Ο Αναστάσης Ροϊλός από τη Μάγισσα στον Άμλετ: «Αγάπησα πολύ τον Αντρέι, νιώθω ευγνώμων»

Ο Αναστάσης Ροϊλός είναι το τηλεοπτικό πρόσωπο της χρονιάς με τον ρόλο του ως Αντρέι Σιντόροφ, αλλά αυτός ο κύκλος της Μάγισσας οριστικά έχει κλείσει για εκείνον, για να ανοίξει σύντομα ένας άλλος, αφού θεατρικά το καλοκαίρι θα υποδυθεί τον Άμλετ. Και λίγο πριν το μεγάλο φινάλε της σειράς, μιλά στο Queen.gr για τον ρόλο που αγάπησε και ο ίδιος, για τη συνεργασία με την Θεοφανώ - Έλλη Τρίγγου, τη δημοφιλία που απέκτησε τους τελευταίους μήνες ως Αντρέι, το παρασκήνιο στα γυρίσματα, αλλά και για αυτό το αναπάντεχο τέλος για το οποίο πολλά έχουν ειπωθεί.

Κάνουμε όμως μαζί του και ένα νοητό ταξίδι σε σταθμούς της ζωής του, σε σκέψεις και συναισθήματα, σε σημαντικά σημεία της καλλιτεχνικής του αναζήτησης που εκείνος θεωρεί ξεχωριστά.

«Έχει τύχει να κάνω κάτι γιατί ήταν καλό για την καριέρα μου και το μετάνιωσα οικτρά»

Ο Αναστάσης Ροϊλός είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Θεάτρου στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, αθλητής ξιφασκίας (του στάθηκε χρήσιμη αυτή η εμπειρία και στην περιώνυμη σκηνή αναμέτρηση με τον Μάρκο Παπαδοκωνταντάκη στη Μάγισσα) ενώ έχει και την ιδιότητα του συγγραφέα. Μεταφράζοντας το βιβλίο του διάσημου Ιάπωνα σκηνοθέτη Ταντάσι Σουζούκι «Πολιτισμός είναι το σώμα». Η σπουδή μαζί του και η εκπαίδευση στην Ιαπωνία για ένα χρονικό διάστημα, ήταν πολύτιμη. Και ορατή σε όλους εμάς με το ταλέντο του. Ξαναπήγε πρόσφατα μάλιστα στη χώρα μαζί με τον «εθνικό θείο» της Μάγισσας, Νίκο Ψαρρά και πια πολύ καλό του φίλο.

Το αυστηρό καμμιά φορά προφίλ του, μπορεί και να σε παραπλανήσει. Και αρκεί μία κουβέντα μαζί του για να καταλάβεις το χιούμορ του, την έμφυτη ευγένειά του, την απουσία καθωσπρεπισμού, τη δίψα για να δημιουργεί και να αναμετριέται με τα δύσκολα, την ειλικρίνειά του, χωρίς τον στόχο να είναι αρεστός. Ξέρει πως κάποιοι τον περιμένουν στη «γωνία» όπως λέει λόγω των τηλεοπτικών του επιτυχιών, αλλά δε λειτουργεί ποτέ με τις προσδοκίες των άλλων. Κατά βάθος είναι πολύ πιο ροκ ως ψυχοσύνθεση και ας μη το δείχνει. Και δεν το λέω εξαιτίας της αγάπης του για τη heavy metal μουσική.

Η πειθαρχία είναι ένα στοιχείο που σε χαρακτηρίζει. Δεν έχασες ποτέ τον
προσανατολισμό σου;
Πολύ συχνά τον χάνω. Υπάρχουν περίοδοι που αναρωτιέμαι αν κάνω καλά αυτό που κάνω, ποιος είναι ο στόχος μου, τί θέλω να κάνω μετά, αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα κάνει αλλιώς το ένα ή το άλλο. Η υποκριτική όμως είναι η σταθερά μου, ακόμα κι αν μου πήρε 8 χρόνια να το πάρω απόφαση.
Επειδή είσαι άνθρωπος των στόχων, στο χτίσιμο της καριέρας σου, οι επιλογές σου γίνονται βάσει στρατηγικής; Να υπάρχει μία συνάφεια στα επαγγελματικά σου βήματα;
Δεν το κάνω για την καριέρα, γιατί όταν την κυνηγάς, είναι σαν τη σκιά. Φεύγει μακριά σου. Έχει τύχει σε μία περίπτωση στο παρελθόν, να κάνω κάτι επειδή ακριβώς θα ήταν καλό για την καριέρα μου και το μετάνιωσα οικτρά, γιατί χάλασε την ψυχολογία μου και με πήγε πολύ «πίσω».
Υπάρχει όμως και ο λόγος του βιοπορισμού που μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος επιλογές. Την οικονομική αστάθεια που είναι χαρακτηριστικό της δουλειάς σου, πως την αντιμετώπισες;

