Γυναικομαστία: Ένα αγόρι με στήθος έφηβης κοπέλας εξομολογείται

Καλοκαίρι της δεκαετίας του 70, σε ένα χωριό της Κρήτης, μια παρέα αγοριών παίζει στην γειτονιά. Κανείς δεν φοράει μπλούζα, ούτε κι ο Κώστας.

«Το θυμάμαι ακόμα. Ξέρετε είναι από εκείνα που ακούς και σε σημαδεύουν. Κάποιο αγόρι από την παρέα, με φώναξε "Βυζοκωστή", όλοι άρχισαν να γελάνε. Το ήξερα και πριν αλλά εκείνη ήταν η πρώτη φορά που έμαθα ότι το έχουν παρατηρήσει κι άλλοι.

Το μεσημέρι, έτρεξα στη μάνα μου την συγχωρεμένη "δε μου λες, εγώ γιατί έχω πεταχτά βυζιά σαν τα κορίτσια και τα άλλα αγόρια δεν έχουν;". Πειράχτηκε. Με τραβάει έξω στην αυλή, που καθόταν ο πατέρας με τον θείο μου, "για κοίτα εκεί" μου λέει "Αυτοί εκεί τί είναι; Δεν είναι άντρες;". Στα κιλά του πατέρα μου βέβαια, που ήταν καλοφαγάς, το μεγάλο στήθος φαινόταν κανονικό. Ο θείος δεν ήταν χοντρός αλλά ήταν σφιχτός γιατί ήταν όλη μέρα στα χωράφια και είχε τα μούσκουλα που λένε. Εγώ που ήμουν 11 χρονών και ήμουν δεν ήμουν 45 κιλά, γιατί να έχω στήθος 13χρονου κοριτσιού;».

«Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε και το στήθος» συνεχίζει ο Κώστας. «Μεγάλωνε σε σχήμα κωνικό και άνοιγε η θηλή, ήταν θολή και φαρδιά. Κυκλοφορούσαν μεταξύ μας κάτι περιοδικά και εγώ φοβόμουν πως όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν τα κορίτσια του playboy. Υπέφερα, βασανιζόμουν από σκέψεις. Σταμάτησα να παίζω, να τρέχω, ντυνόμουν με πολλά ρούχα, για να μην φαίνεται».

«Την ημέρα που έκλεισα τα 15» περιγράφει ο ίδιος, «είχα κλειστεί στο μπάνιο με μια ταινία μαύρη για τις μονώσεις και την γυρνούσα γύρω από τον θώρακα. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα ταινίας χάλασα, πόσο πόνο έχω υποστεί και πόση ταλαιπωρία, φανταστείτε επτά χρόνια δεμένος σφιχτά με πλαστικό. Ο εφιάλτης επεστρεφε το καλοκαίρι. Απέφευγα την παραλία όπως ο διάολος το λιβάνι, κι αν πήγαινα έμπαινα στη θάλασσα πάντα με την μπλούζα και φυσικά με την ταινία. Το δέρμα μου στην περιοχή του θώρακα είχε ατροφήσει, κι από τις πληγές οι πόνοι ήταν αφόρητοι.

Στο τρίτο έτος του Πανεπιστημίου σταμάτησα να τυλίγομαι. Τα είχα με μια συμφοιτήτριά μου τότε, η οποία δεν φαινόταν να ενοχλείται, δεν σχολίαζε κάτι αρνητικό, το είχε μάλλον αποδεχτεί, σε αντίθεση με εμένα. Το μεγάλο στήθος είχε αντίκτυπο στη σεξουαλικότητά μου. Προσπαθούσα συνεχώς να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είμαι άντρας. Έφτασα σε σημείο να πηγαίνω με 4 διαφορετικές γυναίκες την ημέρα, μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι είμαι ικανός» λέει. Όταν οι κοπέλες ή κάποιος φίλος που τύχαινε να δει τον περιτυλιγμένο με ταινία θώρακά του, ζητούσε εξηγήσεις, εκείνος απαντούσε «ότι έχω πρόβλημα με έναν σπόνδυλο και ότι αυτή η ταινία με βοηθάει να μην καμπουριάζω και παίρνει τους πόνους»

«Μέχρι που έκλεισα τα 30, η γυναικομαστία, ήταν άγνωστη λέξη για μένα. Τη δεκαετία του 70, δεν υπήρχε ενημέρωση ούτε στην Κρήτη που μεγάλωσα ούτε αργότερα που στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασα. Όταν γνώριζα άντρες τους κοιτούσα στον θώρακα, ήθελα να δω αν υπάρχουν κι άλλοι με μεγάλο στήθος. Οι μόνοι που είχαν, ήταν οι ευτραφείς. Εγώ στα 75 κιλά, με ύψος 1.83 και στήθος έφηβης κοπέλας, αισθανόμουν σαν να ήρθα από τον Άρη. Τυχαία, από μια κουβέντα με έναν φίλο μου γιατρό, συνειδητοποίησα ότι είχα την ατυχία να φορτωθώ έναν άχρηστο υπερτροφικό αδένα. Αυτή η επέμβαση στην Ελλάδα, δεν ήταν διαδεδομένη, ήταν ταμπού να αναζητήσει άντρας γιατρό και μάλιστα πλαστικό, ακόμα και για να του μικρύνει τη μύτη ή τα πεταχτά αφτιά, πόσο μάλλον για να του κάνει επέμβαση στο στήθος που μοιάζει γυναικείο.»

