Γιορτή της Μητέρας: Γιατί η μαμά μου θα είναι πάντα η καλύτερή μου φίλη

Δεν το κρύβω πως είμαι και εγώ ένα κορίτσι του μπαμπά. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω ακούσει ποτέ το όχι από το στόμα του και ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ πως με έχει κάπως κακομάθει. Ναι, ναι είμαι, λοιπόν και εγώ από αυτά τα κορίτσια που ψάχνουν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Τη γοητεία της μαμάς όμως δεν μπορεί να την αλλάξει καμία πατρική αδυναμία.

Η δική μου με αποκαλεί θείο δώρο στη ζωή της, αλλά τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, και αυτή κάτι παρόμοιο είναι και για μένα. Σαν την αγκαλιά της μαμάς δεν είναι καμία. Μην κρυβόμαστε άλλωστε. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν ψηλώνω, παχαίνω ή αδυνατίζω πάντα στη δική της τρέχω. Είτε στα δύσκολα, είτε στα εύκολα είναι πάντα εκεί, μέρα και νύχτα.

Είναι η καλύτερή μου φίλη και ας μην της το έχω πει ποτέ ως τώρα. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δύσκολα θα στο πουν, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να στο δείξουν. Τα δικά μου σε αγαπώ είναι ελάχιστα μπροστά στα δικά της, αλλά πιστεύω το ξέρει πολύ καλά. Πώς γίνεται άλλωστε να μην αγαπάς κάποιον που θα έδινε ακόμη και τη ψυχή του για εσένα;

Και ξέρεις κάτι έχω και αποδείξεις για όλη αυτήν τη φιλία-αγάπη, που όσο μικρές και ασήμαντες και αν ακούγονται, είναι σημάδια που μένουν ανεξίτηλα στην καρδιά μίας κόρης.

-Δε με πίεσε ποτέ να της πω γιατί είμαι στεναχωρημένη. Είχε τον τρόπο της να με στηρίξει ακόμη και αν ήξερε ότι ήθελα να μείνω κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο και να λερώνω τη μαξιλαροθήκη με τη μάσκαρα (πολύ κλάμα). Την ένιωθα έξω από την πόρτα και ήταν σα να αναλύαμε τα πάντα. «Εσύ θέλω να είσαι καλά και όλα θα περάσουν». Αυτό αρκούσε και αρκεί για να με κάνει να νιώσω κάπως καλύτερα.

-Με έμαθε να ζω και με τα λίγα και με τα πολλά. Ίσως και να στερήθηκε πράγματα για να έχω εγώ περισσότερα, ποτέ όμως δε μου το έδειξε. Τώρα όμως που έχω κάπως μεγαλώσει, βλέπω και καταλαβαίνω. Η μεγάλη μου φίλη ή αλλιώς η μαμά μου ήταν ευχαριστημένη με το χαμόγελό μου και μόνο, δε ζητούσε τίποτα παραπάνω. Ο μόνος της όρος ήταν πάντα τα... όρια. Δε με άφησε ποτέ να τα ξεπεράσω και εδώ της οφείλω για ακόμη μία φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ.

-Μου δίδαξε τη ζωή από μικρή. Στο μυαλό της ήμουν και είμαι μία μικρή πριγκίπισσα, αλλά χωρίς άμαξα και δίχως άλογα. Οι σωστές πριγκίπισσες έτσι είναι. Γνωρίζουν πολύ καλά πότε πρέπει να πατάνε στη γη και πότε ο άνεμος είναι ικανός να τις κρατήσει πάνω στο συννεφάκι τους.

-Με άφησε ελεύθερη, όταν ένα πρωί ξύπνησα και της ανακοίνωσα ότι... μεταναστεύω. Πες το τρέλα, πες το απερισκεψία, εγώ το έκανα. Ήθελα να τα αφήσω όλα πίσω μου και να γράψω μία νέα σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου. Είναι αυτό το συναίσθημα του «τα έχω βαρεθεί όλα». Ίσως να το έχεις νιώσει κάποια στιγμή και να με καταλαβαίνεις. Εκείνη τότε είδε στο βλέμμα μου την ανάγκη της ελευθερίας, ακόμη και αν ήταν κάτι που τη στεναχωρούσε. Φοβόταν, αγχωνόταν για το στερνοπούλι της, αλλά δεν έσπασε τα φτερά μου. Με στήριξε ψυχή και σώματι, όπως κάνουν οι καλές... φίλες.

-Μου έδειξε τι σημαίνει δύναμη. Δεν έχω καν πατήσει τα –άντα και ομολογώ πως η ζωή μου πρόσφερε το... λεμόνι της. Την είδα να παλεύει με τη γνωστή- άγνωστη ασθένεια, αλλά να μη λυγίζει ποτέ. Ίσως και να το έκανε, αλλά ποτέ μπροστά μου. Πάντα εκεί με το χαμόγελο και την αισιοδοξία, ακόμη και αν ο οργανισμός της ήταν εξαντλημένος. Δε φοβήθηκε λεπτό για εκείνη, μόνο για εμένα.

Και εν τέλει η μαμά μου θα είναι πάντα η καλύτερή μου φίλη γιατί πολύ απλά είναι η... ζωή μου!Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, θα μου φωνάζει να βάλω μία ζακέτα γιατί θα κρυώσω.

Χρόνια πολλά μαμά!

Γράψτε και εσείς τη δική σας ιστορία και πάρτε μέρος στο διαγωνισμό του mothersblog.gr

Διαβάστε ακόμη:

"Μου το είπε η μαμά μου": Beauty tips απο τις μαμάδες μας...