Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων: Γιατί «παρατάμε» τους ανθρώπους όταν γεράσουν;

Πρώτη μέρα του Οκτώβριου σήμερα, και εκτός φυσικά από την είσοδο του δεύτερου μήνα του Φθινοπώρου, η σημερινή μέρα είναι σημαντική και για έναν ακόμη λόγο, καθώς είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων.

Σίγουρα δεν αποτελεί νέο, ούτε φυσικά και πρωτοφανές φαινόμενο, η εγκατάλειψη των ανθρώπων τρίτης ηλικίας, η οικονομική τους, και όχι μόνο εκμετάλλευση, αλλά και η κακομεταχείρισή τους. Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι τα τελευταία χρόνια, και λόγω της οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότερες οικογένειες αφήνουν τα ηλικιωμένα τους μέλη στην τύχη τους μιας και αδυνατούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις, ειδικά μάλιστα αν αντιμετωπίζουν και κάποια ασθένεια, η οποία χρειάζεται ειδική φαρμακευτική αγωγή.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως καταλήγουν ολομόναχοι στα σπίτια τους, να πεθαίνουν ή ακόμα χειρότερα να γίνονται τα εύκολα θύματα επιτηδείων! Σύμφωνα με στατιστικές που αφορούν μόνο στην Ελλάδα, το 2006 εξαφανίστηκαν πάνω από 1000 ηλικιωμένοι εκ των οποίων βρέθηκαν μόνο οι 865 από τους οποίους οι 155 ήταν νεκροί! Οι υπόλοιποι ακόμα αναζητούνται...

Σίγουρα οι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η ανεργία αλλά και τα χρέη που βαραίνουν τους νεότερους, δεν είναι ούτε ασήμαντα ούτε φυσικά και αμελητέα. Ωστόσο, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τους ανθρώπους που μας έφεραν στη ζωή και μας μεγαλώσαν, είτε είναι γονείς είτε παππούδες. Κι αν τα έξοδα είναι πολλά και ο χρόνος περιορισμένος, ας σκεφτούμε όλοι ότι το συγκεκριμένο δεν είναι μία υποχρέωση, ούτε και μία πολυτέλεια που θα προσφέρουμε στον εαυτό μας, αλλά είναι ανάγκη της ίδιας μας της ύπαρξης να σταθούμε στο πλάι ανθρώπων που έδωσαν τα πάντα για εμάς και τώρα στη δύση της ζωής τους μας ζητούν το πιο απλό και εύκολο: Να συνεχίσουμε να τους αγαπάμε! Ας μη γυρίσουμε την πλάτη λοιπόν στα άτομα που μας έχουν ανάγκη, κι ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για φαινόμενα βίας και εκμετάλλευσης γιατί κάποια στιγμή θα βρεθούμε στη θέση τους και θα έχουμε ανάγκη έστω και την παραμικρή ένδειξη αγάπης και συμπόνιας...