Happy Father’s day: Χρόνια Πολλά μπαμπά Μανόλη!

Γιορτή του πατέρα ονομάζεται η ετήσια κινητή γιορτή προς τιμήν του πατέρα. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως (αν και σε αρκετές χώρες η ημερομηνία εορτασμού διαφέρει). Αυτά τα γενικά αρκούν, νομίζω, μιας και η ουσία του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι να σας πληροφορήσει για την ιστορία της γιορτής αυτής αλλά για την πραγματική-αληθινή σημασία της.

Σήμερα, λοιπόν, γιορτάζουν οι μπαμπάδες μας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα ο δικός μου είναι ο καλύτερος του κόσμου. Δεν είναι τέλειος, αλλά είναι αληθινός και πάντα εκεί –δίπλα μου!

Ο Μανόλης είναι ο πρώτος άντρας της ζωής μου. Είναι αυτός που μου όρισε τα πρότυπά μου. Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα κοριτσάκια (μαζί τους κι εγώ) ψάχνουμε να βρούμε στοιχεία του πατέρα μας στους συντρόφους μας. Τον βλέπεις καθημερινά, μοιράζεσαι μαζί του τις καθημερινές σου στιγμές, τον αγαπάς, τον αντιπαθείς, τον λατρεύεις. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων πολλές αλλά πάντα στο τέλος της ημέρας είναι ο μπαμπάς ΣΟΥ.

Ο daddy μου, λοιπόν, παρόλο που δούλευε πάρα-πάρα πολλές ώρες και έλειπε αρκετά από το σπίτι (ναι, αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα παράπονά μου) είχε πάντα τον τρόπο να μου δείχνει πόσο με αγαπά και φυσικά να με κάνει να γελάω. Είναι αυτός που μέσα στην γκρίνια μου θα πει ένα σαχλό -πολλές φορές- αστείο και θα μας κάνει –εμένα, τη μητέρα μου & την αδερφή μου- να σκάσουμε στα γέλια, είναι αυτός που αντιλαμβάνεται κάθε μα κάθε φορά που είμαι στενοχωρημένη πως κάτι έχω, είναι αυτός που παρόλο που του εξηγώ πως δεν τρέχει κάτι επιμένει να μάθει (ναι, θέλει να τα ξέρει όλα) και να με βοηθήσει, είναι αυτός που ποτέ δε με καταπίεσε για καμιά από τις επιλογές μου (από σπουδές, εργασία, αισθηματικά), είναι αυτός που μου έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου και να απαιτώ το καλύτερο για αυτόν, είναι αυτός που μου έμαθε να παλεύω να πετύχω τους στόχους μου, είναι αυτός που παρόλο που με κακόμαθε (λιγαααάκι) όταν ήμουν μικρή πλέον ξέρει να με ''γηώνει'' όταν και όποτε απαιτείται, είναι αυτός που καταντά γραφικός κάθε μα κάθε φορά που τσακωνόμαστε λέγοντάς μου πως δε θα μου ξαναμιλήσει αν συνεχίσω να κάνω κάτι που τον ενοχλεί (φυσικά μετά από λίγο του περνάει), είναι αυτός που μας φέρνει λουλούδια κάθε φορά στα γενέθλιά μας, είναι αυτός που θα γκρινιάξει γιατί δεν περνάω πολύ χρόνο μαζί του πια, είναι αυτός που ξέρει πως δε χρειάζεται πια να περνάω τόσο χρόνο μαζί του γιατί έχω άλλα πράγματα να κάνω -αλλά παρόλα αυτά θέλει να γκρινιάξει έτσι για το γαμώτο-, είναι αυτός που θα κάνει αγγαρείες για να μας διευκολύνει, είναι αυτός που δεν ξέρει να μαγειρεύει ούτε ομελέτα αλλά είναι πολύ καλός ψήστης (το έχει υπερηφάνεια), είναι αυτός που δε ζηλεύει το αγόρι μου και κάθεται μαζί του και βλέπει ποδόσφαιρο (Παναθηναϊκό φυσικά), είναι αυτός που δεν ξέρει να αλλάζει ούτε λάμπα (που λέει ο λόγος) αλλά πάντα θα έχει να σου προτείνει τον κατάλληλο άνθρωπο να στο κάνει, είναι αυτός που θα με πρήξει στα τηλεφωνήματα για να με ρωτήσει αν έχω κλειδώσει το σπίτι μου, είναι αυτός που κατά τα παιδικά μου χρόνια με ρωτούσε κάθε πρωί ποια γραβάτα να φορέσει, είναι αυτός που λατρεύει τα γλυκά αλλά τα κρύβει για να μην παχύνουμε, είναι αυτός που θα με πάρει 800 τηλέφωνα και θα επιμένει αν δεν το σηκώνω, είναι αυτός που ακόμη και τώρα στα 58 του χρόνια (ελπίζω να μη δηλώνει λιγότερα) θα νοιαστεί περισσότερο για εμάς παρά για τον εαυτό του, είναι αυτός που ΠΑΝΤΑ, πάντα, ΠάΝτΑ θα αγαπώ και θα θαυμάζω!

Eίναι ο μπαμπάς μου και ένα άρθρο αφιερωμένο σε αυτόν είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω σήμερα για εκείνον!

Xρόνια Πολλά Μανόλη!! (Μην το πάρεις και πολύ πάνω σου, ε!)

Υ.Γ Μαμά μην ταραχτείς με αυτό. Εσύ είσαι αυτά και ακόμη περισσότερα. Love you both <3