Λεωνίδας Κακούρης: «Ένιωσα ανάταση στις πορείες για τα Τέμπη - Μου έδωσε ελπίδα αυτή η εικόνα»

Ο ηθοποιός μιλά στο Queen.gr για τη ψυχική αποσυμπίεση που επιτάσσει η εποχή, τη ρεαλιστική αλλά και φανταστική θεατρική πραγματικότητα της Ραραούς στο έργο «Η μητέρα του σκύλου», την τεχνολογία που άλλαξε τη νέα γενιά και τον γεμάτο μυστικά Ιάκωβο του Grand Hotel.
Ο Λεωνίδας Κακούρης ισορροπεί φέτος με θαυμαστό τρόπο ανάμεσα τις δύο του προσωπικότητες, τη θεατρική, στην παράσταση «Η μητέρα του σκύλου» και πρόσφατα στην τηλεοπτική, ως Ιάκωβος στο Grand Hotel. Ο ηθοποιός έχει αυτό το σπάνιο ταλέντο να καταφέρνει να σε μαγεύει είτε ως σκοτεινός ρόλος, είτε ως απόλυτα φωτεινός. Και να μην τον χαρακτηρίζει ή να μην τον ταυτίζεις με κανέναν από τους δύο.
Πάνω στη θεατρική σκηνή του Ακροπόλ, γίνεται μέρος του φανταστικού κόσμου της Ραραούς, (την υποδύεται η Υρώ Μανέ) ίσως της πιο εμβληματικής γυναικείας προσωπικότητας της ελληνικής λογοτεχνίας.
Και στην εκτός καλλιτεχνικής του φύσης πραγματικότητα ο Λεωνίδας Κακούρης είναι ένας ευαίσθητος και βαθιά σκεπτόμενος πολίτης και πατέρας. Που αντιμετωπίζει τα όσα το τελευταίο διάστημα μας συμβαίνουν, με ενσυναίσθηση και με απόλυτη αίσθηση ευθύνης. Στο Queen.gr κάνουμε μαζί του ένα ταξίδι στον χρόνο, σε διαφορετικές γενιές και σε διαφορετικούς προβληματισμούς.

«Η μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι, εκτός από πολυβραβευμένο βιβλίο (σ.σ στα 1000 καλύτερα της παγκόσμιας λογοτεχνίας), είναι και ένα σημαντικό θεατρικό έργο. Πως συνδυάζεται η τέχνη και η λογοτεχνία σε αυτό;
Νομίζω ότι από το υλικό του βιβλίου θα μπορούσαν να προκύψουν, δύο και τρεις διασκευές. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκρατήσεις. Τίποτα δεν είναι περιττό. Η Υρώ Μανέ και η Κατερίνα Γιαννάκου έχουν κάνει μία καταπληκτική δουλειά κατά τη γνώμη μου, στη διασκευή τους για την παράσταση, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο «κοντά» στο βιβλίο. Για να αποδώσουν το κλίμα και τον παλμό του. Είναι επίσης ένα βιβλίο που όσο και αν πραγματεύεται δύσκολες εποχές και καταστάσεις, προπολεμική Ελλάδα ,φτώχεια, κατοχή ,απελευθέρωση ,εμφύλιο ,είναι γεμάτο από αυτό το ιδιαίτερο γλυκόπικρο χιούμορ που έχει ο Παύλος Μάτεσις. Ο αναγνώστης και ο θεατής περνάει διαρκώς από το γέλιο στο δάκρυ.
Ποιος είναι ο δικός σου ο ρόλος και πόσο σημαντικός είναι στη ροή της ιστορίας;
Ο δικός μου ο ρόλος δεν υπάρχει στο βιβλίο εκτός από το δεύτερο μέρος που υποδύομαι και τον πατέρα της Ραραού (σ.σ ο ρόλος της Υρούς Μανέ). Κατά τη διάρκεια της παράστασης ενσαρκώνω έναν ψυχίατρο – συγγραφέα, ο οποίος καταγράφει την ιστορία της και με τις ερωτήσεις του, της δίνει τη δυνατότητα να ξετυλίξει τον κόσμο της.
