Εφιάλτης στο «ταξί»: Εγώ γλίτωσα κι αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος. Η επόμενη;

Εχτές ήταν η πιο άτυχη και τυχερή μου μέρα μαζί. Έζησα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου στα 30 μου και σήμερα ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι έχω γλιτώσει.

Φεύγοντας από το γραφείο μου στο Queen.gr (βρισκόμαστε στην Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας), μείναμε με τη συνάδελφό μου για αρκετή ώρα στο πάρκινγκ αφού είχαμε πρόβλημα με το αυτοκίνητο. Έξω κατακλυσμός, η ώρα κόντευε 20:00, η οδική βοήθεια να μην έχει σκοπό να έρθει, μποτιλιάρισμα, απεργία και το αυτοκίνητο με μηχανικό πρόβλημα. Να μην τα πολυλογώ, επί της λεωφόρου Καβάλας κατέβηκα να πάρω ταξί.

Περίμενα λίγη ώρα... Η βροχή συνέχιζε. Ένα ταξί που έτρεχε σταμάτησε απότομα μετά από εμένα και κόρναρε. Δεν είδα πινακίδες, έτρεξα να μπω. Πίσω κάθονταν δύο άτομα. Νεαρά... ζευγάρι. Δεν χάρηκαν και πολύ που έμπαινα. Ο... ταξιτζής μου είπε ότι κατεβαίνουν. Δεν συνηθίζω να κάθομαι μπροστά, αλλά έκατσα στη θέση του συνοδηγού. Μου χαμογέλασε και μου είπε πως δεν είδε το χέρι μου κατευθείαν γι αυτό δεν σταμάτησε μπροστά μου. Δεν μίλησα. Όπως πάντα ήμουν τυπική. Τους κατέβασε στο επόμενο φανάρι. Κατάλαβα πως ήταν να μπουν στο στενό κάθετα στην Καβάλας κανονικά, ένιωσα λίγο άσχημα... δεν παραπονέθηκαν πολύ. Λέω, συμβαίνουν αυτά...

Το ταξί είχε ένα πολύ έντονο άρωμα. Όχι ακριβώς πατσουλί, αλλά βαρύ, φτηνό και αποπνικτικό... εκείνος δηλαδή. Φορούσε πολύ άρωμα, σαν κάτι μυρωδιές που συναντάς σε sex shop. Δεν συνηθίζω να κοιτάω αλλά ήταν πολύ καλοντυμένος για μέσα στο ταξί και όλα πεντακάθαρα. Νέος 35-42, σκούρο δέρμα και καστανά μαλλιά. Ένιωθα ότι με κοιτάει. Παρέμεινα να ασχολούμαι με το κινητό μου και μέσα από τα μαλλια μου είδα αριστερά πως το χέρι του έσφιγγε τον... καβάλο του. Τα έπαιξα κοινώς. Δεν είναι η πρώτη φορά που τυχαίνει να δω κάτι τέτοιο εγώ ή γνωστή μου κοπέλα, αλλά λέω άσε μπορεί να έτυχε. Μην είμαι υπερβολική. Δεν με είδε, δεν το έκανε για να δω. Είχα φοβηθεί όμως. Έβγαλε το χέρι και οδηγούσε κανονικά. Με ρώτησε αν... πηγαίνω σχολείο εδώ κοντά. Μάλλον εννοούσε τα ΤΕΙ. Είπα ένα αυστηρό ΟΧΙ. Αλλοδαπός ήταν, αλλά με πολύ καλά ελληνικά. Απλά κάτι στην προφορά χτύπαγε. Δεν το λέω επειδή έχει σημασία η καταγωγή του, αλλά κάθε στοιχείο που τον φωτογραφίζει, έχει σημασία για όποια κοπέλα- χτύπα ξύλο- τον συναντήσει στο μέλλον!

