Για ένα 2019 χωρίς 23η Ιουλίου

Αγαπητό μου 2018, είμαστε εντάξει. Κάπου εδώ φοράς την κάπα σου και αποχωρείς. Σε περίμενα εδώ και εβδομάδες στην πόρτα και ομολογώ πως ξύπνησα αρκετά ανακουφισμένη σήμερα με την ιδέα πως κάπου εδώ βάζεις την υπογραφή σου κάτω από έναν σύντομο επίλογο και φεύγεις. Τελειώνεις. Εξαφανίζεσαι.

Μας έκαψες ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Ακόμη και τις ψυχές μας.Πόσο ευχαριστημένος ξύπνησες σήμερα;

Αν με ρωτήσεις πόσες μέρες είχε αυτή η χρονιά θα σου απαντήσω εντελώς ειλικρινά με τον αριθμό 364. Δεν είναι ότι δεν ξέρω να μετράω αλλά το ότι θέλω να ξεχνάω. Η 23^η Ιουλίου είναι μία ημέρα που στιγμάτισε τη χώρα. Εμάς μας μαχαίρωσε. Είναι η μέρα που απορείς αν όντως την έχεις ζήσει ή αποτελεί επεισόδιο μίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία θρίλερ. Μα μόνο σε ταινία θα μπορούσαν να εκτελεστούν τέτοιου είδους σκηνές. Α, και στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και το Κόκκινο Λιμανάκι πλέον. Εκεί που στις πέντε το απόγευμα της 23^ης Ιουλίου μία παρέα εφήβων γελούσε και έκανε σχέδια για το βράδυ, μία γιαγιά τηγάνιζε κεφτεδάκια στα εγγόνια της και δεκάδες άνθρωποι απολάμβαναν το μπάνιο τους μακριά από την βοή της πόλης. Την ίδια μέρα, μία ώρα αργότερα εκείνη η παρέα έψαχνε απεγνωσμένα διέξοδο προς τη θάλασσα, η γιαγιά φορούσε βρεγμένα μπουρνούζια στα εγγόνια της και οι δεκάδες άνθρωποι προσπαθούσαν να απομακρυνθούν από την ακτή κολυμπώντας με κάθε τους τελευταία ανάσα. Όσο άντεχαν. Και πολλοί δεν άντεξαν.

Και όλα έγιναν στάχτη. Και η 23^η Ιουλίου του 2018 μας πήρε πολλά. Αγαπημένα πρόσωπα, περιουσίες αλλά και αναμνήσεις. Μία ημέρα που μας πόνεσε και μας πονάει.

Κλείνω, λοιπόν, τα μάτια και ελπίζω για ένα 2019 χωρίς 23^η Ιουλίου. Για μια χρονιά που κάποιος μας χρωστάει. Για μια χρονιά που θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή.

Αντίο 2018.