Valentine's Day 2015: Έρωτας είναι όταν γράφει ο Χένρι Μίλλερ και απαντά η Μαλβίνα Κάραλη

Άστοχες σκέψεις στην εποχή της απόλυτης προσγείωσης. Όμως, υπάρχει ουσιαστικότερη μύηση στον έρωτα από το να πιστεύεις –όσο χρόνων κι αν είσαι- πως υπάρχει ο Πρίγκιπας που θα ξοδευτεί για να σου εκφράσει με λέξεις την αγάπη του; Να μη σου πει «σ' αγαπώ», αλλά να βασανιστεί με τις λέξεις για να το περιγράψει αλλιώς;

Στις 16 Απριλίου του 1945 ο συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ γράφει στην αγαπημένη του «Pickle», την Μαίρη Γουέλς.
«Αν κάτι σου συμβεί, θα πεθάνω, όπως ένα ζώο πεθαίνει στη ζούγκλα, όταν κάτι συμβαίνει στο ταίρι του. Σου στέλνω την αγάπη μου, λατρεμένη μου Mary και γνωρίζω ότι δεν είμαι άρρωστος. Απλά είμαι απελπισμένος. Έρνεστ».

«Ανήκω σε σένα», γράφει ο... σκοτεινός ποιητής Φραντς Κάφκα στην Βερολινέζα Φελίτσε Μπάουερ και αναρωτιέται: «Πώς μπορώ να είμαι τόσο ανόητος ώστε να πηγαίνω στο γραφείο μου ή να κάθομαι εδώ στο σπίτι, αντί να βρίσκομαι σε ένα τρένο έχοντας τα μάτια κλειστά και να τα ανοίγω μόνον όταν είμαι μαζί σου;» Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει γράψει για την Φελίτσε: «Δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, ούτε μαζί με αυτήν». Είναι επίσης ο ίδιος άνθρωπος που ρώτησε τον φίλο του και μετέπειτα βιογράφο του Μαξ Μπρονξ: «Είναι αλήθεια ότι μπορεί να γοητεύσει κανείς μία κοπέλα μέσω της γραφής;»Τι ένιωσε η Φελίτσε γι' αυτό; Λίγα είναι ειπωμένα. Τα φώτα της ιστορίας έχουν πέσει στον εραστή της.

Η εκρηκτική Ιωσηφίνα (χήρα Μαρία Ρόζα αρκετά έμπειρη στα ερωτικά και στην... εξουσία) όταν διάβασε το γράμμα του Ναπολέοντα, τι έκανε; «Θα ήθελα να μου επιτρέψεις να δω κάποια από τα λάθη σου. Γίνε λιγότερο όμορφη, λιγότερο ευγενική, λιγότερο στοργική, ανήσυχη. Μην κλαις. Τα δάκρυα σου κλέβουν τη λογική μου και καίνε το αίμα μου. Από τότε που σε άφησα, είμαι διαρκώς θλιμμένος. Η ευτυχία μου βρίσκεται κοντά σου».

Πώς θα νιώθαμε αν ανοίγαμε το email και βρίσκαμε το εξής μήνυμα: «Καμιά άλλη γυναίκα δε μου έχει δώσει όλα τα προνόμια που έχω ανάγκη. Εσύ που τραγουδάς τόσο χαρούμενα, με προσκαλείς να πάω μπροστά, να είμαι ο εαυτός μου, να διακινδυνεύω τα πάντα. Σε λατρεύω γι' αυτό». Είναι μερικά από τα λόγια του Χένρι Μίλλερ προς την επίσης πολυταξιδεμένη Γαλλίδα συγγραφέα Αναΐς Νιν που ομολογώ ότι τα ζήλεψα. Βασικά ο Μίλλερ δεν ήταν πιστός, αλλά την Αναΐς την εκτόξευσε: «Είναι που ξεχωρίζεις από τις άλλες γυναίκες. Είσαι μία βασίλισσα. Σήμερα, παρ' όλο που σφύζω από υγεία, νιώθω μια γλυκιά παράλυση στα μπράτσα μου. Είναι επειδή σε κρατούσα σφιχτά. Εύχομαι να μπορούσα να τη διατηρήσω». Για την ιστορία να αναφέρω ότι μόλις το ζευγάρι χώρισε, η Αναΐς κατηγόρησε τον Μίλερ πως βλέπει τις γυναίκες «σα μία τρύπα, μια βιολογική ντροπή».