«Λέω φαίνεσαι ... κοριτσάκι», είπε. Δεν μίλησα. Ο τρόπος του όμως με έκανε να ανησυχήσω. Είμαι 30 χρονών, αλλά μικροδείχνω αρκετά ιδίως όταν είμαι άβαφτη, βρεγμένη, αχτένιστη, με φόρμες και άρβυλα, μεγάλη σάκα και μακρύ μπουφάν. Καθόλου προκλητικό look αλλά για κάποιον διαταραγμένο, ενδεχομένως να... βόλευε.

Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου. Πιο πολύ από φόβο αλλά δεν ήθελα να της πω κάτι. Είχα αγχωθεί. Της μιλούσα για την περιπέτεια στην Εθνική με το αυτοκίνητο και έλεγα ότι είμαι στο ταξί. Παράλληλα μέσα από τα μαλλιά μου, ενώ κοιτούσα μπροστά και κάτω τον παρατηρούσα που έκανε διάφορες ύποπτες κινήσεις. Ήθελε, όταν ήταν σίγουρος πως δεν κοιτάω, να αγγίζει έστω και λίγο τα γεννητικά του όργανα. Εγώ μιλούσα και σκεφτόμουν που βρίσκομαι... Κοντά στο Δάσος Χαïδαρίου.. Πήγαινα σπίτι, ήμουν μόνη με έναν περίεργο και η μητέρα μου πολύ μακριά. Τον ένιωθα να κάνει μικρές κινήσεις και είδα ότι έβαλε το χέρι του στην πόρτα του οδηγού. Κάτι έβγαλε. Οδηγούσε με το δεξί και άλλαζε ταχύτητες. Το αριστερό χανόταν πίσω από το κάθισμά του, ενώ έβαζε και γόνατο στο τιμόνι.

Η μητέρα μου μην ξέροντας, με έκλεισε. Εγώ κοίταζα ευθεία και δεξιά ενώ είχα το νου μου. Σκεφτόμουν μήπως είμαι απλά επηρεασμένη από όσα γίνονται και παρερμηνεύω κινήσεις. Μήπως είμαι υπερβολική και ψάχνω το κακό. Κάτι κρατούσε. Κάτι είχε ανάμεσα στα πόδια μακρόστενο αλλά δεν ήθελα να κοιτάξω τι έκρυβε. Σκεφτόμουν μήπως είναι ανώμαλος και έχει βγάλει τίποτα έξω, μήπως έχει κανένα κινητό ανάμεσα στα πόδια. Έπιασα πάλι το κινητό μου και έκανα κλήση στη μητέρα μου... Απάντησε αλλά δεν της μίλησα έκανα πως περίμενα κι άλλο. Χτύπησε και το δικό του κινητό αλλά δεν ήταν αυτό που κρατούσε.

Μάλλον με γυναίκα μίλησε. Απότομα. Με νεύρα. «Πού θες να είμαι; Δουλειά! Άντε παράτα με». Το αριστερό χέρι του είχε έρθει στην κοιλιά του. Και με το μανίκι του έκρυβε κάτι, ήμουν σίγουρη πια πως δεν ήταν η ιδέα μου. Μίλησα πάλι στη μητέρα μου. Τις έλεγα βλακείες απλά για να μιλάω. Εκείνη κατάλαβε ότι για να παίρνω δεν νιώθω καλά στο ταξί και μου μιλούσε, με ρωτούσε, αλλά φυσικά τι να της πω; Εκείνος συνέχιζε να προσπαθεί να τοποθετήσει αυτό που κράταγε κάπως αλλιώς. Δεν ηθελα να κοιτάξω. Αν όντως ήταν κάποιος διαταραγμένος και ζητούσα να κατέβω; Θα μου έκλεινε τις ασφάλειες. Αλλά πλησιάζαμε σε ερημιά. Αν περίμενα να φτάσω σπίτι και δεν συνέβαινε τίποτα; Όλες αυτές οι σκέψεις μαζί... Δεν ξέρω αν έχετε ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Περνάνε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τι κι αν μιλούσα στο τηλέφωνο; Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι; Κι εκείνον δεν θα τον ένοιαζε!

