητέρα μου, που με αγαπούσε πολύ και ήταν βράχος. Κάθε φορά που με χτυπούσε εγώ δεν αντιστεκόμουν πια, απλά περίμενα να τελειώσει, να ξεθυμάνει και σιγοτραγουδούσα το νανούρισμα της μαμάς μου! Την είχα τόσο ανάγκη όπως εκείνες τις στιγμές που προσπαθούσε να με προστατέψει από τον πατέρα μου, όταν έκανε στο σπίτι φασαρίες.

Ήθελα να φύγω, αλλά ζήτησε συγγνώμη με κλάματα, είπε ότι με αγαπούσε και δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα, αποκαλούσε τον εαυτό του ''απόβρασμα'' και ''κάθαρμα''. Τελικά, τον συγχώρεσα, δεν έφυγα τότε. Οι ξυλοδαρμοί και μετέπειτα οι συμφιλιώσεις συνεχίστηκαν. Έναν χρόνο μετά έμεινα έγκυος, κι όταν πια ήμουν απόλυτα εξαρτημένη οικονομικά από εκείνον, έγινε ανεξέλεγκτος. Δύο φορές, μετά από σκληρούς ξυλοδαρμούς, χρειάστηκα γιατρό, αλλά δεν αποκάλυψα ποτέ την αλήθεια. Δεν τον πρόδωσα.

Έφτιαξα ιστορίες. Έλεγα ότι έπεσα στην αυλή, ότι άγνωστοι με λήστεψαν στον δρόμο. Κάπως έτσι, για άλλη μια φορά, πέταξε μια ξύλινη καρέκλα στο κεφάλι μου και εγώ λυποθύμισα. Με άφησε στο πάτωμα. Ούτε καν με σήκωσε. Συνήλθα, βλέποντας την κόρη μου να κλαίει από πάνω μου και να λέει ''μην πεθάνεις, σε παρακαλώ μανούλα''. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Όσο έλειπε μάζεψα γρήγορα τα απαραίτητα, άρπαξα την κόρη μου και πήγα στο αστυνομικό τμήμα να κάνω καταγγελία και μήνυση για να κερδίσω χρόνο. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε δικηγόρος. Άλλαξα πόλη, έφυγα γιατί φοβόμουν πολύ, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Θα σκότωνε και εμένα και την κόρη μου.

Έπρεπε κάτι να κάνω να απαλλάξω το παιδί μου από τον οικογενειακό εφιάλτη. Αν και ακόμα δεν δίνει διαζύγιο, ούτε διατροφή, μου αρκεί που είναι μακριά μου. Δεν βλέπει την κόρη του και είναι δική του επιλογή, δεν ενδιαφέρεται για το πώς είναι, δεν τον νοιάζει. Έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολύ συχνά με πιάνουν κρίσεις πανικού. Η ψυχολογία μου δεν αντέχει, καταρρακώνομαι και απελπίζομαι. Όμως, προσπαθώ να είμαι καλά και ήρεμη.

Εξάλλου, όλες οι ευθύνες βαρύνουν εμένα τώρα πια. Ευτυχώς, έχω βρει την οικογένεια που αναζητούσα και τη βοήθεια που χρειαζόμουν στον Πολιτιστικό και Φιλανθρωπικό Σύλλογο Γυναικών ''Ελπίδα Μάνας''. Μου βρήκαν δουλειά, με προέτρεψαν παράλληλα να σπουδάσω -πάντα ήθελα να γίνω δασκάλα- και όταν τελειώσω θα πιάσω δουλειά στο κοινωνικό φροντιστήριο του συλλόγου, ώστε με αυτόν τον τρόπο να στηρίξω άλλες γυναίκες που το έχουν ανάγκη! Αυτός είναι ο στόχος μου από εδώ και πέρα: να βοηθήσω όσες περισσότερες γυναίκες και παιδιά μπορώ, ώστε να απελευθερωθούν από τον τύραννο σύζυγο και πατέρα. Να κάνουν όνειρα, μα πάνω απ όλα να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Η οικογένεια του συλλόγου είναι ανοιχτή και θα τους υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια. Όλοι εμείς είμαστε μια γροθιά. Μη φοβάσαι! Κάνε το επόμενο βήμα και έλα κοντά μας,

Με αγάπη Εβελίνα Π.».

ΥΓ: Ευχαριστούμε θερμά τον Πολιτιστικό και Φιλανθρωπικό Σύλλογο Γυναικών «Ελπίδα Μάνας» για τη βοήθεια στην ανάδειξη ενός τόσο σοβαρού θέματος όσο η προσπάθεια εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινώνησε στο: 2109424466.

Διάβασε όλο το αφιέρωμα του Queen.gr για τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών εδώ!