Maya Angelou: Έφυγε από τη ζωή η ποιήτρια που έδωσε κουράγιο στους αδύναμους του κόσμου

Η ποιήτρια και συγγραφέας, που με τα κείμενα της ενέπνευσε γενιές Αμερικανών, άφησε στις 28 Μαίου την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Winston Salem στη Βόρια Καρολίνα. Η αφροαμερικανίδα Μaya Angelou μίλησε στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων και με τα λόγια της έδωσε θέληση και δύναμη στους αδύναμους όλου του κόσμου. Με μια λιτή ανακοίνωση στα Μέσα η οικογένειά της ανακοίνωσε τον χαμό της και πρόσθεσε: "Ήταν μια πολεμίστρια της ισότητας και της ειρήνης. Είμαστε ευγνώμονες για τον χρόνο που είχαμε μαζί της και ξέρουμε πως μας κοιτάει από ψηλά με αγάπη".
Ο Πρόεδρος Obama σε δήλωσή του είπε: "Μια εξαιρετική συγγραφέας, μια δυνατή φίλη και μια πραγματικά απίστευτη γυναίκα. Με μια ευγενική λέξη και μια σφιχτή αγκαλιά είχε την ικανότητα να μας υπενθυμίζει πως είμαστε όλοι παιδιά του Θεού".
Η παρουσίαστρια Ellen Degeneres έγραψε στο Twitter της: "Σήμερα ο αυτός ο κόσμος έχασε ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του". Και έχει τόσο δίκιο.

Με 30 βιβλία στο ενεργητικό της και αμέτρητες τιμητικές διακρίσεις η προσφορά της στην τέχνη και στη λογοτεχνία θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη.

Κλείνω αυτό το άρθρο για τον χαμό της με ένα ποίημα που οι λέξεις του μου δίνουν ζωή κάθε φορά που το διαβάζω... όσες φορές και αν το έχω κάνει.

Still I Rise
You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.
Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.
Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.
Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops.
Weakened by my soulful cries.
Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own back yard.
You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.
Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?
Out of the huts of history's shame
I rise
Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.