Η Αθήνα, οι Αγανακτισμένοι και η Γιορτή της μουσικής

Είναι η 12η χρονιά της Ευρωπαϊκής γιορτής της μουσικής, μια γιορτή που γεμίζει τις πλατείες με μουσικές, κόσμο και μπύρες σε διάφορες πόλης της Ελλάδας. Φέτος η γιορτή στην Αθήνα συμπίπτει με τις διαμαρτυρίες των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, με τις απεργίες τη ΔΕΗ και με τη γενικότερη πανηγυρικό -«επανασταστική» διάθεση που επικρατεί στη χώρα. Την Τρίτη 21 Ιουνίου περιπλανήθηκα στις βασικές πλατείες των συναυλιών.

Στο Σύνταγμα ώρα δέκα το βράδυ γινόταν πανικός αλλά δεν είδα κάποια συναυλία. Αντίθετα είδα την κλασική κατασκήνωση και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, να φωνάζει στα μικρόφωνα και να κυλιέται στο ίχνος από γκαζόν και στα στρωμένα νάιλον. Η πλατεία ήταν αδιαπέραστη από τις καντίνες, τις σκηνές και τον κόσμο που ήταν ξαπλωμένος και γρήγορα εγκατέλειψα την προσπάθεια προσαρμογής αφού από τη ζέστη, τις βαριές μυρωδιές και τις φωνές θα με έπιανε πονοκέφαλος. Κατηφόρισα στην Κλαυθμώνος στη χαρά του πιτσιρικά που θέλει να κοπανηθεί ανελέητα σε μεταλ-ραπ ρυθμούς.

Να σημειώσω ότι η συγκεκριμένη πλατεία έχει μεταβληθεί σε δημόσιο ουρητήριο και δεν παλεύεται η δυσοσμία της πραγματικά. Στην Ασωμάτων μπροστά από το Loop είχε στηθεί εξέδρα και dj set που «βάραγε» κάτι σε drum n bass, κάτι επίσης πιτσιρίκια εξαντλούσαν τις rave φιγούρες τους ενώ κάποιοι τους παρακολουθούσαν σαν υπνωτισμένοι. Έφυγα γιατί καμία ανάμνηση της rave νεότητας μου δεν ξύπνησε και κατέληξα στην Κοτζιά που κινείτο σε ρυθμούς reggae και ska και περιέργως είχε τον μεγαλύτερο σε ηλικία κόσμο, τον πιο καθαρό και προσεγμένο.

Στην πλατεία είχαν στηθεί ξύλινα παγκάκια που μπορούσες να κάτσεις, να πιεις και να φας. Επίσης υπήρχε χώρος να αναπνεύσεις, τώρα που οι πλατείες έχουν μπουκώσει.