Οι τοίχοι έχουνε αφτιά και τα αφτιά σας τοίχους...

... έτσι έγραφε ο τοίχος, που'χει πάντα τη δίκια του ιστορία, παλιά στα Εξάρχεια, με μεγάλα μαύρα, να στάζουν, γράμματα. Και ναι, στη εκπομπή του Μάνεση, το ρεπορτάζ είναι σπαρακτικό! Άλλη μια απελπισία, άλλη μια αυτοχειρία. Ο 75χρονος απόστρατος στρατιωτικός, αυτοκτονεί στην Πολιτεία με καραμπίνα στερεωμένη στο κεφάλι του. Μια επιστολή. Ένα συγγνώμη απ'τη γυναίκα και τα παιδιά του. Βουτιά στην απογοήτευση. Άλλος ένας αριθμός στη λίστα όσων γονάτισαν και διάλεξαν να φύγουν. Μια ειδησουλα που θα ξεχαστεί.

Ο Μάνεσης γυρνάει στο στούντιο. Κοιτάει με απορία τους πολιτικούς γύρω του. Ζητεί έστω μια ανθρωπινή κουβέντα, συναίσθησης, συνείδηση, συμπόνιας. Όχι! Οι κασέτες είναι στο play. Τα ποιηματάκια απαγγέλλονται. Κουφοί και αφημένοι σε εσωτερικούς μονόλογους, λένε σε πλήρη αναλγησία, σε κωματώδη και κομματική παράκουση τα δικά τους. Εξυπνακισμοι, ευαγγελισμοί σωτηρίας και μοναδικών λύσεων, ειρωνείες. Όλα αυτά με χαμόγελα στην κάμερά τους, αυτάρεσκα και λεονταρισμούς στους αντιπάλους. Ρε σεις; Αυτοκτόνησε ένας άνθρωπος σας λέει ο δημοσιογράφος. Σας βροντοφωνάζει ο κόσμος την αποτυχία σας, την εγκληματική σας αυτουργία, σας βάζει στα χεριά την καραμπίνα οπλισμένη! Ακούτε; Δείξτε τουλάχιστον, έτσι κροκοδείλια, μια συγκίνηση, πως νοιάζεστε, πως μετανιώνετε για κάτι!

Γιατί τελικά οι μόνοι χρεοκοπημένοι σ'αυτή τη χώρα, είστε εσείς και οι ιδέες σας...