6 nights: Όταν οι καθημερινές στιγμές σου γίνονται καρέ στην πιο ατμοσφαιρική ταινία
Υπάρχει ένα φωτογραφικό project εκεί έξω που έχει λατρέψει πολύς κόσμος. Η δημιουργός του, Κατερίνα Πασπαλιάρη, μας λέει δυο λόγια για αυτό.
Δεν σου συμβαίνει συχνά να πέφτεις πάνω σε δημιουργίες ανθρώπων που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και το μόνο που θες είναι να δεις περισσότερες και περισσότερες και περισσότερες από αυτόν. Ειδικά στον χώρο της φωτογραφίας, η οποία τα τελευταία χρόνια -θες λόγω του instagram, θες λόγω του σουξέ της λομογραφίας, θες λόγω του χιπ και ψαγμένου tumblr- έχει γίνει σταθερά το αγαπημένο χόμπι των νέων και πλέον ο καθένας μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί χαλαρά ως φωτογράφος, δεν συναντάς πλέον συχνά δουλειές που θα σε κάνουν να τις χαζεύεις με τις ώρες και να δημιουργούν δεύτερα και τρίτα επίπεδα σκέψης μέσα σου.
Kαι κάπου εδώ έρχεται η Κατερίνα Πασπαλιάρη και το 6 nights.
Η Κατερίνα αποφάσισε να αρχίσει να ακολουθεί ανθρώπους για 7 μέρες και 6 νύχτες με σκοπό να απαθανατίζει όλες τις στιγμές της καθημερινότητάς τους που της θα της τραβούσαν το ενδιαφέρον. Στιγμές που μπορεί για εσένα να μη σημαίνουν τίποτα (όπως μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ), μέσα από τον φακό της όμως μετατρέπονται σε καρέ από σινεφίλ ατμοσφαιρική ταινία ή σε τρομερής αισθητικής editorial περιοδικού.
Ονόμασε το project της 6nights, πήρε την φωτογραφική της και ξεκίνησε. Και μετά την πρώτη ανάρτηση των 7 λήψεων στο site της, δεν έχει περάσει εβδομάδα που να μην έχει παραληρήσει το μισό ελληνικό ίντερνετ (δεν θα πούμε ολόκληρο για να μην είμαστε υπερβολικοί, αν και είναι πολύ πιθανό) με κάθε νέα θεματική φωτογράφηση που ανεβάζει.
Και επειδή εδώ στο Queen ενθουσιαστήκαμε τόσο με το 6nights και θέλαμε να το ανταποδώσουμε στην Κατερίνα που κατάφερε να κάνει κάθε μέρα μας καλύτερη με την συγκλονιστική δουλειά της, μιλήσαμε μαζί της για να μάθουμε περισσότερα για αυτήν και φυσικά να την γνωρίσουμε και σε εσάς. Ελπίζουμε να φτιάξει και η δική σας μέρα μετά από αυτό.
Πώς προέκυψε η ιδέα για το 6 nights;
Στα πλαίσια του nest of talent (#nestoftalent) της Nest Media (#nestmedia), θα έπρεπε να σκεφτώ μια ιδέα, αφού ήθελα να μπω σε αυτό το τρίμηνο πρόγραμμα που δουλεύουμε ένα πρότζεκτ παραγωγής περιεχομένου από τα γραφεία τους. Σκέφτηκα όπως με μαγεύουν οι άνθρωποι και πως η αγαπημένη δουλειά που έχω κάνει είναι να δουλεύω σε ταινίες σαν φωτογράφος πλατώ. Αποφάσισα λοιπόν να σπάσω τους 2,5 μήνες σε βδομάδες και να μπω στη ζωή κάποιων ανθρώπων σα να το έβλεπα σε ταινία.