Υποθέτω πως παίζει ρόλο το ότι δουλεύω στον χώρο από τα 19 μου μέχρι σήμερα χωρίς διακοπές. Μπορώ να πω ότι δεν έζησα φοιτητικά χρόνια γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή ξόδευα περισσότερο χρόνο στη μελέτη και στην πρόβα παρά στις εξόδους. Αυτό το λες και καλό οικονομικό management. Ήδη στα 25 μου έλεγα ότι ώρες ώρες νιώθω σαν 60άρης (γελάει).

Αυτονομήθηκες νωρίς...
Ναι, μου έκανε καλό που απέκτησα από νωρίς την ευθύνη του εαυτού μου.
Καλείσαι να κάνεις το καλοκαίρι, έναν ρόλο που στην παγκόσμια δραματουργία λειτουργεί ως δέλεαρ για έναν ηθοποιό και να παίξεις τον Άμλετ. Τι βαθμό δυσκολίας έχει η νέα αυτή δουλειά;
Μου είχε ξαναγίνει η πρόταση να κάνω Άμλετ πριν από δύο χρόνια, από έναν αγαπημένο φίλο και συνεργάτη, που τώρα στήριξε την απόφασή μου να τον
κάνω με τον Θέμη Μουμουλίδη. Δεν το βλέπω ως δέλεαρ, είναι πρώτα μία μεγάλη ευθύνη και έπειτα μία μεγάλη δημιουργική ευκαιρία.
Γιατί μιλάς για ευθύνη;
Όλοι οι ρόλοι έχουν ευθύνη. Επιπλέον, σε κάποιες περιπτώσεις, και ο Άμλετ ανήκει σε αυτές, αφενός οι άνθρωποι του χώρου μας περιμένουν πράγματα από σένα, αφετέρου κάποιοι άλλοι λόγω των τηλεοπτικών συμμετοχών σου, μπορεί να σε περιμένουν στη «γωνία». Το καλό είναι ότι έχω απελευθερωθεί σε μεγάλο βαθμό από την προσδοκία των άλλων, δε με ενδιαφέρει τι είναι σημαντικό για εκείνους. Έχω ο ίδιος αρκετά μεγάλες προσδοκίες από τον εαυτό μου με τις οποίες θα αναμετρηθώ, οπότε το άγχος αυτό μου αρκεί. Ο Άμλετ έχει πολλές πλευρές για να μελετήσεις. Και παραμένει μέχρι και σήμερα από τα μεγαλύτερα αινίγματα, και από πλευράς δραματουργίας αλλά και ψυχολογίας. Το στοίχημα για μένα εδώ δεν είναι να βρεις μία δική σου λύση στο αίνιγμα και να την παρουσιάσεις, αλλά να μεταφέρεις το αίνιγμα αυτούσιο στη σκηνή. Με όλες του τις πλευρές. Η παράσταση οφείλει να γεννήσει ερωτήσεις, όπως κάνει το κείμενο. Οι απόψεις του Φρόυντ για τον Άμλετ, για παράδειγμα, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Φρόυντ έλυσε τον γρίφο. Μπορεί οι απόψεις του περί ακυρωμένου οιδιπόδειου και του βραχυκυκλώματος που δημιουργεί αυτό στην αποφασιστικότητά του Άμλετ, να είναι λάθος, ή να μην μας αφορούν. Αλλά ακόμα και αυτό είναι μονάχα μία πλευρά του χαρακτήρα, έχει δεκάδες «ευθύνες» ακόμη. Ευτυχώς το βάρος των αποφάσεων μοιράζεται εξίσου ανάμεσα σε σκηνοθέτη και ηθοποιό, αλλά και στη μουσική, τα σκηνικά και τα κοστούμια.

Και τα τρία αυτά στοιχεία τα είχε η Μάγισσα. Τα οποία βέβαια έδεσαν με το τόσο πετυχημένο καστ, το εξαιρετικό μοντάζ και τη σκηνοθεσία.
Μεγάλο ρόλο έπαιξε επίσης η παραγωγή, είναι αξιέπαινη για το ρίσκο που πήρε να επενδύσει ένα ποσό που δεν έχει δοθεί ξανά στην ελληνική τηλεόραση. Και το κανάλι που την αγόρασε φυσικά. Ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Την ασφάλεια κλειστού στούντιο την είχαν ελάχιστες σκηνές. Είχαμε κυρίως εξωτερικούς και ημι - εξωτερικούς χώρους, άλογα, πρωτότυπα ρούχα, σκηνικά, πολύωρα γυρίσματα σε σπηλιές, και πολλές ακόμα δυσκολίες που απαιτούν πολύ χρόνο και χρήμα. Μακάρι να είναι η αρχή για να επενδυθούν ακόμη περισσότερα στη μυθοπλασία. Μόνο έτσι πιστεύω μία σειρά θα μπορεί να ταξιδέψει στο εξωτερικό αλλά και θα μπορείς να τη δεις και σε 5 και σε 10 χρόνια.

