Old School σχέσεις: Τι έχει αλλάξει σήμερα;

Λίγες μέρες έμειναν για να αποχαιρετήσουμε επιτέλους το 2020 και να υποδεχτούμε με τις καλύτερες προσδοκίες το 2021.
Και κάθε που τελειώνει ένας χρόνος μπαίνουμε σε μια διαδικασία ανασκόπησης.

Ανέτρεξα λοιπόν στις εφηβικές μου αναμνήσεις, τότε που όλες τις γιορτές αλλά και τα καλοκαίρια μου, τα περνούσα στη Λευκάδα και συγκεκριμένα στο χωριό του Αγίου Νικήτα. Θυμάμαι που μαζευόμασταν χαλαρές παρέες στο γωνιακό μπαρ του Captains Corner και καταλήγαμε να χορεύουμε μέχρι το πρωί.

Σε αυτό το μαγαζάκι έχει μείνει στο μυαλό μου χαραγμένη μια ανάμνηση, του Πίτερ και της Μαίρη, δυο αγνοί, νέοι άνθρωποι, ηλικίας περίπου 70 με 75 χρονών, έμοιαζαν ακόμα ερωτευμένοι, πρόσχαροι, ζεστοί, φιλικοί. Ήμουν γύρω στα 14 όταν τους πρωτογνώρισα αλλά δε τους ξέχασα ποτέ, μου έκανε πολύ εντύπωση η ακαταμάχητη ζωντάνια ειδικά στην ηλικία τους, είχαν τόση πλάκα!

Δεν σταματούσαν να χορεύουν κι εκείνοι μαζί μας σχεδόν μέχρι το πρωί!

Ένα βράδυ μου εξιστόρησαν τη ζωή τους, ήταν πολύ νέοι όταν γνωρίστηκαν, πέρασαν μαζί μόνο μια βδομάδα και μετά ο Πίτερ έφυγε ταξίδι στα καράβια για πολλούς μήνες, της έγραφε συνέχεια γράμματα κι εκείνη το ίδιο και όταν επέστρεψε παντρεύτηκαν, δημιούργησαν οικογένεια και δεν χωρίστηκαν ξανά ποτέ.

Κάθε τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη, έρχονταν για διακοπές στο χωριό του Αγίου Νικήτα, για την επέτειο του γάμου τους, τους συναντούσα συνήθως τα βράδια στο γνωστό μπαράκι, να κάθονται σε κάποιο τραπέζι, ο Πίτερ με το ουζάκι του και η Μαίρη με τη μπυρίτσα της.

Μια χρονιά δεν ήρθαν.

Αναρρωτήθηκα ….

Πέρασε άλλος ένας χρόνος και τότε συνάντησα τη Μαίρη, μόνη της πια, καθόταν σε κάποιο τραπέζι και αυτή τη φορά έπινε, αντί για μπύρα, ένα ποτήρι ούζο.

«Έφυγε - μου είπε - δεν μπόρεσα να έρθω πέρυσι, αλλά του το χρωστούσα, ήταν το μέρος μας αυτό»

Αυτή η αγνότητα που είχαν εκείνα τα ερωτευμένα ζευγάρια του «μαζί για πάντα», αυτοί οι εκπληρωμένοι ως τα γηρατειά έρωτες με όλη την επιμονή της ψυχής τους παρά τις δυσκολίες άραγε υφίστανται στο σήμερα; Κάπως έχει αυξηθεί κατά πολύ η κυνικότητα, και η μοναχικότητα, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, αλλά τελικά συναντώ αρκετούς ανθρώπους δυστυχισμένους, να παραπονιούνται πως δεν βρίσκουν σύντροφο.

Δεν δίνονται οι άνθρωποι ψυχικά, συναισθηματικά, κάπως μπερδεύονται στο «έτσι θα’ πρεπε» και στο «εγώ έτσι θέλω» στις μεταξύ τους σχέσεις, ψάχνουν τον κατάλληλο και την κατάλληλη παρουσιάζοντας λίστες αιτημάτων και ξεχνούν να δουν τον άνθρωπο αν δεν πληροί την λίστα, και αν την πληροί πάλι δεν τον βλέπουν.

Κάπως τα πράγματα γίνονται ωμά, ξερά και γρήγορα, χωρίς υπομονή για να γνωρίσει ο ένας τον άλλον, χωρίς αποδοχή και εμπιστοσύνη.
Ζούμε στην εποχή του fast food, του fast fashion, και απ΄ ότι φαίνεται, του fast love. Με πανεύκολους τρόπους επικοινωνίας που τελικά επαναπαύουν τους ανθρώπους στο να επικοινωνήσουν ουσιαστικά. Ισχύει; Ή κάνω λάθος;

Όταν ο άνθρωπος επιβίωνε από τη πείνα και τον πόλεμο είχε περισσότερη θέληση για τον έρωτα και οι ανθρώπινες αξίες έμεναν απαράμιλλες στις κακουχίες. Γιατί σήμερα ο άνθρωπος, ενώ αποδεδειγμένα - αν συγκρίνουμε το βιοτικό επίπεδο του παρελθόντος - έχει ανώτερο βιοτικό επίπεδο, ευκολότερο τρόπο ζωής, δεν αντέχει την ουσιαστική επαφή;

Γιατί η εξέλιξη του κάθε ατόμου πραγματώνεται μέσα από την άποψη της μοναχικότητας και όχι της συμπόρευσης; Τι έχει γίνει λάθος στην ερωτική εξίσωση;

Φυσικά δεν είναι αυτή μια εικόνα απόλυτη, φυσικά και ζει ο έρωτας σε όλον τον ρομαντισμό του και την ελευθερία του και εξελίσσεται.
Αυτή η αγνότητα, της αξίας των συναισθημάτων και της πρώτης αγάπης που ποτέ δε ξεθώριασε, κρατά κάπου εκεί βαθιά την ανάμνηση του κάποτε ευαίσθητου και αγνού άπειρου εαυτού μας, τότε που δε ξέραμε πώς είναι ή πώς θα έπρεπε να είναι, και λειτουργούσαμε από καρδιάς, χωρίς προδιαγραφές και απαιτήσεις.

Αυτό είναι που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος στις μέρες μας, για να ζεσταθεί και να προχωρήσει. Δεν χρειάζεται άλλη αποξένωση, ούτε εξιδανίκευση με στόχο το τέλειο για να αγαπήσουμε και να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο, η έκφραση των συναισθημάτων μας, ίσως τρομάξει τον απέναντι αλλά δε θα ξεχαστεί το θάρρος και η γενναιότητα, γιατί αυτοί είναι πιά οι ήρωες στις μέρες μας, αυτοί που ακόμα έχουν αξίες πατροπαράδοτες με αγνούς σκοπούς και μάχονται για τον καλό ή την καλή της καρδιάς τους υπερασπιζόμενοι την απόφασή τους, να μείνουν ερωτευμένοι!

Ας ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά σαν ένα νέο ξεκίνημα ζωής, με περισσότερη εγγύτητα, ανιδιοτελή αγάπη και ξέφρενο έρωτα!

Αναμένω με χαρά τα μηνύματά σου!

#katiasclicksandtricks

photo credits gallery: pinterest