Εθνική μανία καταδίωξης και σύνδρομο ρεσεψιονίστ...

Ο Ντε Νίρο και ο Τραβόλτα είναι στα νησιά. Ότι έχουμε όμορφο τόπο το ξέρουμε. Ότι επίσης είναι καλεσμένη της κ. Λάτση που σημαίνει πως θα περνάνε πλουσιοπάροχα και αυτό κατανοητό. Το ότι πήγε ο Αλιαγας να τους κάνει συνέντευξη και αρχίσαμε τα της φτωχής γυφτοπανίτσας, πόσο ρεσεψιονίστ της χώρας μας κάνει; «Σας αρέσει η χώρα μας; Νιώθετε ασφαλείς στην Ελλάδα; Είναι ωραία η θάλασσα; Γελάνε οι άνθρωποι. Πως περνάτε; Θα πείτε στους φίλους σας να μας προτιμήσουν»; Πούντοι οι σταρ να τους απλώσουμε χεράκι εθνικά για το πουρ μπουάρ;

Απ'την άλλη, μόλις συγχρωτιστούμε τους ξένους μιας πιάνει η βλαχοκουτοπονηριά μας. ΟΚ! Γελοίοι, λαϊκιστές, ημιμαθείς, κάφροι υπάρχουν σε όλα τα κράτη. Αυτοί θα μας ορίσουν ποιοι είμαστε και το παίρνουμε κατάκαρδα; Τι είπε ο δήμαρχος του Λονδίνου για τη φτωχή μας πατρίδα; Τι έγραψαν οι εφημερίδες κάνοντας άκομψη πλάκα στην αθλήτρια του μπιτς βόλεϊ, πως με τις 300.000 λίρες αγοράζει την Ελλάδα και τη μισή Κύπρο; Τι έγραψε στο τούιτερ η ασχημότατη επί κεφαλής της Γερμανικής Ολυμπιακής Ομάδας για τους ξυπόλυτους Έλληνες και τι η Αγγλίδα που φοβάται μήπως της ζητήσουν δανεικά;

Και το παίρνουμε κατάκαρδα. Και θιγόμαστε. Και διαμαρτυρόμαστε. Και μπαίνουμε μονοί μας στη θέση όσων σκύβουν το κεφάλι, δουλικά, στο ρόλο του ρεσεψιονίστ της Ευρώπης και του αχθοφόρου της, που εις μνήμην αρχοντιάς θίγεται κιόλας από άσχετους. Ενδιάμεσα θυμόμαστε την ανωτερότητα μας, καταδικάζοντας το ρατσισμό.

Ποιόν ρατσισμό όμως; Αυτόν που οι εταίροι ασκούν σε μας η αυτόν που εμείς δείχνουμε σε όποιον μας παίρνει;