Και τι ανακαλύπτεις σε αυτό τον κόσμο μεταξύ φανταστικού και ρεαλιστικού της Ραραούς;
Ανακαλύπτω τη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Τις παθογένειες αλλά και τη λεβεντιά αυτού του λαού.
Η μεταπολεμική περίοδος που αναφέρεται στο βιβλίο, είναι μία χρονική περίοδος που καθόρισε τη χώρα μας, αλλά δυστυχώς πολλοί νέοι δε τη γνωρίζουν γιατί υπάρχουν λιγοστές και μερικές φορές και αντικρουόμενες ιστορικές καταγραφές. Λειτουργούν αυτές οι παραστάσεις και εγκυκλοπαιδικά για τον θεατή της νεότερης γενιάς;
Φυσικά και ισχύει αυτό που λες. Έχω μιλήσει με αρκετές κυρίες μεγαλύτερης ηλικίας που έρχονται στο θέατρο να δουν την παράσταση αλλά και με αρκετούς νέους που τους ανοίγεται ένας άλλος κόσμος μέσω αυτής της χρονικής περιόδου στην οποία αναφέρεται το έργο. Γιατί ακριβώς το κείμενο έχει καταφέρει να διατηρήσει τον παλμό του με την πάροδο των χρόνων.
Η νέα γενιά στην οποία ανήκουν και τα παιδιά σου, είναι μία γενιά που διαβάζει βιβλία;
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό αυτό για τη νέα γενιά έτσι που «τρέχει» η τεχνολογία και οι υπολογιστές. Είναι πλέον ένας διαφορετικός κόσμος. Βλέπω για παράδειγμα, ακόμη και τους νέους συναδέλφους να διαβάζουν το σενάριο από το τηλέφωνό τους ή το tablet τους. Εγώ αν δεν υπογραμμίσω πάνω στο χαρτί, αν δεν κρατήσω σημειώσεις με το μολύβι μου, δεν μπορώ να λειτουργήσω και να μάθω το κείμενο μου.
Τα παιδιά αυτής της γενιάς της τεχνολογίας, έχουν προσαρμοστεί πια σε έναν νέο τρόπο ανάγνωσης, για αυτό και μερικά – και όχι όλα – είναι μακριά από τον κόσμο του βιβλίου.
Νομίζω ότι αν είναι φιλομαθείς οι γονείς, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και τα παιδιά τους. Δεν λειτουργούν πολλές φορές και ως παράδειγμα;
Και εγώ πολλές φορές παρακινώ τα παιδιά μου να διαβάσουν κάποια από τα βιβλία που υπάρχουν στο σπίτι. Δυστυχώς όμως τα παιδιά δεν έχουν λόγω υποχρεώσεων και τον απαιτούμενο χρόνο για να διαθέσουν στο διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων. Για τη δική μου γενιά τα βιβλία ήταν και φορείς πληροφορίας. Τα παιδιά, έχουν άλλους τρόπους πλέον να αναζητήσουν αυτή την πληροφορία.
Στον ρόλο σου λειτουργείς ως ψυχίατρος. Μπήκες ποτέ στη διαδικασία να επισκεφτείς κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο για να βάλεις σε τάξη κάποιες σκέψεις σου ή να μειώσεις την ένταση σε κάποιες αγωνίες και φόβους που όλοι οι ενήλικες πια, έχουμε;
Το έχω κάνει και δεν θεωρώ πως είναι κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό στις μέρες μας. Αν νιώσεις την ανάγκη να αποταθείς σε κάποιον ειδικό για να βγάλεις από μέσα σου αυτά που νιώθεις και να πάρεις μία γνώμη που θα σου ανοίξει ένα «παράθυρο» για να απελευθερωθείς από κάτι που σε καταπιέζει, είναι απόλυτα θεμιτό. Παλαιότερα υπήρχε ένα στίγμα για κάποιον που πήγαινε σε έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Ακόμη πιο παλιά, δεν είχαν καν την πολυτέλεια οι άνθρωποι να το κάνουν, γιατί πάλευαν για την επιβίωσή τους.