Σκέφτηκα κάτι να κάνω μα όσο έδειχνα απασχολημένη και αμέριμνη, τόσο χρόνο κέρδιζα συνεχίζοντας την κλήση. Κοίταζα να δω τι κάνει. Ένιωθα να κυλά ο χρόνος σε αργή κίνηση ενώ στην ουσία ήταν μόλις κάποια λεπτά. Ανάμεσα από το χέρι και τα πόδια του αυτό που έτριβε και έκρυβε αποκαλύφθηκε ελάχιστα. Προς εμένα κοίταζε ένα μεταλλικό κομμάτι. Η άκρη ενός κατσαβιδιού. Η άκρη της λαβής του απήχε πολύ. Ήταν μεγάλο. Μου κόπηκε η ανάσα.

Ξαφνικά άλλη μία τρελή ροή σκέψεων βομβάρδισε το μυαλό μου.

-Κατσαβίδι!

-Έπιανε το πέος του.

-Τι το θέλει το κατσαβίδι;

-Είναι ανήσυχος.

-Σε είπε κοριτσάκι με ύφος.

-Είστε περίπου στο Δάσος Χαïδαρίου...

-Δεν είναι λογικό να έχει βγάλει κατσαβίδι!

-Το κρύβει ώρα για να το φέρει εκεί.

-Αν σε καρφώσει;

-Αν σε κλέψει;

-Αν σε απειλήσει και σε βιάσει;

-Τον έχεις δει. Δεν θα σε αφήσει να φύγεις.

-Είσαι τρελή. Τρέχετε στην Καβάλας. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

-Ηρέμησε, έχεις ξεφύγει σκέψου λογικά.

-Όχι. Τι το θέλει το κατσαβίδι;!!

-Πήδα. Τώρα.

Δεν πρόλαβα να καταλάβω πώς, άνοιξα την πόρτα με δύναμη και πετάχτηκα έξω εν κινήσει. Ήμασταν στη δεξιά λωρίδα. Μπροστά στο φόβο του τι θα μπορούσε να κάνει εκείνος η άσφαλτος και το ΚΑΤ φαίνονταν καλύτερη επίλογή. Ήλπιζα όπως άνοιξα την πόρτα να του την σπάσει κάποιο διερχόμενο όχημα και ας με πάνε μέσα σαν τρελή. Αλλά ήμασταν δεξιά.

Ανοίγοντας απότομα την πόρτα έβαλα το πόδι με το άρβυλο για φρένο και σηκώθηκα/αφέθηκα. Σύρθηκα, χτύπησα, μετά είδα ότι το δεξί μου πόδι ήταν από πάνω μέχρι κάτω στα αίματα. Έπεφτα και δεν ήξερα αν είμαι τρελή κι αν κάνω λάθος. Όπως πάτησα το πόδι μου ήταν η μόνη στιγμή που γύρισα με θάρρος να τον δω. Το κατσαβίδι δεν κρυβόταν πια. Πρέπει να έπαθε σοκ. Ήταν ένα μεγάλο κατσαβίδι, λίγο μικρότερο από την απόσταση μεταξύ του αγκώνα και του καρπού μου. Εκείνος είχε φρενάρει απότομα, το αυτοκίνητο είχε πάει πλάγια στο δρόμο, η πόρτα του συνοδηγου ορθάνοιχτη.

Του ούρλιαξα, θέλοντας να σταματήσουν, να καταλάβουν οι πίσω- από φόβο πιο πολύ μην κατέβει:

«Τι το κρατάς το κατσαβίδι, ρε»;

Έμεινε για λίγο σε σοκ κι αυτός. Γρήγορα όμως έβγαλε το ύφος του γλοιώδους ευγενικού και είπε: «Π**τάνα» με πολύ άγριο τρόπο, γκαζώνοντας με ανοιχτή την πόρτα! Με τα πράγματά μου και την ομπρέλα μου μαζί. Ευτυχώς κανένα στοιχείο προσωπικό μου. Αν ήμουν μια τρελή, θα έβγαινε θα φώναζε γιατί το έκανα, θα ήθελε τα λεφτά του! Ήξερε τι είχε κάνει ή έστω τι ήθελε να κάνει!

