Σινεφίλ βραδιές κάτω από τον καλοκαιρινό, αθηναϊκό ουρανό
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως το φετινό καλοκαίρι δεν θα αφήσω ούτε μία εβδομάδα να πάει χαμένη, χωρίς να επισκεφθώ και να στηρίξω τους θερινούς κινηματογράφους της πόλης μου.
Με το χέρι στην καρδιά, αν με ρωτούσε κάποιος, τι μου έλειψε περισσότερο το διάστημα που μείναμε σπίτι, θα απαντούσα δίχως δεύτερη σκέψη πως ήταν η φιλόξενη, οικεία αίσθηση που με «πλημμύριζε» κάθε φορά που τρύπωνα στη σκοτεινή αίθουσα κάποιου κινηματογράφου ή την «παραμυθένια» αυλή ενός θερινού σινεμά.
Μπορεί κάθε εβδομάδα να έβλεπα πολλές ταινίες από την άνεση του καναπέ μου, όμως, μου έλειπε η «ιεροτελεστία» των προβολών, η οποία ξεκινούσε μπροστά από την είσοδο ενός κινηματογράφου, περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη της προβολής, με εμένα και τους φίλους μου να συζητάμε ακατάπαυστα περί κριτικών και να κάνουμε εικασίες σχετικά με το περιεχόμενο της ταινίας, το έργο του σκηνοθέτη ή των πρωταγωνιστών, απολαμβάνοντας δροσιστικές γουλιές από τον αγαπημένο μας μηλίτη Somersby.
Έπειτα, μαζί με τους υπόλοιπους θεατές καθόμασταν αναπαυτικά στις θέσεις μας. Τα φώτα έσβηναν απρόσμενα, οι τελευταίοι ψίθυροι υποχωρούσαν, ακολουθούσε μία «ιερή» σιωπή και το μεγάλο, λευκό πανί φωτιζόταν. Όλοι μαζί γινόμασταν έτσι ξαφνικά συνοδοιπόροι σε ένα νοητό «ταξίδι», μοιραζόμασταν την ίδια συγκίνηση και στο τέλος, αποχωρούσαμε πιο «γεμάτοι», χορτασμένοι από δυνατές ερμηνείες, καθηλωτικές εικόνες, νοσταλγικές μουσικές, ενώ «κουβαλούσαμε» αυτή τη μαγική αίσθηση, ακόμη και αφού χωριζόμασταν.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως το φετινό καλοκαίρι δεν θα αφήσω ούτε μία εβδομάδα να πάει χαμένη, χωρίς να επισκεφθώ και να στηρίξω τους θερινούς κινηματογράφους της πόλης μου. Φυσικά, σε αυτούς συγκαταλέγεται και το πιο «ψαγμένο» και όμορφο θερινό σινεμά της πόλης μας, ένα σινεφίλ «καταφύγιο» κρυμμένο πίσω από έναν ψηλό μαντρότοιχο στις αρχές της οδού Διδότου στο Κολωνάκι, περιτριγυρισμένο από έναν κατάφυτο κήπο από φοίνικες, πεύκα και κυπαρίσσια, δηλαδή το γραφικό θερινό σινεμά του κήπου της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής.
Μία σινεφίλ «Χώρα των Θαυμάτων» στο κέντρο της Αθήνας
Αν μπορούσα να παρομοιάσω με κάτι τον συγκεκριμένο θερινό κινηματογράφο, θα έλεγα πως είναι μία μικρή «Χώρα των Θαυμάτων» στο κέντρο της Αθήνας. Περιβάλλεται από έναν πανέμορφο, καλοδιατηρημένο κήπο, ο οποίος δύσκολα γίνεται αντιληπτός από τους διαβάτες, ενώ περιλαμβάνει ένα επιβλητικό «κόσμημα» αρχιτεκτονικής, που φέρει την υπογραφή του σπουδαίου Γάλλου αρχιτέκτονα Eugène Troump, ένα νεοκλασικό συγκρότημα που στεγάζει τη Γαλλική Σχολή Αθηνών από τα μέσα του 19ου αιώνα. Για την ακρίβεια, το θερινό σινεμά της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής βρίσκεται νότια του Γαλλικού Ινστιτούτου στην οδό Σίνα, ενώ οι καταπράσινες εκτάσεις του καλύπτουν σχεδόν ένα οικοδομικό τετράγωνο, που εκτείνεται στις οδούς Διδότου, Σίνα, Αραχώβης και Πρασσά, κάτω από τη σκιά του Λυκαβηττού.
