Μετρό και τηλεόραση

Υπόγεια Αθήνα. Σκοτάδι και νέον και φωνή επαγγελματική. «Επόμενη στάση Ευαγγελισμός». Ευθεία η τονικότητα. Σαν καρδιογράφημα σε πεθαμένο.

Στο Μετρό μου αρέσει που οι άνθρωποι, αφήνουν το εισητήριο τους στις εισόδους να το χρησιμοποιήσουν οι επόμενοι. Μ'αρέσει που αν σε κάποιον λείπουν λεφτά για το εισητήριο, του δίνουν οι άλλοι. Μ αρέσει που η υπόγεια πόλη, μέσα από τις σήραγγες και το σκαμμένο χώμα, στα έγκατα της, έχει πιο πολύ ανθρωπιά απ'ότι η υπέργεια. Οι άνθρωποι όμως, δε γελάνε πια. Με σφιγμένα χείλη είναι, μικρά γιώτα, πικρές περισπωμένες. Και τα βλέμματα σε μια συνενοχή θλίψης. Μόνες φέτες ζωής και ανάσας νέα παιδιά, που κρατιούνται χέρι – χέρι (ακόμα ερωτεύονται οι άνθρωποι, λοιπόν!), φιλιούνται ή τσακώνονται με πάθος, σα να μην υπάρχουν άλλοι μπροστά και σαν να μη τους νοιάζει το αύριο –αν υπάρχει.

Χαζεύω τους τίτλους των ανοιχτών εφημερίδων. Κοιτώ τα εξώφυλλα των βιβλίων. Διακρίνω απ το διάχυτο αμυδρά ήχο των ακουστικών τους, τι τραγούδια ακούνε οι διπλανοί. Ένας πιτσιρικάς, καμία 20αρια χρονών, ένα απόγευμα άκουγε Καζαντζίδη! Όρκο θα έπαιρνα πως είναι βαρύς ράπερ. Στα έγκατα της πόλης, ταξίδι με αγνώστους, συνεπιβάτες σε ζωές άλλες, με μοίρα κοινή πιθανόν και μια πόλη αρχαία, ψηλομύτα, πανέμορφη και για αυτό αλαζονική και αγαπημένη. Δυο καλοβαλμένες κυρίες συζητούν. Για τηλεόραση. Μόλις τελείωσε η ασυλία του σε νεκρά ταχύτητα εγκεφάλου μου. Τις ακούω. Πυροβολούν, όπως μόνο οι γυναίκες μπορούν, την Όλγα Τρέμη. Άλλαξε τελευταία. Και τα μαλλιά δεν της πάνε! (αν συμφωνήσω εδώ, πολύ σταλιασμένα). Και εχθές; Άκουσες που είπε τον Θανάση Πλεύρη, Θαλάσση Πλεύρη, χαχαχα! (χαχαχα, γέλα και εγώ! Πνιχτά!). Την Άννα Διαμαντόπουλου, συνεχίζουν αυτές, την ειδές; Μεγάλωσε κι άλλο το μέτωπο της. Γίνεται αυτό; Μπορεί; Ναι αλλά, αγάπη μου σα φοιτήτρια, μαρμάρινη! Πολύ σκούρο το μαλλί όμως, για καλοκαίρι, να τα ανοίξει πρέπει, να πετάξει τίποτα ανταύγειες. (πάλι συμφωνώ εγώ, ενώ αναρωτιέμαι αν συνταξιδεύω με την Λουέλα και την Κρουέλα και αν οι χάρτινες ηρωίδες μου, ζωντάνεψαν μονό για την γραμμή Άγιος Αντώνιος). Με μια λεκτική μόλις αποστροφή, πιάνουν να συζητάνε ποιος είναι ωραίος ο Τσίπρας ή ο Τζήμερος; (Βαρύ κριτήριο αυτό για την ψήφο μας, μη συζητάτε!). Πάνω που ήμουν έτοιμη να πω και εγώ άποψη, πως ο Λοβέρδος πληρεί όπως και να το κάνουμε πιο κλασικά αισθητικά πρότυπα, έχουν αλλάξει κατηγορία και συζητάνε πως το πρωί δεν ήταν ούτε ο Φερεντίνος στον ΑΝΤ1, ούτε ο Λιαγκας (τι μου λες! Κανείς τους; Μα τι να έπαθαν;).
Κάπου εκεί προσέχουν ότι λαθρακούω. Σας ξέρω; Με ερωτάει η μια. Σταυρό κάνω, δεν είναι και της μόδας οι δημοσιογράφοι μη φάω καμία τσαντιά, αν μου ξέφυγε ποτέ τίποτα υπέρ της Τρεμη –που δεν νομίζω. Χαμογέλα, χαζά και ένοχα. Δημοσιογράφος δεν είστε επιμένει. Θέλω να απαντήσω πως, όχι, μοντελο και άμα πιάσει, έπιασε, αλλά ευτυχώς σώζομαι απ την φωνή – μαρμαρυγή «επόμενη στάση: Πανεπιστήμιο». Ναι, αλλά σε επίσχεση, απαντώ ενώ φεύγω.

Στον απάνω κόσμο, πια, αναρωτιέμαι τι κάρμα είναι αυτό! Χάθηκε να κάτσουν απέναντι μου άνθρωποι να συζητούν για ποδόσφαιρο, χωρισμούς, αγάπες, κακές φιλίες, συνταγές μαγειρικής, ταξίδια, βιβλία που δεν διαβάστηκαν ακόμα, κατοικίδια, μπάσκετ, Πανελλήνιες, διαταραχές ύπνου ή όρεξης, λίστες σούπερ μάρκετ, μυστικά καθαριότητας, τις τάσεις της μόδας, πως κόβεται το κάπνισμα, πως παχαίνει η μπεσαμέλ, που το παιδί έχει ταλέντο στο πιάνο, καλούς παλιατζήδες να πάρουν τον κωμό της γιαγιάς, που πιάνει τόπο; Κάτι τέλος πάντων. Να, πρόχειρα εγώ, ποσά θέματα βρήκα! Για τηλεόραση και Τρέμη έπρεπε και εδώ να ακούω;

Την άλλη φορά ακούστηκα και εγώ και μουσικούλα! Και ας είναι και Καζατζίδης μες στο Μετρό. Σα και κάτι να'ξερε ο πιτσιρικάς...