«Η χώρα διήρχετο μίαν κρίσην»- Angela live in Athens

Η επίσκεψη της καγκελαρίου, όπως ήταν αναμενόμενο, δραστηριοποιεί τις αρχές να λάβουν δρακόντεια μέτρα ασφαλείας- όπως έχει ήδη γίνει γνωστό από την περασμένη εβδομάδα, 7.000 αστυνομικοί θα βρίσκονται στους δρόμους της Αθήνας, προκειμένου να αποτραπούν τα επεισόδια (με την ίδια επιτυχία που τα έχουν ανατρέψει και στο παρελθόν, υποθέτουμε), ενώ σε επιλεγμένα κτίρια θα ακροβολισθούν άνδρες των ΕΚΑΜ ως ελεύθεροι σκοπευτές, και θα ενισχυθούν και από στελέχη των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού. Ο γνωστός -πλέον- φράχτης της αστυνομίας θα στηθεί ξανά, στην λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος της οδού Ακαδημίας, προκειμένου να προστατευθεί η Βουλή, ενώ αυξημένα θα είναι τα μέτρα και στην γερμανική πρεσβεία και το Ινστιτούτο Γκαίτε, στο Κολωνάκι, αλλά και σε γραφεία και αντιπροσωπείες μεγάλων γερμανικών εταιρειών. Μέχρι εδώ, καλά- ή, τουλάχιστον, τίποτα που δεν περιμέναμε. Αυτά, μέχρι πριν λίγες ώρες που η Ελληνική Αστυνομία αποφάσισε να εκδώσει μία ακόμα, πρωτοφανή ανακοίνωση, που μας θύμισε τακτικές περασμένων χρόνων και καθεστώτων. Αύριο Τρίτη, λοιπόν απαγορεύεται, λέει, κάθε δημόσια συνάθροιση ή πορεία στους δρόμους του κέντρου, από τους οποίους θα περάσει η καγκελάριος, αλλά και στην Αττική οδό.

Από το 1996, περίπου, που θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνει σε πορείες έχουν επισκεφτεί την χώρα, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. (Μπιλ Κλίντον, 1999), αλλά και η Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής (Κοντολίζα Ράις, 2005). Και στις δύο αυτές περιστάσεις, τα μέτρα ασφαλείας υπήρξαν «δρακόντεια». Το κέντρο ήταν κλειστό, για λόγους ασφαλείας, ενώ τις πορείες ακολούθησαν τα γνωστά επεισόδια. Παρόλα αυτά, μέχρι τότε, δεν είχε κριθεί αναγκαία η τοποθέτηση του φράχτη, δίπλα από την Βουλή, τα χημικά που πετούσαν οι αστυνομικοί δεν είχαν λήξει ακόμα, ενώ για πλαστικές σφαίρες και υδροφόρα οχήματα ούτε λόγος. Μέσα σε τέσσερα, περίπου, χρόνια (από τα επεισόδια του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και την ένταξη της χώρας στον οργανισμό στήριξης του ΔΝΤ, και τις μεγάλες αντιμνημονιακές πορείες), η κατάσταση, αλλά και τα επεισόδια, θυμίζουν έντονα τριτοκοσμικές χώρες, όπου οι προληπτικές (!) προσαγωγές κρίνονται απαραίτητες, και η απαγόρευση των συναθροίσεων είναι αποδεκτή και –σε περιπτώσεις σαν την αυριανή- θεμιτή.

Το επιχείρημα, μάλιστα, για την απαγόρευση του (συνταγματικού- λέω εγώ τώρα) δικαιώματος να συνέρχονται, οι κάτοικοι της χώρας, ειρηνικά, και χωρίς όπλα, είναι η απειλή σοβαρής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας. Λες και η συγκεκριμένη πρωτεύουσα έχει, από τότε που ανέλαβαν την «σωτηρία» της, κοινωνικοοικονομική ζωή. Λες και τέτοιου είδους απαγορεύσεις (στη λογική "πονάει κεφάλι- κόψει κεφάλι") δεν εξαγριώνουν περαιτέρω τον κόσμο που επιθυμεί (ή και που –μέχρι πρότινος- δεν επιθυμούσε) να κατέβει και να διαδηλώσει. Λες και η οργή ή η εξαθλίωση είναι καταστάσεις που παύουν να υπάρχουν, αν δεν τις βλέπουμε- εμείς, ο πρωθυπουργός, η καγκελάριος, ο γείτονας. Και οι κοινωνικοί φορείς να συνδράμουν, σε όλο αυτό, τσιτώνοντας περαιτέρω τον κόσμο, απαγορεύοντάς του στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα. Η δημοκρατία, για την οποία χύθηκε αίμα σε αυτή την χώρα, είναι ένα πολίτευμα με πολύ λεπτές ισορροπίες. Το ερώτημα είναι πώς θα την διαφυλάξουμε. Και οι προκλητικές, απαγορευτικές ανακοινώσεις δεν βοηθάνε.