Μπορώ να έχω την Αθήνα μου πίσω;

Παιδάκι ακόμα του δημοτικού και θυμάμαι το μπαμπά μου να μου τραβάει το χέρι περπατώντας με στις γειτονιές που μεγάλωσε, δούλεψε και αγάπησε. Ζεστή τυρόπιτα από το «Λομποτέση», σοκολάτα από το «Αριστοκρατικόν», μιλφέιγ στον «Παυλίδη» και μυρωδιές από το καφεκοπτείο στην Καραγιώργη Σερβίας, είναι μόνο μερικές από τις αναμνήσεις που με έκαναν, ενήλικη πλέον, να διαλέξω το ιστορικό κέντρο ως το καινούριο μου σπίτι.

Όταν μετακόμιζα ορμώμενη από το νοσταλγικό μου παρελθόν και το κυνικό μου παρόν, δε φανταζόμουν πως θα ερχόταν μια μέρα όπου τα μέρη που με σεργιάνισε ο μπαμπάς θα έπαυαν να είναι φιλικά προς το χρήστη. Όσο και να προσπαθώ να αναπολήσω εικόνες οικείες και γνώριμες, καθημερινά ερεθίσματα και πράγματα που σε κάθε περίπτωση με κάνουν να χαμογελάσω, η χθεσινή εικόνα της λαβωμένης πόλης μου με έκανε να νιώσω, αβοήθητη, απροστάτευτη και μόνη.

Όχι, δε νιώθω καμία ασφάλεια όταν οι φίλοι που διαδηλώνουν ειρηνικά για τα δικαιώματα τα δικά μου και όλων των υπολοίπων μου τηλεφωνούν με σβησμένες φωνές και τσακισμένα κορμιά από κάποια αυτοσχέδια κρυψώνα κάπου σε ένα μικρό στενό του Συντάγματος. Όχι, δεν αισθάνομαι περήφανη όταν η «κουκούλα» δίνει το δικαίωμα σε όποιον τη φορέσει να σπάσει το κατάστημα της μαμάς μου, το περίπτερο του γείτονά μου, το παρκαρισμένο μου ποδήλατο και το αμάξι το οποίου δεν έχεις ξεπληρώσει ακόμα τις δόσεις. Όχι, δε μου αρέσει να χαίρομαι που δε ζει πια η γιαγιά μου γιατί τώρα θα έπρεπε να την τρέχω στο ΚΑΤ με σπασμένα χέρια και πόδια από τα γκλομπ των αστυνομικών που πάνω από τη στολή τους, χθες φόρεσαν τη μάσκα της οργής και του μίσους. Όχι, δεν έχω λόγια να εξηγήσω στη μικρή μου ξαδέλφη γιατί επιτέθηκαν στο Πανεπιστήμιό της στην Καπνικαρέα, αγνώστου ταυτότητος μανιασμένα υποκείμενα. Όχι, δε μπορώ να καταλάβω γιατί η ελληνική αστυνομία αρνήθηκε το ρυθμιστικό της ρόλο και προτίμησε να αφήσει τον πανικό και τον τρόμο να κυριαρχήσουν, όσο εκείνη περιφρουρούσε τις υπουργικές Mercedes. Όχι δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που πέταξαν πέτρες, έσπασαν καταστήματα, μάτωσαν περαστικούς και μετά δέχτηκαν φιλικά χτυπήματα από τους αστυνομικούς στην πλάτη και κάλυψη μέσα στην ίδια τη Βουλή. Όχι, δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, όταν επιστρέφω ανυποψίαστη από τη δουλειά μου και διαβάζω στο Twitter εκκλήσεις για βοήθεια, γάζες, φάρμακα, μάσκες που με χρήζουν κομπάρσο στο σενάριο της ίδιας μου της ζωής. Όταν χάραζα πάνω μου τα λόγια του Friedrich Nietzsche «you need chaos in your soul to give birth to a dancing star» δεν εννοούσα αυτό το χάος. Ήθελα απλά να έχω το δικαίωμα της επιλογής και σήμερα νιώθω πως οι βουλευτές που εγώ ψήφισα, η πόλη που εγώ διάλεξα, η χώρα της οποίας τη σημαία τιμάω, μου το στέρησε.

Δεν έχει σημασία αν κοιμάμαι κάθε βράδυ στην πλατεία με τους «αγανακτισμένους», εάν στεκόμουν χτες ανάμεσα σε όσους διαδήλωσαν ειρηνικά, αν καήκε το κορμί μου από τα χημικά ή αν τώρα που γράφω πίνω τον καφέ μου από την ασφάλεια του γραφείου μου. Αυτό που έχει σημασία είναι πως δε θα αισθανθώ ποτέ ξανά ασφαλής. Ο Winston Churchill είπε πως «η επιτυχία δεν είναι οριστική και η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίσεις». Από αυτά τα λόγια λοιπόν, θέλω σήμερα να κρατηθώ και να νιώσω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα να ζήσω έτσι όπως ονειρεύτηκα. Έτσι όπως μου αξίζει, έτσι όπως μου υποσχέθηκε τότε ο μπαμπάς.

01

08