Δάφνη Καραβοκύρη: «Ο πατέρας μου, είναι ο σούπερ ήρωας μου. Ατρόμητος, αισιόδοξος και ονειροπόλος»

Ο πατέρας σε μία οικογένεια είναι ο στυλοβάτης, εκείνος που παρέχει ασφάλεια, που δίνει δύναμη, που αποτελεί παράδειγμα για τα παιδιά του. Είναι όμως και εκείνος που τα βοηθά στο να αναπτύξουν την αυτονομία τους, να γνωρίσουν τα συναισθηματικά τους όρια, να μη φοβηθούν, να ρισκάρουν. Είναι ο προστάτης τους και ειδικά για τα κορίτσια και ο πρώτος άντρας που θα θαυμάσουν στη ζωή τους.

Ο Αντώνης Καραβοκύρης και πατέρας της Δάφνης λειτούργησε με αυτόν τον τρόπο στη ζωή της κόρης του. Ως ένα φωτεινό παράδειγμα τόλμης και αισιοδοξίας. Αυτοδημιούργητος, παλαιότερα εκδότης των περιοδικών «Be» και «Collection» και αργότερα ιδιοκτήτης της διαφημιστικής εταιρείας Page, μεγάλωσε την κόρη του κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, αλλά λειτούργησε ως ο συνοδοιπόρος της και το παράδειγμά της, ακόμη και όταν τα δικά του όνειρα γκρεμίστηκαν την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Γύρισε μαζί του όλον τον κόσμο και τα ταξίδια μαζί του, έγιναν η μόνη σημαντική, αναντικατάσταση και ανεκτίμητη περιουσία της, όπως και οι συζητήσεις μαζί του.

Μοιάζει σχεδόν αυτονόητο, το ότι επηρεάστηκε από εκείνον και στη δική της επαγγελματική ταυτότητα. Ως δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός και podcaster, αλλά και ως γενικά ανήσυχο πνεύμα. Και σήμερα με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, μας τον παρουσιάζει μέσα από τα δικά της μάτια. Μας μεταφέρει εικόνες, συναισθήματα και μνήμες μαζί του που μένουν ανεξίτηλες στον χρόνο. Και ερωτήσεις - απορίες που πάντα ξετύλιγαν μία ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.

«Του λέω κάθε μέρα "σ'αγαπώ"»

Η Δάφνη Καραβοκύρη θα σου μεταφέρει την κληρονομημένη από τον πατέρα της αισιοδοξία, ακόμη και όταν μιλά για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια. Την εποχή που η μητέρα της διαγνώστηκε με καρκίνο και αργότερα με διπολική διαταραχή. Εκεί ο πατέρας της λειτούργησε με ειλικρίνεια και οι δύο είδαν κατάματα την πραγματικότητα. Έμεινε μαζί του από τα 14 της χρόνια σε μία μετάβαση που ήταν πρωτόγνωρη και για τους δύο. Ακόμη και όταν αργότερα εκείνη αντιμετώπισε τη νευρική ανορεξία, για την οποία δημόσια και με θάρρος μίλησε και την πολέμησε.

Παγκόσμια Ημέρα Διατροφικών Διαταραχών σήμερα και 4 διάσημες Ελληνίδες καταδικάζουν το body shaming

Σε μία παλαιότερη ομιλία σου στο Tedx, είχες πει ότι θέλει μεράκι και αγάπη το να ρωτάς. Ποια ήταν η πιο συνηθισμένη ερώτηση που έκανες ως παιδί στον μπαμπά σου;

Το «Γιατί να διαβάσω μαθηματικά; » ήταν μία πολύ συνηθισμένη μου ερώτηση, γιατί δεν τα αγαπούσα καθόλου. Μετά όταν αρρώστησε η μητέρα μου ακολούθησε η συχνή ερώτηση «Γιατί η μαμά να πάθει καρκίνο;». Είχα όμως και άλλου τύπου ερωτήσεις, όπως: «Γιατί δεν μπορούμε να αγγίξουμε τα αστέρια;» ή το «Γιατί το μάτι μας δεν είναι φωτογραφικός φακός;». Επειδή επίσης ο πατέρας μου αγαπά πολύ τα ταξίδια, τον ρωτούσα διαρκώς γιατί μας έλεγε πως τα ταξίδια θα είναι η ανεκτίμητη περιουσία που θα έχουμε πάντα τη ζωή μας. Συχνά αναρωτιόμουν «Γιατί λες ότι πάντα πρέπει να είμαστε ευγενικοί απέναντι στους άλλους;». Η ευγένεια ήταν πάντα πολύ σημαντική για εκείνον.