Η μάνα μου ακόμη στο κινητό. Την είχα ξεχάσει. Ούρλιαζε και έκλαιγε μη μπορώντας να καταλάβει. Πίσω μου σταμάτησε ένα μηχανάκι με δύο πιτσιρικάδες. Πήραν το... νούμερο. Έλειπε ένα ψηφίο και το επόμενο ήταν πειραγμένο.

Έτρεμα ένα τέταρτο στο δρόμο και δεν μπορούσα να σκεφτώ. Είχα καταλάβει μόνο ότι έκανα καλά. Ότι είχα άγιο. Αγίους. Τρελή τύχη μέσα στην ατυχία μου. Κατευθείαν σκέφτηκα τι θα μπορούσε να έχει γίνει. Αυτό το 'π**τάνα' που είπε, έδειχνε κάποιον που δεν το κάνει για πρώτη φορά. Ήταν σα να λεγε... μου ξέφυγες!

Πέρα από τα δύο αγοράκια δεν σταμάτησε κανείς. Ο κόσμος έφευγε. Είχαν δει έναν άνθρωπο να πετάγεται στην άσφαλτο από ταξί και τίποτα! Μαζί με έναν ταξιτζή, ένα γεράκο που σταμάτησε πήγαμε στο τμήμα. Επέμενε κι εκείνος.

Οι αστυνομικοί ευγενέστατοι. Με άκουσαν, το καταγράψαμε και με συμβούλεψαν μία ώρα για το τι πρέπει να κάνω. Με πίστεψαν. Μου είπαν ότι έκανα καλά. Και στα παιδιά είπαν μπράβο που με μάζεψαν και ήρθαμε όλοι στο τμήμα. Αποτέλεσμα;

Ο νόμος έχει κωλύματα. Δεν υπάρχει έγκλημα. Δεν υπάρχει ξυλοδαρμός, βιασμός, φόνος. Δεν υπάρχουν μάρτυρες ή κάποια φωτογραφία με το κατσαβίδι. Δεν υπάρχει το γεγονός καταγεγραμμένο σε κάμερα. Πρέπει να πιαστεί επ' αυτοφώρο να το κάνει και να ακινητοποιηθεί on the spot που λένε ή να υπάρχει προηγούμενη καταγγελία για έγκλημα. Φυσικά να κάνω την καταγγελία και να πληρώσω τα παράβολα κάπου 100 ευρώ να μηνύσω έναν άγνωστο. Εκείνοι θα κάνουν την έρευνα κατά σειρά προτεραιότητας για τα νούμερα της πινακίδας που είναι 12 πιθανότητες, αλλά δεν γίνεται αν δεν υπάρχει παρόμοια καταγγελία να καλέσουν υπόπτους. Ποιον θα αναγνωρίσω; Βάσει νόμου μπορεί να έχω προσωπικά με τον υποτιθέμενο θύτη. Και άλλη κατηγορία να υπάρχει, πάλι σύσταση γίνεται. Δεν μιλάμε για σύλληψη αν δεν υπάρχει έγκλημα!

Και λέω: Βαστάτε ρε παιδιά! Και καλά τι έπρεπε να κάνω; Να του πω: μισό, ρε φιλαράκι για κάρφωσέ με να το βγάλω instagram να έχουμε στοιχεία; Αυτό μου λέτε; Να τραβήξω βίντεο; Και μετά τι; Θα μπορεί να πει ο καθείς πως έγινε και κοινή συνεναίσει σαν ερωτικό παιχνίδι!

Και συνεχίζω: Αυτό πείτε το στην κοπέλα που βίασαν και έκαψαν έξω από το σπίτι της στην Ξάνθη. Που υπήρχαν ένα σωρό καταγγελίες για απόπειρες και προηγούμενος βιασμός και ο τύπος ήταν έξω.

