Βack to school: Οι στιγμές που ως μαθήτριες... γίναμε εντελώς ρεζίλι

H σημερινή μέρα είναι πολύ ιδιαίτερη για όλους τους μαθητές της χώρας, μιας και έπειτα από ένα 3μηνο ξεγνοιασιάς, ανελέητου ύπνου και αράγματος δίχως αύριο, τα κεφάλια μπαίνουν ξανά μέσα-που έλεγαν πάντα και οι γονείς μας-και τα βιβλία, οι σημειώσεις και τα διαγωνίσματα θα τους συντροφεύουν για τους επόμενους-τουλάχιστον 9 μήνες! Αν με ρωτάτε, πιστεύω ακράδαντα ότι οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι της κοινωνίας αυτής, γιατί αν κρίνω τουλάχιστον από τον εαυτό μου, τέτοιο άγχος και ξενύχτι-πάντα για διάβασμα-δεν έχω ρίξει ποτέ ξανά στη ζωή μου.

Τελοσπάντων, η αλήθεια είναι ότι πλέον κοιτάζοντας πίσω, θυμάμαι τα σχολικά χρόνια με γλύκα και νοσταλγία, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα ήθελα να ξαναγίνω μαθήτρια-ίσως να επέλεγα τις γιορτές, τις εκδρομές και τα πάρτι προσπερνώντας την απίστευτη πλήξη της παράδοσης η οποία συνοδευόταν και από κάποια τίμια 5λεπτα ύπνου για να ξεκουράζεται και ο οφθαλμός! Εμείς λοιπόν εδώ στο Queen, παρόλο που έχουμε τελειώσει το σχολείο εδώ και πολλά χρόνια-δε θα πούμε πόσα διότι έχουμε και μία αξιοπρέπεια-είπαμε να θυμηθούμε μερικά αστεία και άβολα περιστατικά από τα σχολικά μας χρόνια, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να ευχηθούμε καλή σχολική χρονιά σε όλα τα μαθητούδια που αυτή τη στιγμή κουβαλούν τα βιβλία τους και να τους υπενθυμίσουμε ότι το καλοκαίρι είναι μόλις... 9 μήνες μακριά!!!

Ερμιόνη

Αν δεν είναι τραυματική εμπειρία το πρώτο σου ποίημα σε σχολική γιορτή, τότε τι είναι; Μπορεί η μαμά μου να είχε σπαταλήσει αρκετό χρόνο μέχρι να μάθω τους στίχους μου, μπορεί εγώ να ήμουν πολύ υπερήφανη (αν και παράφωνη) που θα ανέβω στη σκηνή αλλά λυπάμαι παιδιά, είχαμε... blackout. Τα ξέχασα όλα, πανικοβλήθηκα, η δασκάλα από κάτω μου σιγοψιθύριζε τα λόγια μου αλλά αρκέστηκα σε μία υπόκλιση. Εννοείται, πως από τότε απέφευγα για πολλά χρόνια να «πάρω» ρόλο σε σχολική γιορτή. Τώρα πια, είμαι άλλο παιδί, μιλάω και τραγουδάω όπου θες. Ναι, είμαι παιδί ακόμα... μη γελάς.

Ελίνα

Η μαμά μου είχε τη φαεινή ιδέα να με ντύσει παπάκι μια χρονιά, τις Απόκριες. Μισούσα αυτή τη στολή. Με ζέσταινε, είχε φερμουάρ μέχρι πάνω και ένα τεράστιο καπέλο-μάσκα που ήταν βαρύ για το κεφάλι μου. Πήγα λοιπόν στο αποκριάτικο πάρτι του σχολείου στην πρώτη δημοτικού, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει πως το φερμουάρ ήταν στην πίσω πλευρά (ευχαριστώ μαμά...) - επομένως καταλαβαίνετε πως ήταν πολύ δύσκολο για ένα παιδάκι να ξεκουμπώσει αυτή τη στολή τη στιγμή της... ανάγκης.

Δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Καταλαβαίνετε ότι έγινα ρεζίλι και ότι αυτή τη στολή δεν ήθελα να την ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου.

Νάνσυ

Σεπτέμβριος! Αναμφίβολα ο πιο αγχωτικός μήνας για όλα τα παιδιά, είτε μικρά, είτε μεγάλα. Ο λόγος φυσικά, δεν είναι άλλος από το σχολείο. Και φυσικά είναι πιο αγχωτικό αν είσαι έξι ετών και είναι η πρώτη σου μέρα σε αυτόν το χώρο. Το κάθε παιδάκι έχει και μία διαφορετική εμπειρία, είτε είναι αστεία, είτε λίγο πιο περίεργη.

Κάπως έτσι κι εγώ. Τότε μπορεί να μην ήταν πολύ αστεία, αλλά όσο παιρνούν τα χρόνια και τη σκέφτομαι πραγματικά είναι. Όντας από μικρή λίγο κλειστός χαρακτήρας, φυσικά και δεν δέχτηκα να βγάλω τη πρώτη μου φωτογραφία όπως όλα τα παιδάκια σε ένα θρανίο με φόντο τον χάρτη της Ελλάδας, βασικά δεν ήθελα καθόλου. Οπότε η φωτογραφία αναγκαστικά βγήκε στο θρανιάκι που έπαιζα με τα τουβλάκια μου, με φόντο κάποιες ζωγραφιές. Να και η απόδειξη!

Γωγώ

H αλήθεια είναι ότι την πρώτη μέρα στο σχολείο δεν τη θυμάμαι και πολύ καλά, καθότι είμαι και κάποιας ηλικίας. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε κάθε αγιασμό, κάθε χρόνο παραδοσιακά θα εμφανιζόμουν είτε με ένα καινούριο outfit, είτε με καινούριο κούρεμα-συνήθως τραγικό-, είτε με κάποιο καινούριο παπούτσι-αυτό με τα φωτάκια κατά προτίμηση-. Παρόλα αυτά το γεγονός που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι η πλήρης έκθεσή μου σε θεατρικό έργο στο τέλος της χρονιάς! Μόλις είχα τσακωθεί με το δάσκαλό μου για το χορευτικό μας με αποτέλεσμα να βγω να... ερμηνεύσω συγχυσμένη και κλαμένη! Τελικά, τα έκανα όλα λάθος, στη φωτογραφία κοιτάζω τις υπόλοιπες μπας και θυμηθώ καμιά κίνηση, με αποτέλεσμα να γίνω ρεζίλι. Κάτι που δεν με πείραξε και ιδιαίτερα διότι ποιος θα τα έβαζε με ένα... «χαμένο» 8χρονο; Κανένας! Τον επόμενο χρόνο φυσικά ήμουν πρωταγωνίστρια και έδωσα ημερομηνία για Oscar! Όχι παίζουμε.

Βιβή

Τέλη Πρώτης Δημοτικού. Το αναπτυγμένο μπόι για τα δεδομένα της ηλικίας μου δε με βοήθησε στο να πάρω ένα πιο κοριτσίστικο ρόλο στο θεατρικό (η πριγκίπισσα δε γινόταν να ήταν πιο ψηλή από τον πρίγκιπα, καταλαβαίνετε)... οπότε έγινα κηπουρός, όπως λέει και ο Βαγγέλης Γερμανός! Πήρα το ποτιστήρι της γιαγιάς, έβαλα τη μακριά πράσινη μπλούζα του ξάδερφου μου και φυσικά το ψάθινο καπέλο (που ακόμη δεν ξέρω που το βρήκα...) και βγήκα στη σκηνή έτσι απλά, χωρίς μικρόφωνο να πω τα ελάχιστα λόγια μου, τα οποία είχα κάνει πρόβες ουκ ολίγες φορές. Δεν θυμάμαι αν τα ξέχασα, δεν θυμάμαι αν τα έχασα, πάντως στο τέλος πότισα όλα τα παιδάκια- λουλουδάκια!