Άρα με τον μπαμπά σου κάνατε συχνά συζητήσεις επί παντός επιστητού. Από τα πιο πρακτικά θέματα έως και τα πιο φιλοσοφικά.

Και οι δύο ήμασταν πολύ εκφραστικοί. Είχαν πάντα ένα πολύ βαθύ νόημα οι συζητήσεις με τον πατέρα μου. Όταν αρρώστησε από καρκίνο η μητέρα μου, ήμουν πολύ μικρή, πήγαινα τότε στην Πέμπτη Δημοτικού και αναζητώντας έναν τρόπο για να εκφράσω τα συναισθήματά μου, είχα ξεκινήσει να γράφω ποιήματα. Κάποια από αυτά, ο παππούς μου τα είχε δημοσιεύσει στην εφημερίδα «Εστία». Μετά κέρδιζα τον ένα ρητορικό διαγωνισμό μετά τον άλλον στο Κολλέγιο και όλοι στην οικογένεια ήταν πολύ περήφανοι για εμένα.

Ήταν διπλωματικός μερικές φορές στις απαντήσεις του, γιατί ως παιδί δεν μπορούσες να καταλάβεις το πραγματικό νόημα αρκετών πραγμάτων και απέφευγε την ανάλυση για να μην μπερδευτείς;

Ήμασταν και είμαστε πολύ συνδεδεμένοι με τον πατέρα μου, δεν μου είπε ποτέ ψέματα. Είχε μία παιδικότητα σε όλες τους τις αντιδράσεις και αυτό με βοήθησε. Όταν πέθανε ο πατέρας του και παππούς μου, τον οποίο αγαπούσε πολύ, έκανε πάρτι στο σπίτι λέγοντάς μου: «Ο θάνατος είναι η συνέχεια της ζωής». Ήταν πάντα υπεραισιόδοξος και είχε άγνοια κινδύνου, κάτι που και σε εμένα το έχει μεταφέρει. Δεν με μεγάλωσε με πανικό και με ψέματα. Με έμαθε να μη φοβάμαι, με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε μεγάλη ελευθερία. Και επειδή μου έδειξε αυτή την εμπιστοσύνη από μικρό παιδί, ποτέ δεν χρειάστηκε αντίστοιχα να του κρύψω και εγώ το οτιδήποτε.

Υπάρχει κάτι που θαυμάζεις στον μπαμπά σου, πολύ περισσότερο απ’ όλα αυτά που ανέφερες;

Ότι είναι ατρόμητος. Ότι είναι μορφωμένος, δραστήριος, έχει κύρος και ευγένεια. Ήταν και είναι ο σούπερ ήρωάς μου ο μπαμπάς μου.

Λειτουργούσε με κλασσικές ατάκες πατρικών συμβουλών ή προτιμούσε να σου διηγείται ιστορίες και περιστατικά τα οποία λειτουργούσαν ως παραδείγματα, για να σε βάζει σε μία διεργασία σκέψης;

Δεν είναι ο τύπος των συμβουλών ο πατέρας μου. Αν τον ακούσεις, θα τα χάσεις όλα! (γελάει). Του αρέσει όμως να διηγείται ιστορίες για το παρελθόν, τις οποίες διαρκώς τις επαναλαμβάνει.

Επειδή ο πατέρας μου ηττήθηκε όπως πολλοί άλλοι από την οικονομική κρίση ενώ ήταν αυτοδημιούργητος, ένιωσε ότι ξαφνικά ήταν σα να «αυτοκτόνησαν» τα όνειρά του. Αυτή η ανάγκη του να μας ξαναλέει τα όσα έχει ζήσει, λειτουργεί σαν ένα χερούλι που ανοίγει ξανά τη γκρεμισμένη πόρτα των ονείρων του. Θέλει να διατηρεί μία επαφή με αυτό το παρελθόν.

