Τα χτεσινά επεισόδια στο Χυτήριο και η περιπέτεια του Μανώλη που πρέπει να μας προβληματίσει όλους

Χτες, Πέμπτη 11/10, ήταν προγραμματισμένη η πρεμιέρα του έργου Corpus Christi στο θέατρο Χυτήριο, μια παράσταση που καιρό τώρα είχε ξεσηκώσει κύματα αντιδράσεων από πλευράς παραχριστιανικών οργανώσεων καθώς και από πλευράς της Χρυσής Αυγής, καθώς πίστευαν πως το περιεχόμενο του θεατρικού προσβάλει τα χριστά ήθη και τις αξίες της θρησκείας και της οικογένειας. Πολλές απειλές είχαν ακουστεί, κανείς όμως δεν περίμενε πως τα πράγματα θα έφταναν στο σημείο που έφτασαν χτες το βράδυ.

Από νωρίς, είχαν συγκεντρωθεί έξω από το θέατρο «Χυτήριο» στο Γκάζι γύρω στα 200 άτομα, τα οποία διαμαρτύρονταν έντονα και απαιτούσαν να «κατέβει» η παράσταση πριν καν ξεκινήσει. Ανάμεσά τους, πολλά μέλη παραχριστιανικών οργανώσεων και μέλη της Χρυσής Αυγής, με άγριες διαθέσεις. Κάποια στιγμή, μια ομάδα 10 ατόμων κατάφερε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό και ξεκίνησαν να σκίζουν αφίσες της παράστασης, να χλευάζουν τον κόσμο που είχε πάει να δει το έργο, να εξαπολύουν απειλές, ενώ έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν και σε κόσμο. Ένας από αυτούς, ένα παιδί που χτες έζησε καλύτερα από τον καθένα τις επιπτώσεις της νοοτροπίας «αυτό δε θα γίνει, γιατί έτσι θέλω εγώ», ήταν ο Μανώλης. Ο Μανώλης είναι συντάκτης της εφημερίδας Lifo, καθώς και άλλων ηλεκτρονικών εντύπων -αλλά και μια από τις πιο αγαπημένες προσωπικότητες του ελληνικού Twitter. Χτες το βράδυ, το timeline του δεν ήταν αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε τόσο καιρό, αλλά μια σειρά από απανωτές «γροθιές» στο πρόσωπο, τόσο για όσους τον γνωρίζουμε από κοντά όσο και για όλον αυτόν τον κόσμο που δεν τον ξέρει αλλά είχε καθηλωθεί μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του να διαβάζει τα αίσχη που συνέβησαν χτες στο Χυτήριο. Παρακαλούμε διαβάστε όλη την αφήγηση που ακολουθεί (τα στοιχεία του έχουν καλυφθεί για λόγους προσωπικής ασφάλειας):



Το «ευχάριστο» στην όλη υπόθεση είναι πως ο Μανώλης είναι καλά, τουλάχιστον σωματικά. Είναι όμως και το μοναδικό. Γιατί μπροστά στον φόβο και το αίσθημα απειλής που νιώθει τώρα αυτός ο άνθρωπος, καθώς μετά από όσα είδε και έζησε -μόνο και μόνο επειδή πήγε να κάνει το αυτονόητο, να τελέσει το δημοσιογραφικό του καθήκον- δε μπορεί να εμπιστεύεται κανέναν, ούτε καν την Ελληνική Αστυνομία, μερικές μελανιές παραπάνω δεν θα ήταν τίποτα αν μπορούσε να είναι σίγουρος πως η κοινωνία στην οποία ζει θα τον υποστηρίξει και θα πάρει το μέρος του.

Για ποια κοινωνία μιλάμε όμως, ακριβώς; Αυτή που δίνει βήμα σε άτομα φανατισμένα να επιβάλλουν τις όποιες απόψεις τους με το έτσι θέλω, ασκώντας βία και «πουλώντας» τσαμπουκά σε ανυπεράσπιστους πολίτες; Αυτή της οποίας οι άνθρωποι που υποτίθεται είναι καθήκον τους να μας προστατεύουν, κάνουν τα στραβά μάτια όταν η κατάσταση αγριεύει; Ή μήπως αυτή που βγάζει στο περιθώριο όσους έχουν διαφορετικές γνώμες, πιστεύω, γούστα; Διάβασα κάπου χτες πως η επίθεση απέναντι στον Μανώλη έγινε επειδή είναι «διαφορετικός». Να σε ρωτήσω όμως κάτι; Ποιος από εμάς είναι ίδιος με τον άλλον;

Για το κλείσιμο αυτού του κειμένου, ωστόσο, μία είναι η ερώτηση που θέλω να σκεφτείς. Από εδώ και πέρα -αν και ήδη έχουν γίνει πολλά που θα έπρεπε να είχαμε προλάβει- εσύ κι εγώ, τι μπορούμε να κάνουμε;