Valentine's Day 2015: Συγνώμη Άγιε Βαλεντίνε, μα ΔΕΝ σε ΑΓΑΠΑΩ

Και ξαφνικά ξυπνάς και απορείς αν ζεις ακόμη στην ίδια πόλη που κοιμήθηκες πριν από 8 ώρες(που λέει ο λόγος). Τα ανθοπωλεία έχουν βάλει τις καρδιές τους ενώ ακόμη και στα περίπτερα περιμένεις ουρά, αφού όλοι τρέχουν να πάρουν έστω και μία σοκολάτα για το άλλο τους μισό. Αν πάλι έχεις κονέ με τον περιπτερά, είσαι ο τυχερός της ημέρας. Και ενώ περπατάς στο δρόμο και προσπαθείς να ξεχάσεις τον «πόλεμο» αγάπης που δέχεσαι, έρχεται ο φίλος που σε ρωτάει,« Tι κάνεις; Χρόνια σου πολλά για σήμερα».

Όχι αγαπημένε μου φίλε, δε γιορτάζω και ούτε θα γιορτάσω ποτέ μου. Μπορεί να με χαρακτηρίζει μία αστάθεια σε όσα λέω, αλλά σε αυτό μένω πιστή. Ναι ίσως σου πω, πως δε θα βγω απόψε και τελικά καταλήξω να γυρίσω με το πρώτο φως του ήλιου, αλλά ο συγκεκριμένος Άγιος μου είναι αντιπαθής από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Από τότε που ξεκίνησαν να μοιράζονται τα καφέ αρκουδάκια με τις κόκκινες καρδούλες ανά χείρας και τα μικρά χάρτινα ραβασάκια. Όσα χρόνια και αν πέρασαν ποτέ δε με ξετρέλαναν. Γιατί να με αγαπήσει κάποιος στις 14 Φεβρουαρίου και όχι στις 15. Τι να το κάνω αν ο καλός μου με γεμίσει με φιλιά και άνθη μόνο και μόνο επειδή κάποιος του το είπε (και όχι εγώ). Εγώ θέλω ο άλλος να με αγαπάει όλες τις ημέρες του χρόνου , όσο κλισέ και αν σου ακούγεται αυτό. Δε θέλω να με ξυπνήσει με ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα (ούτε και σε αυτό υπάρχει πρωτοτυπία) και να μου πει πόσο με αγαπάει. Θέλω ένα βράδυ τον Ιανουάριο, το Μάρτιο ή ακόμη και μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού να μου χτυπήσει το κουδούνι και να με πάρει να φύγουμε. Να έχει κανονίσει ένα τριήμερο για εμένα και εκείνον και να μην έχει βιαστεί να κλείσει κάτι στις προσφορές του... Βαλεντίνου. Το απροσδόκητο, αυτό που δεν το περιμένεις είναι έρωτας (για μένα τουλάχιστον). Αυτός να οδηγεί και εγώ να τον κοιτάω να με πηγαίνει στο άγνωστο. Να μη βγάζουμε φωτογραφίες για να δείξουμε στους διαδικτυακούς μας φίλους ότι και φέτος είμαστε ερωτεύμενοι, αλλά για να τις έχουμε καλά κρυμμένες στο πορτοφόλι μας. Να με πειράζει και εγώ να χαμογελάω σαν ένα τρίχρονο που του χάρισαν ένα σακουλάκι με ζαχαρωτά. Γι΄ αυτό, τον έρωτα να πέσω στα πατώματα ..αλλά όχι για σένα Βαλεντίνε. Πες με παράξενη, πες με ό,τι θες αλλά εμένα μου αρέσουν τα καρδοχτύπια όλες τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου και όχι σήμερα που σε γιορτάζουν όλοι επειδή... πρέπει.

Και όλο αυτό με τα ζευγαράκια που ξαφνικά από το ένα βράδυ στο άλλο μεταμορφώνονται σε μία αξιοζήλευτη εικόνα αγάπης, ποτέ δε με συγκίνησε. Ξαφνικά το βελάκι του Θεού έρωτα σβήνει τα πάντα από το μυαλό τους και όλοι πετάνε σε πελάγη ευτυχίας. Όχι, εγώ και φέτος θα διαλέξω να ξυπνήσω στην ίδια πόλη και να αγαπάω όπως και πριν, ούτε περισσότερο, ούτε και λιγότερο.