Έγινες φέτος δεκάδες φορές viral με εκατοντάδες χιλιάδες σχόλια στα social media και ειδικά στο Twitter/X ως Αντρέι για πολλές σκηνές. Είναι διασκεδαστική ή και καταπιεστική όλη αυτή η δημοφιλία που
δημιουργεί ένας ρόλος;
Είναι μία ευτυχής συγκυρία, η δουλειά σου να έχει αντίκρισμα. Άλλωστε για ποιον το κάνουμε όλο αυτό; Από εκεί και πέρα είναι δουλειά του καλλιτέχνη, όσο κόπο βάζει για να δημιουργήσει κάτι με στόχο να αγαπηθεί, άλλο τόσο πρέπει να το αφήσει μετά να φύγει από πάνω του. Αν δεχτούμε ότι «η αγάπη είναι ανάλογη της προσπάθειας» τότε η αγάπη ποτέ δεν είναι αρκετή.

Αν κάποιος θεωρήσει ότι η αγάπη που πήρε σε μία δουλειά αρκεί γιατί τον έχει «φτάσει κάπου», και άρα δεν χρειάζεται άλλη προσπάθεια, θα είναι ο καλλιτεχνικός του θάνατος.

«Καμιά φορά το μήνυμα, μπορεί να είναι θετικό, χωρίς φαινομενικά ένα ευτυχισμένο τέλος»

Είναι ο Αντρέι Σιντόροφ ένας από τους πιο αγαπημένους σου ρόλους, για τη δυνατότητα που σου έδωσε να κάνεις κάτι διαφορετικό και να προκληθείς στο να δείξεις και άλλες πλευρές του ταλέντου σου;
Τον αγάπησα πολύ τον Αντρέι. Ακόμη και σε πράξεις ή λόγια του που δυσκολεύτηκα να δικαιολογήσω στην πρώτη ανάγνωση. Άλλωστε ο κάθε ρόλος είναι μία συνιδιοκτησία μεταξύ ηθοποιού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη. Ο ηθοποιός βάζει στον ρόλο την προσωπική του ενέργεια, αλλά πάντα λογοδοτεί στο συνολικό όραμα και στη θέση που ο ήρωάς του έχει στην ιστορία. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Όταν πήραμε τα πρώτα σενάρια, έχοντας βρει και μία εξαιρετική δασκάλα ρωσικών, περίμενα να έχω περισσότερα ρωσικά. Πρώτα δικαιολόγησα την έλλειψή τους εστιάζοντας στο
πώς θα έπρεπε ο Αντρέι να μιλάει τις άλλες γλώσσες αλλά και ότι θα αποφεύγει τα ρωσικά μέσα στον Πύργο λόγω των τότε σχέσεων Ρωσίας-Μάνης. Και όταν μίλησα με τη Μελίνα Τσαμπάνη και τον Πέτρο Καλκόβαλη (σ.σ τους σεναριογράφους της σειράς) γι’ αυτό, μόνοι τους μου είπαν «Όπου θέλεις βάζε ρώσικα, ακόμη και βρισιές». Αυτό όμως δεν θα μπορούσα να το κάνω αυθαίρετα. Χωρίς σεβασμό στη δουλειά του άλλου δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία και συνδημιουργία, και τους είμαι ευγνώμων για την ελευθερία που μου έδωσαν.

Φάνηκε από την κινησιολογία σου, τις εκφράσεις σου, την τονικότητα της φωνής, ακόμη και τη σιωπή σου, πώς δούλεψες πολύ σκληρά για να δημιουργήσεις τον Αντρέι. Σε βοήθησε η γνώση που έχεις από τις σπουδές σου σε κάτι που ήταν τόσο απαιτητικό στη λεπτομέρεια;
Αυτό οφείλεται καθαρά στον χαρακτήρα που μου έγραψαν. Είχε πολλές πτυχές προς εξερεύνηση όπου μού δόθηκε χώρος να αναπτύξω πράγματα που είτε είχα ήδη είτε θα έπρεπε να μάθω. Το έχω ξαναπεί, αλλά ο Λευτέρης Χαρίτος έχει κάτι μαγικό ως σκηνοθέτης. Από ένα κάστινγκ μπορεί να καταλάβει πολλά πράγματα. Κάποια στιγμή στη δεύτερη σεζόν των Άγριων Μελισσών μου είπε τους λόγους για τους οποίους με διάλεξε για τον Νικηφόρο. Παρότι δοκιμάσαμε μόνο σκηνές του «καλού» Νικηφόρου είδε ότι θα μου ταίριαζαν και οι άλλες πλευρές του.