Μπαίνοντας κάποιος από την ψηλή περίτεχνη καγκελόπορτα της κεντρικής είσοδού της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, η οποία βρίσκεται επί της οδού Διδότου, είναι λες και μπαίνει σε έναν κόσμο διαφορετικό, λες και περνά σε μία άλλη, μακρινή εποχή. Δεν μπορεί να μην παρασυρθεί από την αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας, που κυριαρχούν στον χώρο. Ειδικότερα τις ημέρες που η ζέστη είναι πιο έντονη στην Αθήνα, το συγκεκριμένο μέρος αποτελεί μία καταπράσινη «όαση» δροσιάς, απομονωμένη από το πολύβουο αστικό τοπίο, στην οποία μπορούμε να απολαύσουμε στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς, συντροφιά με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Από την παρέα μας δεν λείπει ένα ποτήρι με παγωμένο Somersby, που χάρη στη φρουτώδη και αναζωογονητική γεύση του, κάνει ακόμη πιο αισιόδοξη και δροσιστική την κάθε μας στιγμή.
Ένα αληθινό«παραμύθι» που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας
Η αλήθεια είναι πως άργησα να ανακαλύψω τον θερινό κινηματογράφο της Γαλλικής Σχολής Αθηνών και ίσως ακόμη και σήμερα να περνούσα ανυποψίαστη μπροστά από τον ψηλό μαντρότοιχο που τον περιτριγυρίζει, διερωτωμένη τι κρύβεται πίσω από αυτόν, αν πριν από μερικά χρόνια δεν με είχαν προσκαλέσει κάποιοι φίλοι σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ. Τότε είχα παρακολουθήσει την προβολή της κλασικής ταινίας «Το τραγούδι της Ινδίας» της Marguerite Duras και ερωτεύτηκα τον κήπο με την πρώτη ματιά, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου. Μπορεί η Delphine Seyrig να ήταν εξαιρετική στον ρόλο της, όμως υπήρχαν στιγμές που έπαιρνα το βλέμμα μου από τη μεγάλη οθόνη, για να θαυμάσω λίγο το περιβάλλον γύρω μου.
Τα πολύχρωμα «πλούσια» παρτέρια με τα ξύλινα παγκάκια, οι καλοσχηματισμένοι φουντωτοί θάμνοι, ο ιδιαίτερος φωτισμός που αναδείκνυε τις φυλλωσιές του κήπου, δημιουργώντας μία μοναδική ατμόσφαιρα, η κεντρική, μαρμάρινη σκάλα και τα στρογγυλά, αριστοκρατικά μπαλκόνια που στηρίζονται πάνω σε επιβλητικούς τοξωτούς θόλους, είναι οι «πινελιές» σε ένα ολοζώντανο «παραμύθι» που γίνεται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας και μας προσκαλεί να «ταξιδέψουμε». Ακόμη και σήμερα που έχουν περάσει πολλά χρόνια και έχω επισκεφθεί αρκετές φορές τον κήπο, η πρώτη εντύπωση παραμένει ανεξίτηλη στο μυαλό μου και είναι αυτή που με παρακινεί να επιστρέφω κάθε καλοκαίρι σε αυτόν, έχοντας μαζί μου τα πρόσωπα με τα οποία θέλω να μοιραστώ αυτή τη μοναδική εμπειρία.
Το θερινό σινεμά της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής είναι ένα μέρος, όπου δεν χρειάζονται πολλά για να μετατρέψουν μία καλοκαιρινή έξοδο σε ένα αισιόδοξο «παραμύθι», παρακολουθώντας αριστουργηματικά έργα της έβδομης τέχνης και απολαμβάνοντας μαζί με την παρέα την αναζωογονητική δροσιά ενός παγωμένου Somersby!
#Somersby #IsntThatWonderful