Πώς είναι να ακολουθείς συνέχεια έναν άνθρωπο, και μάλιστα άλλον κάθε εβδομάδα; Δεν είναι κουραστικό; Αυτοί πώς το αντιμετωπίζουν;
Έχει πολύ ενδιαφέρον να ζεις από κοντά με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους τη ζωή τους. Ενθουσιάζομαι πολύ και μου αρέσει να εξερευνώ, χωρίς να "ανοίγω συρτάρια". Οπότε ήταν σαν μικρά δώρα όσα μου έδωσαν τα παιδιά - μοντέλα. Όλα τα παιδιά που διάλεξα, ήθελαν να με βοηθήσουν με το πρότζεκτ, ήταν πολύ θετικοί από την αρχή. Στην πορεία των ημερών, κατά τα διάρκεια της φωτογράφισης δηλαδή, αισθάνομαι ότι μπορεί να τους πίεζε η ύπαρξή μου σαν παρατηρητής. Αλλά εντάξει, κι αυτό περνάει. (γέλια)
Είχες κάποιον συγκεκριμένο στόχο όταν ξεκίνησες το project;
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι να γίνει στο τέλος του μια έκθεση και να κάθομαι συγκινημένη με όλους όσους "έπαιξαν" και όσους μας βοήθησαν και με στήριξαν και να κλαίμε από χαρά και ομορφιά. Ύστερα, ένιωσα ότι είναι σαν δεύτερο portfolio και μπορεί να ανοίξουν πόρτες για κάποιες δουλειές σε αυτό το ύφος.
Πέρα από το να γίνεσαι ο φωτογράφος-stalker που όλοι θα θέλαμε για να μας βγάζει τόσο όμορφους, με τι άλλο ασχολείσαι;
Κάνω 4 χρόνια ραδιόφωνο στο offradio.gr, ξεκίνησα να φωτογραφίζω events στην Τεχνόπολη το 2009, είχα ήδη αγαπήσει τα πορτρέτα κι ύστερα έμπλεξα με ενθουσιασμό και αγάπη στον κινηματογράφο σαν βοηθός φωτογράφου πλατό, παίρνοντας έτσι την πρώτη μου επίσημη δουλειά πέρσι, με τον Πάνο Κούτρα στο Xenia.
Τι είναι για εσένα η τέχνη της φωτογραφίας;
Δεν έχω ιδέα. Μου αρέσει το πως νιώθω όταν είμαι εκεί εκείνη τη στιγμή. Θέλω να το δει και κάποιος άλλος. Πολλές φορές θέλω να φτιάξω στιγμές.
Μου κόβεται η ανάσα όταν είναι η στιγμή του κλικ και νομίζω πως ό,τι φωτογραφίζω μου ανήκει για πάντα. Είχαμε μια στιγμή. Ξεπέτα, έρωτας, δεν ξέρω. Έχω πει για ανθρώπους "τον / την έχω πάρει" με πολύ περηφάνια και δεν ξέρω αν όντως είναι εντάξει που το λέω έτσι, αλλά έτσι είναι.
Πιστεύεις πως υπάρχει μέλλον στην Ελλάδα για όσους ασχολούνται επαγγελματικά με τη φωτογραφία; Πόσο επηρεάζει, κατά τη γνώμη σου, τους επαγγελματίες φωτογράφους το γεγονός πως πλέον με μια καλή κάμερα smartphone ο καθένας δηλώνει «φωτογράφος»;
Οτιδήποτε καλλιτεχνικό στην Ελλάδα δε βλέπω να έχει κάποιο μέλλον, εκτός κι αν είσαι τυχερός και σου κάτσει (για όσο) η "καλή". Δε με ενοχλεί που όλοι έχουν instagram, flickr, κτλ. Είναι ωραίο να βλέπεις εικόνες, πόσο μάλλον αν όντως κάποιος χρήστης - επαγγελματίας φωτογράφος ή όχι - τραβάει ωραίες φωτογραφίες. Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να παίρνουμε όλα τα ερεθίσματα που μας δίνει η ζωή και ο κόσμος και να τα επεξεργαζόμαστε για όμορφα αποτελέσματα και σκέψεις. Οι μίζεροι με τους μίζερους και εμείς με εμάς.
*Για να μη χάνετε καρέ από τις φωτογραφίες της Κατερίνας Πασπαλιάρη, κάντε bookmark τα ακόλουθα links στον υπολογιστή σας:
