Τόνια, Βαγγελιώ, Lotte: Τρεις γυναίκες και μία... κρίση

Δεν τα πάω καλά με τις «παγκόσμιες ημέρες» που κάποιος απέσπασε αυθαίρετα απ' το ημερολόγιο. Μία τέτοια είναι και η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ομως, πίσω απ' τις πολύχρωμες κορδέλες κρύβονται ιστορίες γυναικών, τόσο δυνατές ώστε να επισκιάζουν ένα ακριβοπληρωμένο διαφημιστικό για την Ημέρα της Γυναίκας και από το πλέον ισχυρό team της διαφημιστικής βιομηχανίας .

Η Τόνια Μ., είναι δημοσιογράφος και σχολική τροχονόμος στο σχολείο των παιδιών της. Χωρισμένη. Ζει στην Αθήνα. Την Βαγγελιώ Τσαλκαμά την συναντά κάποιος σε μια πεδιάδα του Λαγκαδά να εκπαιδεύει άλογα και να προπονεί αναβάτες. Την Lotte θα την βρει σε μια σπηλιά στη Γαλλία που την έφτιαξε με τα... χεράκια της!

Τόνια Μ., δημοσιογράφος, σχολική τροχονόμος, μητέρα: «Για μια ευτυχισμένη ζωή χρειάζεται και να κλάψεις»

Η Τόνια δεν θέλει να δημοσιοποιήσω τα στοιχεία της. Πριν από την κρίση ήταν στο μισθολόγιο καθημερινής εφημερίδας. Έκλεισε. Εμεινε άνεργη. Χώρισε. Για να τα βγάλει πέρα, εργάζεται free lancer πια στη δημοσιογραφία και καθημερινά ως σχολική τροχονόμος.

Ξυπνά στις 6.30 το πρωί και τρέχει «...στην καλύτερη, μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούν τα παιδιά. Δε μ' ενοχλεί που κουράζομαι, αλλά που δεν έχω χρόνο να χαλαρώσω. Μετρώ χρήματα και τον χρόνο μου. Να προλάβω το σύμπαν μου κάθε μέρα. Τους λογαριασμούς, το κουδούνι του σχολείου, να τροχονομήσω, να γράψω, να μαγειρέψω, να πάω σε κάνα επιμορφωτικό σεμινάριο, να καθαρίσω, να σιδερώσω, να τα παίξω, να τα διαβάσω, να τα πάω στις δραστηριότητες, σε εκδηλώσεις, σε καμιά βόλτα, στο γιατρό... το ένα μετά το άλλο. Κάτι μαθήματα ξένης γλώσσας που ' χα ξεκινήσει, τα παράτησα. Ενα δίπλωμα οδήγησης εκκρεμεί ακόμη. Θα κάνω βόλτες στα γεράματα που θα μ' έχει φάει η άνοια. Δεν έχω και κάναν συγγενή κοντά να με βοηθήσει. Θέλω λίγες ώρες για να παίζω με τα παιδιά μου πιο πολύ. Κι άλλες λίγες για να μένω μόνη μου. Πως θα βγάλω άκρη δεν ξέρω.... Αν θες να ζήσεις, πιάνεις τον ταύρο απ' τα κέρατα και προχωράς!»

Περιγράφει τον εαυτό της, δυο χρόνια πριν: μητέρα, πρώην εργαζόμενη, κλεισμένη στο σπίτι, ταγμένη στο κλασικό μοντέλο μητέρας και συζύγου.

«Σήμερα, χωρισμένη πια, είμαι απασχολούμενη –και όχι εργαζόμενη- ταγμένη μητέρα που ξαναβρήκα την εφηβική μου δύναμη και τη μετεφηβική μου ματιά για τη ζωή, όπως ήταν στα 35 μου. Κάθε που ξημερώνει αντικρίζω λαμπερό το βλέμμα μου στον καθρέπτη, ακόμη κι αν τα μάτια μου αυλακώνονται απ' την πασαλειμμένη μάσκαρα που για μία ακόμη βραδιά δεν αφαίρεσα, γιατί με πήρε ο ύπνος...».

-Δημοσιογράφος και σχολική τροχονόμος.

«Λες να με κλείσουν μέσα για ασυμβίβαστο; Θα μπορούσα να είμαι σχολική τροχονόμος και εντελώς εθελοντικά. Μ΄αρέσει. Αφού μου δίνει κάτι ακόμη, έστω και λίγα ευρωπουλάκια, ακόμη καλύτερα! Η δημοσιογραφία είναι έρωτας ζωής. Ο μοναδικός που δε μου τέλειωσε ποτέ , ακόμη κι αν κάποιες φορές με απογοητεύει! Αλλά έτσι είναι οι έρωτες!».

Είναι μητέρα του Δημήτρη που πηγαίνει στην τετάρτη και της Αννας στη δευτέρα τάξη του δημοτικού. Πώς βιώνουν αυτά τα παιδιά τις αλλαγές;

«Ποιες απ' όλες; Τις οικονομικές ή τις οικογενειακές; Βλέπω τα παιδιά μου να... πολιτικοποιούνται! Να έχουν προβληματισμό και γνώμη για την κοινωνική πραγματικότητά τους. Να ρωτούν, να ζητούν, να μαθαίνουν. "Φοβάμαι" ότι τα παιδιά των γενιών αυτής της κρίσης, μπορεί να καταλήξουν πολιτικά όντα των άκρων. Θα δούμε. Για την οικογενειακή τους πραγματικότητα έχουν θλίψη. Δεν έχουν όμως μιζέρια, δεν είναι αποκαρδιωμένα, δεν είναι απομονωμένα. Δεν τα θλίβει ο χωρισμός . Μόνο τα στεναχωρεί, θα έλεγα ανεπαίσθητα. Είναι και πώς τους περνάς κάτι... Εκείνο που τα θλίβει είναι η απουσία του πατέρα από την καθημερινότητά τους, με δεδομένο ότι ο μπαμπάς τους ζει τώρα σε άλλη πόλη. Το μεγάλο μου παιδί, προέφηβος πια, αισθάνεται περισσότερο από ποτέ την ανάγκη της παρουσίας του. Γι αυτό και του έχει θυμό. Το μικρότερο επειδή έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί του, τον θέλει κοντά... Και τα δυο χρειάζονται τις παλάμες, το χαμόγελό του, το χιούμορ του... Μπαμπάς δε μπορώ να γίνω! Τα παιδιά μου κληρονόμησαν από μένα και τον πατέρα τους υψηλό δείκτη συναισθηματικής ευφυίας. Βλέπουν ότι μακριά από το μπαμπά τους εγώ είμαι πιο δυνατή. Διαβάζουν ότι δε βιώνω τον χωρισμό σαν συντέλεια, διαβάζουν την αγάπη μου για το χθες μα και για το μπαμπά τους. Διαβάζουν την πεποίθησή μου ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Μ΄ έχουν δει να κλαίω , αλλά όχι να μιζεριάζω. Ξέρουν ότι για μια ευτυχισμένη ζωή χρειάζεται και να κλάψεις. Δεν φοβούνται τον πόνο. Είναι δυνατά. Μόνον την έλλειψη αγάπης φοβούνται. Αλλά αυτήν δεν την έχουν βιώσει».

-Ως γυναίκα;

«Ευτυχισμένη, κουρασμένη, πλήρης και ερωτευμένη. Με εμένα, τα παιδιά μου, τη ζωή, ίσως κι έναν άντρα, δεν έχω προλάβει να καταλάβω! Δεν προλαβαίνω. Ονειρεύομαι, άρα είμαι ζωντανή! Φοβάμαι, άρα παραδέχομαι μέσα μου ότι πόνεσα! Παλεύω, άρα θα βγω νικητής!».

Βαγγελιώ Τσαλκαμία, διπλωματούχος προπονήτρια ιππασίας της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας, ιδιοκτήτρια Ιππικού Ομίλου: «Να μην εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας!»

Η Βαγγελιώ Τσαλκαμά είναι προπονήτρια Ιππασίας και ιδιοκτήτρια Ιππικού Ομίλου. Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ θα την βρεις στον Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη να πλένει, να καθαρίζει, να ταΐζει τα άλογά της, να τα ιππεύει, να τα εκπαιδεύει, να παραδίδει μαθήματα ιππασίας και αργά το βράδυ να τα χαϊδεύει και να κάθεται λίγο δίπλα τους, για να συναντήσει ένα βλέμμα τους και να χαλαρώσει.

Αυτή η γυναίκα πήρε τρελό ρίσκο στην αρχή της οικονομικής κρίσης.

«Ξεκίνησα μια δουλειά που απευθύνεται αποκλειστικά στην αναψυχή ή χόμπι, όπως θα το ονομάζαμε αλλιώς. Με λίγα λόγια, δύσκολο εγχείρημα! Παρ' όλα αυτά, όμως, δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα και απλά συνεχίζω με θετική πάντα διάθεση και με την αισιοδοξία που αντλώ από την καθημερινή μου επαφή με τη φύση».

Τα άλογα ήταν θέμα «οικογενειακής υπόθεσης», λέει. «Ο πατέρας μου τα λάτρευε και είχε άλογα, οπότε από πολύ μικρή είχα την δυνατότητα να έχω επαφή μαζί τους. Να ιππεύω, να τα περιποιούμαι και γενικά οι παιδικές μου αναμνήσεις συνδέονται άρρηκτα με τα άλογα και τα άλλα ζώα που διατηρούσαμε».

Κατάφερε με προσωπική δουλειά –δίχως υπερβολή- να διαμορφώσει μία έκταση 25 στρεμμάτων στον Λαγκαδά, σε μία σύγχρονη φάρμα αλόγων η οποία διαθέτει και δύο στίβους προπόνησης για ιππασία αρχάριων αλλά και έμπειρων ιππέων.

«Τα κατάφερα μόνον από καθαρή αφοσίωση και υπερβολική αγάπη. Προέρχομαι από καθαρά αστικό οικογενειακό περιβάλλον, αλλά πάντα τρέφαμε την επιθυμία να βρισκόμαστε μέσα στη φύση με τα άλογά μας, τα σκυλιά μας κλπ. Εφτασε λοιπόν πριν μερικά χρόνια η στιγμή και το κάναμε πραγματικότητα. Με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση της οικογένειάς μου, πήρα την απόφαση να κάνω αυτό που αγαπώ και επάγγελμα. Σ' ένα χώρο 25 στρεμμάτων χτίσαμε στάβλους κι ένα χώρο αναψυκτηρίου για τους επισκέπτες. Η δουλειά αυτή έχει πολύ μεγάλες απαιτήσεις και οι δυνατότητες ακόμα είναι σχεδόν άπειρες. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι βεβαίως τα άλογα, με τα οποία μπορούν να εκπαιδευτούν στην ιππασία αρχάριοι αλλά και έμπειροι ιππείς σε δύο στίβους προπόνησης. Στο μέλλον θα διαθέτουμε και άλλα ζωάκια, όπως προβατάκια, κατσικάκια, κότες κλπ διότι θεωρώ πως είναι αμαρτία να λείπουν από ένα τέτοιο περιβάλλον και διότι είναι απαραίτητο για τα μικρά παιδιά που τόση ανάγκη έχουν από αληθινή επαφή με τη φύση».

Για την Βαγγελιώ δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα, γιορτές, αργίες. Δεν είναι κάτι που την ενοχλεί. Είναι κάτι που το κάνει σχεδόν από παιδί.

-«Γητεύεται» ένα άλογο κατά τα χολιγουντιανά πρότυπα;

«Φυσικά και όχι! Το άλογο είναι ένα πλάσμα ζωντανό, ιδιαιτέρως κοινωνικό και ζει μέσα σε ομάδες- αγέλες, που χαρακτηρίζονται από καλά δομημένη ιεραρχία. Παρατηρούν και κατανοούν τα πάντα γύρω τους μέσω των τρόπων επικοινωνίας και των αντιδράσεων των άλλων μελών της ομάδας. Εχουν τρομερή αντίληψη και εκπαιδευσιμότητα στη σχέση τους με τους ανθρώπους, οπότε όσο πιο σταθερά και ξεκάθαρα τους ζητάμε να κάνουν κάτι, τόσο πιο εύκολο είναι να το πράξουν. Η υπομονή, η σταθερότητα και η επιβράβευση είναι οι βασικές αρχές στην εκπαίδευσή τους».

Τι αντλεί μέσα από τη σχέση της με τα άλογα; «Ενα μεγάλο κομμάτι ευτυχίας. Ακόμα και στις πιο δύσκολες μου στιγμές, η απλή επαφή μαζί τους, ένα χλιμίντρισμα, ένα κοίταγμα τους με κάνουν να νιώθω καλύτερα».

Και για όσες γυναίκες πελαγώνουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης;

«Εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν περνάμε κρίση. Τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα περνάνε κρίση. Ολοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι πορευόμαστε με τη δουλειά μας και τη φιλοδοξία μας. Είτε με πολλά, είτε με λίγα. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να συνεχίζουμε να παλεύουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, ειδικά μετά από κάποια ατυχία, διότι μόνον έτσι ζούμε μια πραγματική ζωή, άσχετα αν τα καταφέρουμε όλα στο τέλος.Σίγουρα είναι ωραίο να φτάνεις στον προορισμό σου, αλλά και το ταξίδι είναι εξίσου απολαυστικό και προπαντός διδακτικό!»

Lotte Van Riel: Από άνεργη... ξενοδόχος!

Η ιστορία της Lotte Van Riel μου αρέσει πολύ. Είναι μία διαφορετική πολίτης αυτού του κόσμου. Της αρέσει να ταξιδεύει, να επισκέπτεται μουσεία και να περνά τον περισσότερο χρόνο στη φύση. Δε ζει στην Ελλάδα, άρα δεν έχει βιώσει το νόμισμα της δικής μας οικονομικής κρίσης. Η καταγωγή της είναι από την Ολλανδία. Μέσω κάποιων κοινών φίλων, πριν από περίπου επτά χρόνια γνώρισε τον σύντροφο της Alexis Lamoureoux γαλλικής καταγωγής ο οποίος τους μισούς μήνες τους χρόνου δούλευε και τους άλλους μισούς ταξίδευε. Ζουν στη Γαλλία. Τα πρώτα χρόνια της Lotte δίπλα στον Alexis ήταν ξέγνοιαστα. Ομως, όταν άρχισαν να προκύπτουν οικονομικά προβλήματα και τα έσοδα να περιορίζονται, η Lotte δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιστρέψει στην Ολλανδία όπου εκεί την περίμεναν κάποιες ευκαιρίες για δουλειά. Ομως, θα έπρεπε να χωρίσει από τον αγαπημένο της. Έτσι, πήραν αλλιώς τη ζωή και σήμερα ζουν ευτυχισμένοι και με οικονομική άνεση τόση, ώστε να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν και τα υπόλοιπα όνειρά τους.

«Όλα ξεκίνησαν όταν συνειδητοποιήσαμε με τον σύντροφό μου πόσο ακριβή είναι η αγορά των ενοικίων. Επρεπε να κάνουμε τρεις διαφορετικές δουλειές για να βγάζουμε έναν μισθό που θα μπορούσε να μας καλύπτει και το ενοίκιο και τα υπόλοιπα έξοδα της καθημερινότητας μας. Ειδικά για ένα νέο ζευγάρι όπως εμείς, τα πράγματα ήταν εξαιρετικά δύσκολα», περιγράφει.

Κάποια στιγμή τα έσοδά τους μειώθηκαν δραματικά. Η Lotte ήταν αναγκασμένη να επιστρέψει στην Ολλανδία. «Έπρεπε, λοιπόν, κάτι να κάνουμε διαφορετικό». Μόλις έκλεισε το μπαρ όπου εργαζόταν και ο σύντροφός της, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επισκεφθούν την περιοχή Amboise όπου μία θεία είχε αφήσει κληρονομιά στον σύντροφο της, μια σπηλιά!