Αν όχι άρνηση, αλλά είχες τουλάχιστον έναν ενδοιασμό να ξαναγίνεις
τηλεοπτικό ζευγάρι με την Έλλη Τρίγγου και μάλιστα αμέσως μετά;
Όλοι θα σας ταύτιζαν ξανά με την προηγούμενη σειρά.
Σίγουρα, αν το ήξερα θα το φοβόμουν. Όμως εμείς δε γνωρίζαμε ότι θα γίνουμε ζευγάρι.

Ξέραμε ότι θα έχουμε μία πολύ σημαντική αλληλεπίδραση, αλλά βλέποντας τα επεισόδια μετά, αναγνωρίσαμε και τα σημάδια στην ιστορία που έδειχναν ότι θα γινόμασταν ζευγάρι. Λέγαμε και οι δύο «Ορίστε, φως φανάρι, μας το είχαν δείξει οι άνθρωποι» (γελάει).

Πόσο θα σου λείψει η Έλλη Τρίγγου; Περάσατε έναν χρόνο ξανά μαζί
και 4 συνολικά.
Με την Έλλη είναι σίγουρο πως θα μας δοθεί η ευκαιρία να ξαναδουλέψουμε στο μέλλον. Κάποιες φορές θεωρούμε αυτονόητη τη συνεννόηση, την υγιή ανταλλαγή απόψεων και τη συνεργασία, όπως είχα εγώ με την Έλλη. Δεν είναι όμως. Και αυτά συνήθως τα εκτιμάς αργότερα, σε άλλες συνεργασίες.

Με τον εθνικό θείο, τον Νίκο Ψαρρά έχετε ήδη δημιουργήσει μία νέα φιλία. Είναι αλήθεια πως ταξιδέψατε πρόσφατα μαζί στην Ιαπωνία;
Ναι, ταξιδέψαμε μαζί για διακοπές, εκείνος με την οικογένειά του και εγώ με τη σύντροφό μου, περάσαμε αρκετές μέρες μαζί. Ευτυχώς τον έπεισα να μείνει για παραπάνω μέρες.
Πηγαίνεις τακτικά στην Ιαπωνία; Είναι μία ετήσια συνήθεια;
Ας πούμε ότι πηγαίνω τακτικά. Πηγαίνω στο χωριό που είναι η βάση του Σουζούκι, αλλά τα πρώτα δύο χρόνια που πήγα, όσο έκανα και τη μετάφραση του βιβλίου του, γύρισα σχεδόν όλη την Ιαπωνία, για να πάρω περισσότερες πληροφορίες για τον ιαπωνικό πολιτισμό, που αποτελεί τη βάση της φιλοσοφίας του και της θεατρικής του γλώσσας.

Σε έχει επηρεάσει αυτή η κουλτούρα;
Είναι ένας πολιτισμός με βαθιά ριζωμένη την αίσθηση της πειθαρχίας, του αλληλοσεβασμού αλλά και της ποίησης. Και οι αξίες αυτές δεν διέπουν μόνο
την τέχνη αλλά και την καθημερινότητα του σύγχρονου Ιάπωνα σε μεγάλο βαθμό.

Ας επιστρέψω στη Μάγισσα. Το κοινό, έχει πιο ρομαντική διάθεση και επιθυμεί ένα ευτυχισμένο τέλος μεταξύ του Αντρέι και της Θεοφανώς. Ωστόσο αυτή η ανατροπή που θα υπάρξει στην πλοκή του τέλους (το είχε αναφέρει και η Θέμις Μπαζάκα στο Queen.gr όπως και η Κατερίνα Λέχου), ίσως μας αλλάξει και όλη την αντίληψη που είχαμε μέχρι τώρα για τη σειρά;

Πρέπει ο θεατής να δει και το τελευταίο επεισόδιο για να καταλάβει το σύμπαν που έφτιαξαν οι δημιουργοί. Και τώρα που τελειώνει η Μάγισσα, αν κάποιος καθίσει με ηρεμία το καλοκαίρι και ξαναδεί τα επεισόδια από την αρχή γνωρίζοντας το τέλος, θα εκτιμήσει και θα σταθεί σε άλλα σημεία της σειράς. Καμιά φορά το μήνυμα, μπορεί να είναι θετικό, χωρίς φαινομενικά ένα ευτυχισμένο τέλος. Αυτό μόνο μπορώ να πω.