Η σημερινή εποχή είναι ασφυκτική σε πολλά πλαίσια. Χρειαζόμαστε βαλβίδες αποσυμπίεσης, Γιατί διαφορετικά, θα έχουμε έκρηξη.
Ζούμε πλέον και σε μία εποχή που εγκαταλείψαμε την επανάσταση του καναπέ και του τηλεκοντρόλ; Η υπόθεση των Τεμπών ήταν μία ευκαιρία να «σηκωθούμε» να ενωθούμε σε ένα κοινό σκοπό διαμαρτυρίας, πέρα από κομματικές ή πολιτικές καταβολές και προτιμήσεις;
Χαίρομαι πάρα πολύ που συνέβη αυτό, ένιωσα ανάταση κατεβαίνοντας και εγώ στις πορείες για τα Τέμπη. Ήταν η πρώτη φορά που είδα όλο το φάσμα των ηλικιών σε αυτή τη συγκέντρωση, παππούδες και γονείς μαζί με τα παιδιά τους. Μου έδωσε ελπίδα, μου έδωσε δύναμη αυτή η εικόνα. Και η κόρη μου πήγε μαζί με τους συμμαθητές της στη δεύτερη σιωπηλή διαμαρτυρία.
Επιστρέφεις από τους «νεκρούς» στο Grand Hotel. Σκόπιμα θα χαλάσεις την ευτυχία της συζύγου σου που θεωρεί ότι δεν είσαι ζωντανός ή δεν ξέρεις καθόλου τι θα αντιμετωπίσεις όταν βρίσκεις την οικογένειά σου;
Είναι ένας ασύλληπτος τύπος ο Ιάκωβος (γελάει). Σταδιακά μαθαίνω για την πορεία του. Κρύβει πολλά πράγματα. Ένα σου λέω. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι φίλος του.
Θλιβερή ανατροπή στο Grand Hotel: Ο Νικήτας δολοφονείται και όλα τα στοιχεία οδηγούν στον Ιάκωβο
Σκηνοθέτησε τον θάνατό του, ή ο θάνατός προέκυψε τυχαία ως συνθήκη; Προφανώς αυτό τον βόλεψε τελικά για να κρύψει τα μυστικά του;
Αυτό, σταδιακά θα το μάθουμε. Κάνει κάποιες αναφορές που αφορούν στο παρελθόν, αλλά δεν μπορείς να σχηματίσεις άποψη για το τι πραγματικά συνέβη. Θα το δούμε σταδιακά στην πορεία της σειράς.
Θα προσπαθήσεις να ξανακερδίσεις τη γυναίκα σου, η οποία ήταν έτοιμη να ξαναφτιάξει τη ζωή της, χωρίς να ξέρει τι πραγματικά συνέβαινε;
Είναι πολύ κτητικός ο Ιάκωβος και έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Ήμουν πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή ένας επιφανής συμβολαιογράφος της καλής κοινωνίας και με αρκετές διασυνδέσεις, ένας πολύ ισχυρός παράγοντας της Σμύρνης.
Θα έχεις κάποια εμπλοκή με την Κυβέλη;
Πολύ θα το ήθελα, γιατί αγαπώ πολύ τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Πιστεύω κι ελπίζω να κάνει ένα πέρασμα από το ξενοδοχείο ο Ιάκωβος.
Το άνοιγμα στη μυθοπλασία που έγινε τα τελευταία χρόνια δημιούργησε πληθώρα νέων σειρών αλλά παράλληλα και σκληρό ανταγωνισμό. Αυτή η υπερ-παραγωγή μήπως τελικά μπερδεύει το κοινό; Και κάποιες σειρές αναγκαστικά αδικούνται στο τέλος σε επίπεδο τηλεθέασης;
Κάποιες σειρές έχουν ένα αστεράκι πάνω τους, ανεξάρτητα αν είναι καλές, κακές ή μέτριες. Σίγουρα όμως αν κάτι είναι καλό και προφυλαγμένο από όλες τις πλευρές, δηλαδή καλό σενάριο, καλό καστ και καλή παραγωγή, έχει περισσότερες πιθανότητες να ξεχωρίσει.