«Είσαι έτοιμη για Φάρμα;»

Κάπως έτσι το μήνυμα αυτό έφερε τα πάνω κάτω στις σκέψεις μου και στη καθημερινότητά μου. Εν καιρώ καραντίνας, με τους απόλυτους περιορισμούς μετακίνησης και μιας γενικής επαγγελματικής σύγχυσης, ζύγισα τα υπέρ και τα κατά και η απάντησή μου ήταν απολύτως συνειδητοποιημένα θετική, παρόλο που ήξερα πως ξαφνικά η ζωή μου θα έμπαινε σε παύση.

Για πόσο καιρό δεν ήξερα, «για όσο…» είπα στον εαυτό μου, θα ζούσα κάτι εντελώς διαφορετικό, και θα το μοιραζόμουν με άλλους 14 ανθρώπους που δε γνώριζα. Μια επαγγελματική επιλογή που αναρωτήθηκα πού θα μπορούσε να με φτάσει, τί καινούριο θα μπορούσα να μάθω και πώς θα μπορούσα να εξελιχθώ.

Έβαλα έναν όρο στον εαυτό μου, να είμαι απολύτως ειλικρινής, να λέω με θάρρος αυτό που σκέφτομαι χωρίς να ξεπερνάω τα όρια και να δίνω το εκατό τοις εκατό μου στα αγωνίσματα. ´Ετσι τα πράγματα θα εξελιχθούν μόνα τους και όπου με πάει.
Μπήκα στη Φάρμα την τρίτη εβδομάδα προβολής, μόνη μου, σε μια καινούρια «οικογένεια» που είχε ήδη αρχίσει να δένεται.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και άλλαξα σχολείο, μπήκα στη καινούρια τάξη με τους νέους μου συμμαθητές. Κάπως έτσι ήταν το συναίσθημά μου, μόνο που αποδομήθηκε εντελώς εξαιτίας ενός μεταλλικού κρίκου!

Κανείς δε γέλασε, πόσο μάλλον εγώ, που δεν ήξερα πού να κρυφτώ – πώς να κρυφτείς όταν έχεις γύρω σου κάμερες σε κάθε γωνία του χώρου και μικρόφωνα να καταγράφουν τη κάθε σου ανάσα – σκέφτηκα: «…άστο Κατιούλα, δεν πας σπιτάκι σου, σκούρα τα πράγματα εδώ» αλλά δεν έφυγα. Αντιθέτως μπήκα σε μια διαδικασία συστηματικής προσπάθειας και δουλειάς για να μπορέσω να κερδίσω την εκτίμηση των υπολοίπων.

Εξ αρχής ο χρόνος έμοιαζε να κυλάει αλλιώς. Λες και μπήκαμε σε μια εναλλακτική πραγματικότητα και ο χρόνος επιβραδύνθηκε, οι μέρες έμοιαζαν ατελείωτες και αντισταθμίζονταν από συναισθήματα τα οποία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ήταν για όλους μας πολύ έντονα.

Πολύ γρήγορα ένιωσα την έλλειψη των δικών μου ανθρώπων, αφού δεν μπορούσα να έχω καμία απολύτως επαφή, και δημιούργησα αμέσως αντίστοιχες προβολές. Ένας Θανάσης ως πατρική εικόνα, μια Ειρήνη ως μαμά-φίλη κοκ.

Η ρομαντική αυτή αυταπάτη ερχόταν κάθε τρεις και λίγο αντιμέτωπη με την πραγματικότητα: είναι ένα παιχνίδι, με διαφορετικούς ρόλους και κάθε εβδομάδα ζούσαμε την ιστορία της μαρμότας: προτεινόμενος αρχηγός, ψηφοφορία αρχηγού, επιλογή υπηρετών, επιλογή πρώτου μονομάχου, επιλογή δεύτερου μονομάχου, μια αποχώρηση και ξανά πάλι από την αρχή.
Κάπου εκεί η έννοια «στρατηγική» δημιουργούταν, με σκοπό αρχικά να παραμείνεις για άλλη μια βδομάδα. Γιατί; Γιατί είναι θέμα χρημάτων, εγωισμού ή και συνήθειας ή απλά γιατί δε ξέρεις γιατί αλλά δε θέλεις με τίποτα να φύγεις.

Υπό αυτές τις συνθήκες οι χαρακτήρες μας άρχισαν να ξετυλίγονται, μέσα από τη τριβή και την πίεση αποκαλύφθηκαν όλες οι ποιότητες του καθενός μας. Άλλωστε οι πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι τέλειες, έχουν εκδορές, λάθη και διαφωνίες. Μάθαμε όμως, να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον με τα ελλατώματά του και την αλήθεια του.

Ό,τι και να συνέβαινε, όσο διαφορετικοί κι αν είμασταν, είτε ηλικιακά, είτε από άποψη παιδείας ή ανατροφής, είτε τσακωνόμασταν είτε συμφωνούσαμε, ήταν γεγονός ότι ζούσαμε όλοι μαζί. Ξυπνούσαμε, τρώγαμε, δουλεύαμε όλοι μαζί και η οικειότητα δομήθηκε στα πιο στενά επίπεδα. Αυτοί ήμασταν! 24 ώρες το 24ωρο είχαμε ο ένας τον άλλον και κάθε βδομάδα οι διαδικασίες μας ανάγκαζαν να «σπάμε» ακόμα περισσότερο.

Στην έξω πραγματικότητα, που βρίσκομαι πλέον, τα πράγματα αυτά μοιάζουν απλά, κατανοητά, σχεδόν ασήμαντα. Βρισκόμενη εκεί όμως, η αλήθεια γραφόταν εντελώς διαφορετική μπροστά στα μάτια μου και η αντίληψη που είχα για τις καταστάσεις και τους ανθρώπους ήταν πλήρως επηρεασμένη από τη μεταξύ μας συμβίωση και τις απαιτήσεις του παιχνιδιού.

Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει αυτήν την εμπειρία παρά μόνο εάν ζήσει κάτι παρόμοιο.
Κανείς δε μπορεί να αντιληφθεί τα συναισθήματα που βιώσαμε παρά μόνο εάν βρεθεί στην ίδια θέση.
Το σίγουρο είναι ότι η Φάρμα δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι που μπαίνεις για να παίξεις και να πάρεις τα λεφτά και τέλος, γιατί κι εγώ για τα χρήματα μπήκα αλλά στο τέλος κέρδισα ακόμα περισσότερα.

Μέσα από αυτόν τον διαφορετικό τρόπο ζωής μαζί με τους συμπαίκτες μου, γνώρισα τον εαυτό μου πολύ περισσότερο, ξεπέρασα τις αντοχές μου, πίστεψα στις δυνάμεις μου και πήρα ένα σημαντικό μάθημα ζωής: να αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι, με κάθε ελλάτωμά του, γιατί νικητής είσαι παρά μόνο όταν είσαι απολύτως αληθινός και μόνο όταν είσαι απόλυτα αληθινός κερδίζεις την εκτίμηση και τον σεβασμό και τελικά αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη αξία στο τέλος κάθε εμπειρίας!
Είμαι ευγνώμων, περήφανη και νιώθω πάρα πολύ τυχερή!

Μπες στο www.katiadede.com

Στείλε μου τα μηνύματά σου στο Instagram μου