Χριστούγεννα του 1991, φεύγει για σκι στις Άλπεις. Έτσι είχε πει στους φίλους και στους γνωστούς. Το εισιτήριο ήταν για το Βερολίνο, το ραντεβού με έναν πλαστικό χειρουργό, διάσημο για την αποκατάσταση στήθους στις γυναίκες που έχουν υποστεί μαστεκτομή. «Ένας συμφοιτητής μου, Γερμανός που τον είχα γνωρίσει σε ένα σεμινάριο στο Πανεπιστήμιο, μου είχε συστήσει την συγκεκριμένη κλινική. Οι Γερμανοί, το αντιμετώπιζαν από τότε σαν πρόβλημα, δεν ήταν για εκείνους ντροπή». Θυμάται ο Κώστας, ότι όταν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, μετά την επέμβαση «πριν ακόμα μου βγάλουν τις γάζες, ένιωθα σαν να βγήκα από τη φυλακή»

«Τα παιδιά είναι δύσκολο να δεχτούν τη διαφορετικότητα. Και είναι οι χειρότεροι ρατσιστές. Θέλω ο γιος μου, να είναι ελεύθερος από ταμπού» λέει ο Κώστας που είναι σήμερα πατέρας ενός 9χρονου αγοριού. Ενημερώνεται όπως λέει, συνεχώς για το ζήτημα, «μόλις δω ίχνη γυναικομαστίας, σε μαθητές μου, πιάνω τους γονείς και λέω, βοηθήστε το, μην το ταλαιπωρείτε, είναι μόνο ένας άχρηστος αδένας. Κάποιοι παρεξηγούνται. Οι επεμβάσεις πια είναι γρήγορες, ανώδυνες, χωρίς σημάδι και γίνονται σε μικρή ηλικία».

«Δεν έχω καμία αγωνία για τον γιο μου. Προς το παρόν δεν υπάρχει σύμπτωμα, αν όμως διαπιστώσω στην πορεία ότι έχει την ατυχία να φορτωθεί αυτή την άχρηστη κληρονομιά, δεν θα τον αφήσω να ταλαιπωρηθεί όπως εγώ. Δε θα υπάρξει μαύρη ταινία στη δική του ζωή».

Δρ Ιωάννης Λύρας, πλαστικός χειρουργός: «Διαδεδομένη η γυναικομαστία στους έφηβους Έλληνες»

Στην Ελλάδα, σε αρκετά μεγάλη συχνότητα, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε περιστατικά γυναικομαστίας. Ο λόγος αυτής της έξαρσης στη χώρα μας, συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι πολλά παιδιά είναι παχύσαρκα. Δεν τρέφονται σωστά και η κακή διατροφή κάνει πιο εμφανή την προδιάθεση που έχουν- γιατί γυναικομαστία είναι κληρονομική. Όταν εμφανίζεται σε παιδιά σπανίως υποβόσκει ορμονική διαταραχή. Αντιθέτως, αν εμφανιστεί ξαφνικά σε έναν ενήλικο άντρα, μπορεί να συνδέεται με κάποιο ορμονοπαραγωγικό ή ογκολογικό νόσημα.

Πολλές φορές έρχονται στο ιατρείο μου έφηβα παιδιά με τους γονείς τους που έχουν αντιληφθεί το πρόβλημα του παιδιού. Συνιστώ, η επέμβαση να γίνεται πριν τα 18, γιατί δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρείται το παιδί. Να μην πάει για μπάνιο, να μην μπορεί να βγάλει τη μπλούζα του, να απειλεί να αυτοκτονήσει, και ο λόγος να είναι δύο τριγωνικά στήθη σε έναν θώρακα αγοριού. Το παιδί τιμωρείται. Οι γονείς πιστεύουν ότι θα περάσει ή ότι το αγόρι θα μεγαλώσει και θα το ξεχάσει. Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κληρονομιά.

Σύμφωνα με τον κ. Λύρα, η γυναικομαστία είναι τριών τύπων: αμιγώς αδένας (αληθινή γυναικομαστία), μεικτός αδένας με λίπος (ψευδογυναικομαστία) και σκέτο λίπος (παχυσαρκία). Η θεραπεία γίνεται με λιποαναρρόφηση μόνο, ή με λιποαναρρόφηση και ταυτόχρονα εκτομή του αδένα. Όσον αφορά στην επιλογή της τομής, δεν συμφωνώ με την τομή γύρω από τη θηλή αλλά διά της θηλής- για αισθητικούς λόγους ενώ αντί για την σκέτη λιποαναρρόφηση προτείνω την συνδυαστική μέθοδο. Το κόστος είναι όσο μια εγχείριση σκωληκοειδίτιδας σε ιδιωτικό νοσοκομείο.