Αμβέρσα - Γάνδη - Μπρυζ «Σιγά μην πάω με ποδήλατο» ... και πήγα!

Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν κάπου εκεί γύρω στα μέσα Απριλίου, εν μέσω καραντίνας, τότε που επαναπροσδιόρισα κατά πολύ τις αξίες μου αλλά και τον τρόπο ζωής μου.

Σίγουρα η κατάσταση, που δυστυχώς ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί, με αφύπνισε. Τοποθετήθηκα σε μια θέση παρατηρητή του εαυτού μου, εκτίμησα αυτά που έχω και ακόμα περισσότερο εκτίμησα τα απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να κάνεις βόλτα με ποδήλατο!

Θυμάμαι τον εαυτό μου 10 χρονών, πόσο ανέμελη κι ελεύθερη ένιωθα που πήγαινα πάντα και παντού με ένα ποδήλατο.

Δεν ξέρω γιατί σταμάτησα αυτή τη συνήθεια, νιώθω πως όταν μεγαλώνουμε κάπως βαραίνουμε με υποχρεώσεις και βαριόμαστε, δε μας φτάνει και καλά ο χρόνος και τί τώρα, πού;! Άστο μωρέ βαριέμαι, πάμε για κανά ποτό.

Τελοσπάντων, το είδα αλλιώς, ποτό δεν μπορούσα να βγω να πιώ, δουλειά δεν είχα ιδιαίτερα, μια χαρά τέλεια ιδέα το ποδήλατο να μην παχύνω κιόλας όλη μέρα καθιστή στο σπίτι.

Ποδήλατο δεν είχα, έτυχε όμως να γνωρίσω μια κοπέλα που νοίκιασε από ένα ξενοδοχείο στην Ακρόπολη, ένα υπέροχο, χειροποίητο, ξύλινο ποδήλατο, μηνιαίως. Μου φάνηκε υπέροχη ιδέα και νοίκιασα κι εγώ ένα για μένα!

Άρχισα να τριγυρίζω την άδεια Αθήνα σε μια μόνιμη ορθοπεταλιά, κάθε βράδυ, μετά τις 9, μαζί με το ποδηλατικό παρεάκι μου, κάναμε κύκλους γύρω από τα στενά της Ακρόπολης.

Από το Κουκάκι φτάναμε μέχρι το Σταύρος Νιάρχος, μετά ανηφορίζαμε τα Πετράλωνα μέχρι το Θησείο και καταλήγαμε στο Παγκράτι! Κάπως έτσι, το ποδήλατο έγινε για μένα τρόπος ζωής. Από γυμναστική έφτασε να είναι μετακίνηση και τώρα πιά καθημερινότητα.

Φυσικά η περιέργειά μου δε σταμάτησε στις βόλτες, ήθελα να γνωρίσω τους ανθρώπους πίσω από το ξύλινο ποδήλατο, να μάθω πού και πώς φτιάχνεται. Ξαφνιάστηκα όταν διαπίστωσα πως είναι ελληνικής κατασκευής, είδα την τρέλα τους και τον πάθος τους.

Με δελέασε αρκετά αυτή η εναλλακτική προσέγγιση ζωής σε όλους τους τομείς.

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πάθος του τρελού, σε συνεπαίρνει, σε μαγεύει αυτή η άνευ ορίων μέθη για τη ζωή, που το «δε γίνεται» στις ιδέες δεν είναι αποδεκτό ως απάντηση.

Κάποια στιγμή, πριν από μερικές βδομάδες βρέθηκα στο Άμστερνταμ για μια φωτογράφιση. Όλη η πόλη με μια ενιαία αντίληψη του ποδηλάτου! Από τρίκυκλα με καρότσι, ποδήλατα που θυμίζουν μοτοποδήλατο, σπαστά, μικρά, μεγάλα και κάπου εκεί τα αγαπημένα μου ελληνικά ξύλινα!

Φυσικά και αναζήτησα ξανά το ποδηλατικό παρεάκι μου, αυτή τη φορά ο πολυμήχανος Οδυσσέας βρισκόταν στην Αμβέρσα!

«Έλα Αμβέρσα! Δίπλα είσαι και ξεκινάμε διαδρομή Αμβέρσα – Γάνδη – Μπριζ με τα ποδήλατα! 6 ωρίτσες το πολύ! Θα πάθεις πλάκα με τη διαδρομή!»

( Τι λες άνθρωπέ μου;! Και γιατί να μην πάω με το τρένο;! )

Ε γιατί έτσι! Μην πας!

Επίλεξε να κάνεις το ταξίδι σου διαφορετικά, να δοκιμάσεις τα όριά σου, να δεις τα μέρη αλλιώς, να νιώσεις τα τοπία, να ξεχάσεις τα λεφτά, να ζαλιστείς από το οξυγόνο, να πονέσουν λιγάκι οι μύες και να αισθανθείς το σώμα σου, και δες μετά τι γεύση έχει η γλύκα της σκέψης «Τελικά τα κατάφερα!»

Κάπου εκεί ίσως να βρεις και κάτι καινούριο, ίσως δεις τη πραγματικότητά σου αλλιώς, ίσως αναρωτηθείς για τα «σταθερά» που έως τώρα έχεις μάθει.

Ίσως τελικά αυτά τα σταθερά, να μην είναι και τα πιο σωστά για σένα και τελικά να θες βαθιά μέσα σου κάτι άλλο σταθερό για να εξελιχθείς.

Ίσως να ξεκινάς την αλλαγή σου με κάτι πολύ απλό, όπως το να κινείσαι με ένα ποδήλατο. Ύστερα, βήμα - βήμα θα έρθουν και τα υπόλοιπα, και μετά μια μέρα ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως αυτό που έχεις τώρα πιά είναι αρκετό, δε χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο για να είσαι ευτυχισμένη.

Αν θέλεις να δεις όλη τη διαδρομή με βίντεο μπες στο instagram μου και παρακολούθησε τα stories μου! Αναμένω με χαρά τα μηνύματά σου!

#katiasclicksandtricks