Εντάξει, όλο αυτό το «σήκωνε» η εποχή. Και τη δράση και την αντίδραση. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλοι άνθρωποι. Η αγάπη όμως, όχι. Αυτή δεν αλλάζει. Όπως ο έρωτας. Το πάθος. Όμως, αν μας μας ερχόταν κάτι τέτοιο στα εισερχόμενα, υπήρχε και η πιθανότητα να το κλικάρουμε ως «ανεπιθύμητο». Όλες μας θέλουμε ρομαντισμό, αφοσίωση πίστη και μπλα μπλα μπλα. Όμως, το ίδιο εύκολα διανύουμε την πορεία προς το άλλο άκρο: «Καλά τι γράφει ο τύπος; Έχει κρασάρει τελείως;»

Αν κάποιος σας έστελνε ερωτικό γράμμα στον πληθυντικό, όπως έκανε ο Ρώσος συγγραφέας Λέο Τολστόι (πολλές γυναίκες πέρασαν από τη ζωή του) σε μία από τις αγαπημένες του, για σκεφτείτε τι;
«Αγαπώ την ομορφιά σας, αλλά τώρα αρχίζω να σας αγαπώ γι' αυτό που είστε, για το αιώνιο και πάντα πολύτιμο, την καρδιά σας, την ψυχή σας. Μπορεί κάποιος να αγαπήσει την ομορφιά μέσα σε μία ώρα, να την αγαπήσει τόσο γρήγορα. Αλλά για να αγαπήσει την ψυχή, πρέπει πρώτα να τη μάθει».

Με το «στυλ» του ποιητή Γ.Σεφέρη ίσως να μην είχαμε το ίδιο θέμα με τον Τολστόι. Ο ποιητής έγραφε στη Μάρω του: «Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου ότι έχεις και ότι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δε γυρεύω τίποτε άλλο». Τι άλλο μπορεί να εκφράσει με ειλικρίνεια τον έρωτα της στιγμής ή της αιωνιότητας; Η ουσία μένει η ίδια. Οι λέξεις είναι που αλλάζουν. Η χρήση τους. Ο τρόπος μετάδοσης. Και φυσικά οι άνθρωποι.

Τι έχει αλλάξει από τον Ιούλιο του 1846 που ο Γουστάφ Φλομπέρ έγραφε στην Λουίζ Κολέτ; «Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι "όπως πρέπει" μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου».

Τον Οκτώβριο του 1911 ο εξαιρετικός Χαλίλ Γκριμπράν γράφει στη Μαίρη Χάσκελ: «Δε μπορώ να πάω για ύπνο χωρίς να σου γράψω. Να σου πω καληνύχτα. Στο μυαλό μου είναι ακόμα χαραγμένο το τελευταίο σου γράμμα, όλο φωτιά και θέρμη. Ενα γρήγορο ιπτάμενο άλογο με πάει σε ένα άγνωστο νησί, όπου ακούω γλυκιές, άγνωστες μελωδίες που ηχούν παράξενα και ίσως κάποτε να καταφέρω να τις καταλάβω...»

Υπάρχουν πρίγκιπες; Κι αν υπάρχουν μπορούν να γράφουν έτσι; Κι αν έγραφαν, θα τους πιστεύαμε; Θα τους αγαπούσαμε;

Δανείζομαι για επίλογο μία επιστολής αποχωρισμού με ημερομηνία 1η Νοεμβρίου 1786. Την έγραψε η Έμμα Χαρτ για τον Τσαρλς Γκρέβιλ με τον οποίον είχε σχέση για πέντε χρόνια. Χωρίζει μαζί του όταν της προτείνει να στραφεί –ερωτικά- στον θείο του Ουίλιαμ Χάμιλτον ο οποίος πολύ την ήθελε. Ο Τσαρλς δεν την αγαπούσε την Λαίδη Χάμιλτον, αλλά την χρησιμοποιούσε για οικονομικούς λόγους. Και ο θείος επίσης. Αλλά η Εμμα Χαρτ του γράφει: «Πάντα ήξερα, πάντα είχα το προαίσθημα από την πρώτη στιγμή που σας αγάπησα ότι δεν θα ευτυχήσω. Γιατί δεν υπάρχει βασιλιάς, δεν υπάρχει πρίγκηπας πάνω στη γη που να μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη. Σκεφτείτε πως προσφέρομαι να ζήσω μαζί σας με τις εκατό λίρες που θα δίνει ετησίως ο σερ Ουίλιαμ»...

Κι αν θέλετε καλύτερο επίλογο δανείζομαι έναν από τον Διονύση Χαριτόπουλο και τον θυελλώδη έρωτα του με την Μαλβίνα Κάραλη («Ο άνεμος κουβάρι»): «Και ότι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής»...
Η αλλιώς όπως θα έλεγε και η Μαλβίνα -πολύ θα ήθελα να δω τις ερωτικές της επιστολές- «Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές, την χάνεις την αξιοπρέπεια σου απέναντι στον άλλον... διαφορετικά είσαι βλάκας».