Μόλις πήγαν εκεί αντίκρισαν μια σπηλιά με εσωτερικά χωρίσματα, τίγκα στα σκουπίδια και στην εγκατάλειψη, δίχως εγκατάσταση για ρεύμα, δίχως νερό και χωρίς αποχέτευση. Ομως, η Lotte ήταν σίγουρη πως εκεί θα έφτιαχνε το σπιτικό της.

Την επομένη επισκέφθηκαν τον Φορέα της πολιτείας που είναι υπεύθυνος για τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ώστε να εκφράσουν την πρόθεσή τους να το πάρουν την σπηλιά. Εκεί ενημερώθηκαν πως η σπηλιά έβγαινε σε πλειστηριασμό. H Lotte και ο Alexis ήταν οι μοναδικοί ενδιαφερόμενοι κι έτσι την αγόρασαν για 1 ευρώ!

Με το μετά, όμως, τι θα γινόταν;

Τα χρήματα που είχαν ήταν ελάχιστα. Ως εκ τούτου μπορούσαν να προσλάβουν μόνον έναν τεχνίτη για την σπηλιά. Τι έκαναν; Εκπαιδεύθηκαν δίπλα του και για τα τρία επόμενα χρόνια η Lotte μαζί με τον σύντροφό της, εξελίχθηκε σε μία πρώτης τάξεως τεχνίτρια. Στο μεταξύ γυρνούσαν από τράπεζα σε τράπεζα για να μπορέσουν να πάρουν ένα δάνειο για την ανακατασκευή της σπηλιάς. «Το αρχικό σχέδιο ήταν να την φτιάξουμε και μετά να την πουλήσουμε», αναφέρει η Lotte η οποία δεν θέλει να πολυθυμάται εκείνες τις ημέρες εξαιτίας των απανωτών αρνήσεων από τις τράπεζες. «Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, αλλά οι τράπεζες είναι τρελές. Δεν είναι δυνατό να μη χρηματοδοτούν τους απλούς ανθρώπους, δηλαδή την πραγματική οικονομία. Σε όλους άρεσαν τα σχέδια μας. Κανένα ρίσκο δεν θα υπήρχε γι' αυτούς».

Ακολούθησαν τρία χρόνια πολύ σκληρής δουλειάς τις μισές ώρες της ημέρας στη σπηλιά και τις υπόλοιπες στο εστιατόριο του πατέρα του συντρόφου της: «Κάθε φορά που νομίζαμε ότι φτάναμε στο τέλος, κάτι προέκυπτε και μας γύριζε πάλι πίσω. Ηταν τραγικά αποθαρρυντικό». Ομως «γνωρίζαμε από την αρχή πόσο δύσκολο είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Ωστόσο, η άλλη επιλογή είναι να χωρίσουμε ένας από τον άλλον. Οπότε δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά να συνεχίσουμε».

Τα κατάφεραν. Η σπηλιά μετατράπηκε σ' ένα υπέροχο σπίτι. Μάλιστα, έχουν αφήσει και κάποιους χώρους ακατοίκητους τους οποίους νοικιάζουν για 50 ευρώ τη βραδιά σε όποιο ζευγάρι θέλει να ζήσει έστω για λίγο τη δική τους εμπειρία.«Μας αρέσει να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους και να ακούμε την ιστορία τους», λέει η Lotte.

Στην ιδιοκτησία του ζευγαριού βρίσκονται δύο ακόμη σπηλιές. Μετά την εμπειρία τους σκέφτονται να ανακατασκευάσουν και τις υπόλοιπες δύο και να τις νοικιάζουν. Τώρα πια ξέρουν ότι ο δρόμος θα είναι δύσκολος, αλλά θα έχει καλό τέλος. Κι αυτό έχει σημασία.

Τρεις γυναίκες με τρεις διαφορετικές ιστορίες. Δίχως να περισσεύει καμία από τις 365 ημέρες του χρόνου...