H Αθήνα σήμερα

Αυτόν τον πολυέλαιο. Αυτόν σκέφτομαι. Το πολυέλαιο στο ταβάνι του «Αττικόν». Τον σκέφτομαι και δακρύζω. Τον ονειρεύτηκα. Ήταν εφιάλτης. Στην αρχή το «Αττικόν» ήταν γεμάτο ωραίο κόσμο με ημίψηλα καπέλα και γυναίκες με γάντια και φτερά. Και ξαφνικά, μια φωτιά ξέσπασε. Και ο πολυέλαιος άρχισε να σπάζει. Και στο τέλος έπεσε και όλοι κοίταζαν εκστασιασμένοι λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Και ξύπνησα ιδρωμένος.

Δεν είμαι αναίσθητος, ούτε θεωρώ το μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας την καταστροφή ενός κινηματογράφου, ενός πολυελαίου και ενός βιβλιοπωλείου, αλλά όλα τα παραπάνω είναι σύμβολα πολιτισμού και αν η Ελλάδα είναι η χώρα που καίει την κουλτούρα της, τότε έχουμε πτωχεύσει με τον πλέον άτακτο τρόπο και δεν το έχουμε καταλάβει. Ο πολιτισμός και η αισθητική είναι βασικές προϋποθέσεις για τη δημοκρατία και κάθε κοιτίδα αισθητικής και πολιτισμού που καίγεται είναι ένα πολύ ισχυρό πλήγμα στη δημοκρατία.

Όλοι όσοι ήταν στο Σύνταγμα και διαδήλωναν ειρηνικά έπρατταν ένα ιερό καθήκον και υπερασπίζονταν την αξιοπρέπεια και τα κεκτημένα των Ελλήνων, αλλά όσοι πήραν το «δαυλό» και έκαψαν τα βιβλιοπωλεία, τους κινηματογράφους και τα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας κατάφεραν να συμπράξουν με αυτούς που θέλουν να πλήξουν το λαό μας με το χειρότερο τρόπο.

Σήμερα περπάτησα το πρωί στο κέντρο. Κατεστραμμένες περιουσίες καθημερινών ανθρώπων που επηρεάζονται από την κρίση, όπως εσείς και εγώ και όλοι μας, ιστορικά κτίρια διαλυμένα από τις χτεσινοβραδινές φλόγες, άνθρωποι περισσότερο σκυθρωποί από άλλες μέρες και η μυρουδιά του καμένου πλαστικού ήταν η εικόνα που αντίκρυσα σε κάθε γωνία του ιστορικού κέντρου μαζί με όλους τους Αθηναίους που τόλμησαν να βγουν στους δρόμους και να δουν την αγαπημένη τους πόλη σε μία από τις πιο άσχημες περιόδους της. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν μπροστά σε αυτόν που έβαλε φωτιά στο "Αττικόν", αλλά αφού αυτοί που ψηφίσαμε μας έκαναν φτωχούς από χρήματα θα έπρεπε να κάνουμε τα πάντα για να μην πτωχύνει και το πνεύμα μας και όχι να καίμε αυτά που το καλλιεργούν. Ένα απλό "κρίμα" δεν περιγράφει τα συναισθήματα μου.

Δεν ξέρω, επίσης, αν ποτέ θα ξαναφτιάξουν το «Αττικόν», αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βράδια που πέρασα στη σκοτεινή του αίθουσα και για πάντα θα θρηνώ για την απώλεια του για προσωπικούς και ιδεολογικούς λόγους. Και δε θα σταματήσω να νιώθω πιο φτωχός και πιο απολίτιστος χωρίς την ύπαρξη του στην πόλη.