Δυο ζωές μαζί...

Αδιέξοδα, οικονομικές καταστροφές, κρίση, φόβος, οργή, χωριστά και ανάμεικτα, ανεργία, προσωπικές ήττες, θυσίες γενεών, στραγγαλισμός ονείρων, αναξιοπρέπεια, μάτια να κοιτάζουν πάντα χαμηλά. Η ζωή συνεχίζεται με φόντο το γκρι ακόμα και στη κάρδια του πιο ωραίου μηνά του χρόνου, του Αύγουστου. Μήνα που μυρίζει αλμύρα, αντηλιακό, καρπούζι. Έχει μουσική τα μεσημέρια τζιτζίκια και μακρινά κύματα. Έχει τις νύχτες άστρα και δυο φεγγάρια. Έχει μέσα του την ξενοιασιά. Και ας μη τη ζούμε φέτος.

Ας εξορίζαμε την νεανικότητα, την αθωότητα του Αυγούστου σε κλειδωμένες καρδιές, σε σφιχτά χείλη, σε επιθετικότητες να κρύβουν φοβίες και αγωνίες.
Και όμως ένα ωραίο, όλο τρυφερότητα γεγονός, παυσίλυπο, αισιόδοξο, με την ουσία ανθρωπότητας της ίδιας μέσα του, είδα εχθές.
Δυο καλαθούνες λευκές στην άκρη ενός μεγάλου παράθυρου. Μέσα τους, όμορφα, ένθεα, όλο αγνότητα, αθωότητα, μαγεία, μεγάλα μυστικά, δυο δίδυμα αγοράκια.

Νεογέννητα, του κουτιού, της αντιπροσωπείας. Μυτίτσες, χεράκια, χειλάκια και αθώος, ιερός, όλο ρυθμικές ανάσες ύπνος. Ο ένας τους ξανθός και γόης. Ο άλλος μελαχρινός και μοιραίος άντρας. Ζαχαρένιοι. Αγαπημένοι. Φιλημένοι απ τους γονείς τους. Τους είδα να κοιμούνται στην ίδια πόζα, απ'το ίδιο πλευρό, με το ίδιο χεράκι σφιγμένο γροθίτσα! Ζωή! Γέννηση! Θεός!

Μπροστά σ αυτές τις δυο υπάρξεις, όλα τα κακά νέα, όλες οι δυσοίωνες προοπτικές, τα χρέη, τα αδιέξοδα μοιάζουν ξορκισμένα. Οι δυο τους είναι ο Παράδεισος. Νάσο και Έλενα να σας ζήσουν. Να ζήσουν σε όλους μας...