Ήθελες να γίνεις η mini εκδοχή του; Μήπως είσαι τελικά;

Τι εννοείς η mini; Η πιο μεγάλη εκδοχή του ήθελα πάντα να γίνω. Εν μέρει μπορεί και να είμαι.

Μετέφερε μου μερικές εικόνες από όσα έχεις ζήσει με τον πατέρα σου, οι οποίες πάντα λειτουργούν ως οι πιο δυνατές και γλυκές σου αναμνήσεις…

Θα σου φανεί παράξενο, αλλά έχω από μικρή στο μυαλό μου, την εικόνα του πατέρα μου να πλένει το αυτοκίνητό του, το οποίο και εύχομαι κάποια στιγμή να μου το αφήσει ως κληρονομιά. Ποτέ δεν το πήγαινε σε συνεργείο, κατέβαινε κάθε Σάββατο στην πιλοτή και το έπλενε μόνος του. Ήταν η αγαπημένη του συνήθεια. Η δεύτερη πολύ δυνατή εικόνα, είναι το ίδιο το αυτοκίνητο, ένα τζιπ κάμπριο το οποίο συνόδευε όλες τις εκδρομές των παιδικών μου χρόνων. Μετά έχω αναμνήσεις από αυτές τις εκδρομές, σε βουνά και σε πολύ όμορφα μέρη. Προτιμώ να θυμάμαι μόνο αυτές τις εικόνες από τον πατέρα μου και όχι τη μεταγενέστερη κατάστασή του. Όταν τον κατέβαλλε η στεναχώρια επειδή δεν πήγαν καλά τα πράγματα στα οικονομικά του. Σα να του έκανε αφαίμαξη η ζωή και έχασε τη ζωντάνια του.

Μοιράζεσαι μαζί του προσωπικά σου ζητήματα, ή δεν το τολμάς;

Τα ξέρει όλα. Για τον μπαμπά μου, ήταν πολύ δύσκολη η μετάβαση από τον ρόλο του «φίλου» στον ρόλο του γονιού. Επειδή έμενα μόνο μαζί του από τα 14 μου χρόνια και μετά, ήταν δύσκολο για εκείνον από τη ζωή του bon viveur, να βρίσκεται ξαφνικά στο σπίτι και να μεγαλώνει ένα έφηβο κορίτσι που είχε ανάγκη εκείνη την εποχή από τη μητρική παρουσία. Αλλά ήταν πάντα δίπλα μου. Και επειδή τον είχα περισσότερο ως φίλο στη ζωή μου, συζητούσα μαζί του τα πάντα. Εκείνος τα άκουγε όλα, με συνόδευε στα ραντεβού μου, με περίμενε, ήταν μαζί μου στις απογοητεύσεις μου. Ακόμη και σήμερα θα μοιραστώ μαζί του τους προβληματισμούς μου και τις στεναχώριες μου. Πρόσφατα είχαμε μία συζήτηση για το καλό και το κακό. Κάνουμε συχνά, τέτοιου είδους συζητήσεις.

Του λες συχνά «σ’ αγαπώ»;

Κάθε μέρα. Και εκείνος μου το λέει.

Πώς διαχειρίστηκε τη δύσκολη κατάσταση με την μητέρα σου;

Δεν μπορούσε εύκολα να την διαχειριστεί, τη ζούσε όμως, τόσο με την περιπέτεια που είχε τότε η μητέρα μου με τον καρκίνο, όσο και με τη διπολική διαταραχή. Δεν προσπάθησε να την καλύψει. Δε νιώθω ότι πέρασα εφηβεία, δεν νιώθω πως ως παιδί, έκανα την επανάστασή μου. Δεν είχα άλλωστε το περιθώριο να την κάνω, αλλά δεν το λέω αυτό με στεναχώρια. Την έκανα όμως μεταγενέστερα την επανάστασή μου μετά τα 30 μου.

Κλείνοντας, με δύο λέξεις πως θα χαρακτηρίζεις τον πατέρα σου;

Ως ονειροπόλο και τρομερά αισιόδοξο.