Δεν είναι ο κόσμος μας αυτός. Αυτή η φωτογραφία, δεν μπορεί να είναι ο κόσμος μας.

Ήταν μια από τις λίγες φορές που έπεσα για ύπνο χωρίς να τσεκάρω το κινητό μου. Όταν, λοιπόν, σήμερα το πρωί άνοιξα τον υπολογιστή μου, πρώτη εικόνα παντού, ήταν η τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια της Γαλλίας.

«Φρίκη». «Όχι, δε γίνεται πάλι», σκέφτηκα. Σοκαρίστηκα, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς τι ακριβώς έγινε, θύμωσα, δάκρυσα. Μέχρι που βρέθηκα μπροστά σε αυτή τη φωτογραφία του Reuters:

Το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού και δίπλα, η κούκλα του. Μούδιασα.

Μούδιασα.

Στην επίθεση που έγινε χθες το βράδυ, ανάμεσα στους νεκρούς, βρέθηκαν πολλά παιδιά. Αθώα, μικρά παιδιά. Που απλά είχαν βγει για μια απλή βόλτα με τους γονείς τους - μια απλή βόλτα σε ένα πάρκο, μια παραλία, μια πλατεία που κι εγώ και - ίσως - κι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο είχες και θα έχεις το προνόμιο να κάνεις ξανά. Μούδιασα. Όσο κοιτούσα και ξανακοιτούσα αυτή τη φωτογραφία, τόσο χειρότερα αισθανόμουν που εγώ ήμουν προνομιούχα, εγώ κι εσύ και όλοι μας, που δεν πέσαμε ως θύματα ενός άδικου πολέμου. Τι κακό να είχε κάνει άραγε στον κόσμο αυτό το μικρό κοριτσάκι;

Ναι, ξέρω τι θα σκεφτείς, αλλά δε με νοιάζει αν με κρίνεις. Στενοχωριέσαι γι' αυτό αλλά για όλα τα άλλα παιδάκια που σκοτώνονται στους πολέμους του κόσμου, όχι. Θυμώνω που ζούμε σε έναν υποτιθέμενα ελεύθερο, σύγχρονο κόσμο και απλά μουδιάζουμε κάθε φορά, στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Μουδιάζουμε περισσότερο όταν κάτι βρίσκεται πιο κοντά μας, πολιτισμικά, ή ακόμη και γεωγραφικά, γιατί ξέρουμε πως πια το κακό, ο κίνδυνος, η τρομοκρατία, έχει χτυπήσει και τη δική μας πόρτα - δεν είμαι έτσι εγώ, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Δεν είναι ο κόσμος μας αυτός, δε μου αρέσει. Δε θέλω να ζω σε έναν κόσμο ποτισμένο με τόσο μίσος, τόσο φόβο. Είναι εύκολο να πεις «δε φοβάμαι» και «δε θυμώνω», αλλά είναι δύσκολο να το κάνεις πράξη.

Κενό.

Καθημερινά, στενοχωριόμαστε και «μουδιάζουμε» για πράγματα που μοιάζουν αστεία στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Δε θα σου πω πώς να νιώσεις, τι να κάνεις, πώς να φερθείς για να σταθείς απέναντι στην τρομοκρατία. Δεν είναι η δουλειά μου. Θα σου πω όμως, πως πια, εγώ, τουλάχιστον, νομίζω, όσο κλισέ κι αν σου ακούγεται, το μόνο πράγμα που μπορεί να σώσει αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη. Το μίσος πάντα φέρνει μίσος.

Όμως η αγάπη, η αγνή, η παιδική, η γεμάτη αθωότητα, που μας στέρησαν και μας στερούν διαρκώς με το θάνατο όλων αυτών τον παιδιών, αυτή που υπήρχε στην ψυχή του κοριτσιού στη φωτογραφία, αυτή την αγάπη μπορώ και μπορείς να την αναπληρώσεις, να την «επιστρέψεις» πίσω στον κόσμο, μόνο αν σκεφτείς ξανά σαν παιδί. Και τότε ίσως να υπάρχει έστω και μια μικρή ελπίδα πως αυτός ο κόσμος, ο κόσμος μας, δε θα είναι αυτή η φωτογραφία. Ίσως.