Το Δέλτα της ζωής μου
«Πες μου πώς μεγάλωσες να σου πω ποιος είσαι» συνηθίζω να λέω. Μπορώ να σου πω πολλά για τα παιδικά μου χρόνια, για να συστηθούμε λίγο καλύτερα και ίσως μέσα από τη μικρή ιστορία που θα σου διηγηθώ να αναγνωρίσεις κι εσύ κάπου εκεί κρυμμένο τον εαυτό σου, να θυμηθείς κι εσύ μερικές παλιές σου συνήθειες και να νοσταλγήσεις τις στιγμές εκείνες που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν... το χρώμα από το κοκαλάκι που φορούσες στα μαλλιά σου.
Όλη μου η παιδική ηλικία συνοψίζεται στη μεσημεριανή ραστώνη. Από το σχολείο δεν έχω κρατήσει ιδιαίτερες μνήμες. Όλα όσα θυμάμαι περικλείονται στις ώρες που επέστρεφα πλέον στο σπίτι, το μεσημέρι, για να φάμε όλοι μαζί. Μια συνήθεια που δεν άλλαζε, ο κόσμος να χαλάσει.
Ο μπαμπάς μου μαγείρευε (όχι και τόσο ανορθόδοξο) και η μαμά έστρωνε το τραπέζι. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα μόλις άνοιγα την πόρτα επιστρέφοντας από το σχολείο. «Καλωσόρισες αγάπη μου» ήταν η πρώτη κουβέντα της μαμά μου και ένα φιλί από τον μπαμπά μου. Αμέσως μετά γνώριζα τι έπρεπε να κάνω. Να «πεταχτώ» στη ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς για γάλα και ό,τι άλλο έλειπε από το τραπέζι. Κατέβαινα με τις σκάλες, από την έξαψη να... διακτινιστώ μέχρι εκείνο το μαγαζάκι που τα είχε όλα -και τα ήθελα όλα!
Ο κυρ-Σταύρος ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να μου δώσει. Γάλα πάντα, 2 λίτρα τη μέρα. Έπαιρνα και ψωμί. Μισό κιλό ζυμωτό, έλεγα. Σημείωνε το λογαριασμό και η μαμά μου περνούσε στο τέλος της εβδομάδας και πλήρωνε. Μέχρι που έμαθα να διαχειρίζομαι τα χρήματα και έπρεπε να μετράω τα ρέστα. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να μην μου τα δώσει σωστά...
Τα χρόνια πέρασαν, ο κυρ-Σταύρος εκεί, κάθε μεσημέρι με περίμενε. Έφτασα 18 χρονών και πέρασα στο Βόλο φοιτήτρια. Λίγο τα μαθήματα, λίγο η νέα ζωή, δεν επισκεπτόμουν το πατρικό μου συχνά. Όταν μετά από μήνες ξαναπήγα στη Δέλτα της γειτονιάς μου, ο κυρ-Σταύρος ήταν ακόμη εκεί. «Μας ξέχασες! Τόσους μήνες σε περίμενα!» είπε αμέσως και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε πλατύ στα χείλη του.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ο κυρ-Σταύρος ήταν πάντα φίλος μου, ο καθημερινός μου συνομιλητής, με ρωτούσε για τα μαθήματα και πότε θα πήγαινα στο επόμενο πάρτι... Και εξακολουθεί να είναι πάντα εκεί, σημείο αναφοράς της γειτονιάς που μεγάλωσα και αγάπησα, και συνεχίζει να τακτοποιεί το πιο όμορφο μαγαζάκι που έχω μπει ποτέ... Τον κρατάω μέσα στις πιο γλυκές μου αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών χρόνων, σαν έναν φίλο οικογενειακό, που με περιμένει, να με ρωτήσει πώς πήγε το σχολείο, εάν έγραψα διαγώνισμα, τι βαθμό πήρα, να μου χαρίσει ένα χαμόγελο και ένα «καλό μεσημέρι Σόφη»...
Είχες κι εσύ μια Δέλτα στιγμή, μια στιγμή που αξίζει να θυμάσαι με μια γλυκιά ανάμνηση; Στείλε μας τη δική σου ιστορία ή ανέβασε μία φωτογραφία στα social media με το hashtag #deltapantou και ίσως τη δεις να δημοσιεύεται!
