Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 2015: Ένας άνδρας φυλακίζεται για σένα και για μένα

Ο Τζαφάρ Παναχί κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου στο Βερολίνο το τρέχον έτος για την ταινία του «Taxi». Ο γεννηθείς το 1960 Ιρανός δημιουργός, ωστόσο, δεν ήταν εκεί. Αντ' αυτού, το βραβείο παρελήφθη από τη μικρή του ανιψιά. Το 2013 στην 63η Μπερλινάλε μέχρι την τελευταία στιγμή οι διοργανωτές του φεστιβάλ ήλπιζαν ότι ο σπουδαίος καλλιτέχνης θα κατάφερνε να παραστεί στην προβολή της τότε προβληθείσας του ταινίας «Pardé» («Κλειστή κουρτίνα»), η οποία απέσπασε το βραβείο σεναρίου. Στη θέση του, παρευρέθηκε εν τέλει ο βοηθός του.

Ο Παναχί απουσίαζε και στις δύο αυτές σημαντικές του στιγμές αναγνώρισης, όχι λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα του ούτε εξ αιτίας κάποιου άλλου προσωπικού ή οικογενειακού του κωλύματος. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος απαγορεύεται να βραβευτεί, απαγορεύεται να ταξιδέψει στο εξωτερικό, απαγορεύεται να εργασθεί στο αντικείμενό του, έχει φυλακισθεί και έχει καταδικασθεί-μεταξύ άλλων σε κατ' οίκον περιορισμό, διότι έχει τολμήσει το ανοσιότερο από τα ανόσια, το μιαρό και βέβηλο, το πλέον αποδοκιμαστέο και ανίερο. Ν' αγαπά τη γυναίκα. Να τολμά να παρουσιάζει τη γυναίκα ως προσωπικότητα αυτόνομη, άξια σεβασμού και θαυμασμού, να την αναγνωρίζει ως άνθρωπο ισότιμο, καταπιεσμένο από το κράτος και τη θρησκεία του στηλιτεύοντας μέσω των ταινιών του και δη της βραβευμένης με λέοντα το 2000 στη Βενετία δημιουργίας του «Ο κύκλος»-απαγορευμένη φυσικά στο Ιράν- το μηδενισμό και την απαξίωση τα οποία υφίστανται στην ισλαμοκρατούμενη Τεχεράνη οι γυναίκες λόγω του φύλου τους.

Οι ηρωίδες του ασφυκτιούν σε ένα περιβάλλον όπου, ό, τι σε μια γυναίκα της δύσης φαντάζει αυτονόητο (από το να περπατήσει δημοσίως ασυνόδευτη μέχρι να καπνίσει), εκεί μετουσιώνεται σε ένα αγωνιώδες ζητούμενο για το οποίο πληρώνεις στερούμενη την προσωπική σου ελευθερία. Η γυναίκα είναι σε ένα αδιάλειπτο διωγμό, παράλογο, τρελό, ανάλγητο. Ο Παναχί, σύζυγος και πατέρας μιας κόρης, αδυνατεί να μείνει σιωπηλός απέναντι στη βαρβαρότητα. Γνωρίζει καλά πως η «αποτρόπαια σιωπή των καλών ανθρώπων» είναι που βαρύνει πιο πολύ από τη μη συμμετοχή στο κακό. Συνειδητά αποφασίζει να σταθεί πλάι στην άδικα φυλακισμένη, στην ταλανισμένη από τη χειρότερης μορφής ποδηγέτηση γυναίκα, με αυταπάρνηση επιλέγει να αναδείξει βροντερά την αθλιότητα στην οποία την καταδικάζουν. Μας καθιστά όλες και όλους κοινωνούς της ασφυξίας, της καταδυνάστευσης, της καταβαράθρωσης και μας κλείνει το μάτι-τόσο με το έργο του, όσο κυρίως με τη ζωή του-δείχνοντάς μας ποιο είναι το καθήκον μας έναντι αυτών των γυναικών. Φέροντάς μας εμφατικά ενώπιον των ευθυνών μας.

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας δε γίνεται να εορτάζεται χωρίς το νου μας και την έγνοια μας να επικεντρώνονται σε εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες τιμωρούνται ταπεινωτικά λόγω της φύσης τους, λογοδοτούν για αυτήν καθημερινά και ωθούνται να την ακυρώνουν κάθε στιγμή. Ο πιο κατάλληλος εορτασμός για τη μέρα αυτή είναι η στροφή της προσοχής μας εκεί, σε αυτές, σε εκείνη. Την ηρωίδα του Παναχί η οποία μες στη βία και την κατατρομοκράτηση, ανάβει ένα τσιγάρο. Ανάβει την ελπίδα....