Εγώ γλίτωσα με ένα μεγάλο σοκ που ελπίζω να μην εξελιχθεί σε φοβία (μιας και παίρνω ταξί πολύ συχνά) και ένα πόδι γδαρμένο από το οποίο ακόμη βγάζω χαλίκια και ύφασμα... Μέχρι στιγμής όμως δεν έχω πάθει κάτι σοβαρό. Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι το επόμενο... κοριτσάκι που θα είναι όντως κοριτσάκι και όχι 30άρα όπως εγώ. Που δεν θα νιώσει κίνδυνο και δεν θα πάρει το ρίσκο. Εγώ πήρα το ρίσκο να πηδήξω. Επιπόλαιο; Τελευταία λύση ίσως. Κάποια άλλη δεν θα σωθεί. Είμαι σίγουρη ότι το έχει ξανακάνει. Σύστημα.

Σήμερα και μετά από μία μακρά συζήτηση με την αστυνομία και ένα φίλο που ξέρει τι γίνεται μαθαίνω τα εξής και σας τα λέω για να προσέχετε κι εσείς όπως κι εγώ:

-Black cabbies: Οι .. μη καταγεγραμμένοι, παράνομοι ταξιτζήδες που δεν εντοπίζονται. Αγοράζουν πινακίδες από ταξί που έχουν αποσυρθεί με μέσον και κυκλοφορούν, όμως δεν είναι νόμιμοι και δεν τους βρίσκεις με τίποτα! Είναι πολλοί και είναι παντού...

- Αν δεν κοιτάξετε πινακίδα και δεν είναι καθαρή μην μπείτε. Βρέχει, χιονίζει... Μην μπείτε!

- Προτιμήστε τα ταξί που έχουν αυτοκόλλητο ραδιοταξί κολλημένο. Είναι 99% καταγεγραμμένα.

- Taxibeat. Αν έχετε internet, ασυζητητί.

- Ραδιοταξί!

- Αν υπάρχει άλλος μαζί σας να παίρνει φανερά τις πινακίδες.

- Μην κάθεστε μπροστά, ακόμη κι αν έχει άλλους πίσω. Αν γίνει κάτι έχετε το μικρότερο περιθώριο άμυνας.

- Αποφύγετε να έχει το ταξί άλλους πίσω. Γιατί είτε θα αναγκαστείτε να κάτσετε μπροστά, αλλά δεν ξέρετε και ποιοι είναι πίσω.

- Αν καταλάβετε περίεργες κινήσεις μην δείξετε ότι έχετε αντιληφθεί τι γίνεται. Και μην πείτε «Κατεβάστε με». Κινδυνεύετε να σας κλείσει την ασφάλεια. Καλύτερα να κάνετε κάτι ξαφνικό να φωνάξετε βοήθεια στα διπλανά οχήματα... και ο θεός μαζί σας! Το θέμα είναι να μην φτάσουμε εκεί.

-Pepper spray. Παράνομο, αλλά η αστυνομία το προτείνει...

Φυσικά, δεν το γράφω όλο αυτό για να κατηγορήσω τα ταξί. Με αυτά μετακινούμαι κατά ένα μεγάλο κομμάτι, όμως πρέπει να κινητοποιηθούμε και να φοβηθούμε. Τιμόνι και ταξίμετρο παίρνει πια ο οποιοσδήποτε. Παράνομα ή νόμιμα. Δυστυχώς όπως μου είπε και η αστυνομία... «Κορίτσια, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Ιδίως για σας»....

*Αριθμός πινακίδας:

ΤΑΑ 3_38 ή

ΤΑΑ 3_58

.... με επιφύλαξη οι πινακίδες να είναι πειραγμένες, από ταξί που έχει αποσυρθεί και γενικά προσοχή μην κατηγορήσουμε κάποιον επαγγελματία που κάνει τη δουλειά του και τυγχάνει να εμπίπτει στις πιθανότητες. Η αστυνομία είπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με το νούμερο!

Εύχομαι να πάει και να μη γυρίσει. Εύχομαι να μην υπάρξει επόμενη.... Εύχομαι η ευχή μου να μη μείνει ευχή._