Βίκυ Σταμάτη, όπως Μπόμπι Σαντς

5 Μαΐου 1981, ο Μπόμπι Σαντς πεθαίνει σε ηλικία 27 ετών, στις φυλακές Λονγκ Κες, κοντά στο Μπέλφαστ, έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας. Είναι πολιτικός κρατούμενος και αιχμάλωτος πολέμου, εκλεγμένος βουλευτής και μαχητής του αντάρτικου στρατού του IRA. Άλλοι εννέα πέθαναν όπως κι εκείνος. Η απεργία τους καταγράφηκε στην ιστορία των απελευθερωτικών κινημάτων και των αυτονομιστικών αντάρτικων ως η διαμαρτυρία των Πέντε Αιτημάτων, επειδή πέντε ήταν τα αιτήματα των απεργών του Λονγκ Κες: το δικαίωμα να μην φορούν στολές φυλακισμένων, το δικαίωμα να αρνούνται την καταναγκαστική εργασία στη φυλακή, το δικαίωμα να συναναστρέφονται ελεύθερα με άλλους κρατούμενους και να οργανώνουν δικές τους ψυχαγωγικές δραστηριότητες, το δικαίωμα να δέχονται μία επίσκεψη, ένα γράμμα, ένα πακέτο κάθε εβδομάδα, και τέλος να επανακτήσουν το δικαίωμα μείωσης ποινής, μετά τη λήξη της απεργίας.

2 Μαϊου 2012. Η Βίκυ Σταμάτη κάνει την δική της 24ωρη απεργία πείνας, ως δίαιτα αποτοξίνωσης, στις φύλακες Κορυδαλλού, σε κελί με μωρά, για να είναι ασφαλής. Μάλλον τα μωρά κλαίνε γιατί έχουν κωλικό, πεινάνε ή θέλουν αλλαγή πάνας, πράγμα που μπορεί να ενοχλεί την κύρια Σταμάτη μιας και η ιδία είχε μάλλον νταντάδες για το δικό της παιδί, αλλά τουλάχιστον δε θα συγχρωτιστεί με τις άλλες φυλακισμένες που και πως θα την καλοδεχτούν δε λες. Θα μπορούσε πιθανόν να έχει και αυτή πέντε αιτήματα για τη δική της θερμιδική απεργία πείνας: το δικαίωμα να κρατάει τις Hermes τσάντες της στο προαυλισμό της, ώστε αυτές –οι τσάντες- να αλλάζουν παραστάσεις, το δικαίωμα να έρχεται ο πέρσοναλ τρέινερ της στη φυλακή για να μη χαλάσει η γραμμή της, το δικαίωμα ένας προσωπικός σεκιούριτι να μην επιτρέπει σε καμία να την πλησιάσει, ούτε καν στη δεσμοφύλακα και να πραγματοποιηθούν ατομικές, μόνο για αυτήν, ψυχαγωγικές δραστηριότητες που να αφορούν σε σπα, shopping και πλαστική χειρουργική, το δικαίωμα να διοργανώνει κοκτέιλ πάρτι, παρουσίαση βιβλίου με όλη την ελληνική ελίτ και δεξίωση γάμου ως ανάμνηση με κουαρτέτο εγχόρδων και ατμόσφαιρα Four Seasons, το δικαίωμα να δέχεται ένα πακέτο τη μέρα με κάτι πολύτιμο μέσα, και τέλος να επανακτήσει όλα όσα ήταν πριν και κυρίως, το γόητρο της.

Πικρόχολη τοποθέτηση και ανάλυση! Όσο ανόητη και αστεία είναι η ανακοίνωση μιας κοσμικής κύριας, που απλώς νοιάζονταν για την αισθητική ενός μεγάρου και όχι για το πώς βρίσκονται τα χρήματα για αυτήν, να κάνει απεργία πείνας. Πώς να μη φέρει σε όλων μας το νου, την απέλπιδα προσπάθεια για χημική, δραστική δίαιτα; Πώς να μην φανεί τραγικά αστείο; Πώς να μη μοιάσει θέατρο σκιών, από κανονικούς ανθρώπους που αγωνιστήκαν κάποτε με ουσία, με κόστος την ζωή τους, για ιερές ιδέες ακόμα και αν ήταν λάθος; Είναι άλλο να πεθαίνεις για την ελευθερία, για την πατρίδα (κι όμως συμβαίνει ακόμα!), για μια ιδέα, για έναν πιο όμορφο κόσμο και άλλο να προσποιείσαι την απεργό πείνας για τα πλακάκια στο wc που κόστισαν πολύ, κάποιες τσάντες και πορτοφόλια, σκούφιες και μπερέδες και ένα σωρό από ντουβάρια. Είναι τόσο γελοίο που και τόσες λέξεις που χαλάλισα, τώρα τις θέλω πίσω...