Mουντιάλ και γυναίκες: Δύο συντάκτριες του Queen έρχονται αντιμέτωπες με την «μπάλα»

H άποψη της Γωγώς

Ανέκαθεν μου άρεσε το ποδόσφαιρο και ανέκαθεν δεν αντιλαμβανόμουν γιατί τα κορίτσια το μισούν. Μη φανταστείτε ότι είμαι καμιά αντρογυναίκα, βασικά δεν με πιάνει ανθρώπου μάτι, ούτε βρίζω σαν βαρκάρης, ούτε στοίχημα παίζω, ούτε διαρκείας έχω. Πολύ απλά, αν ένα ματς είναι σημαντικό, δεν με χαλάει καθόλου να κάτσω να το δω, με παρέα φυσικά, και δη αντρική γιατί έχει περισσότερη πλάκα!

Το Μουντιάλ λοιπόν, ή γιορτή του ποδοσφαίρου όπως το λένε, και καλά, είναι μία πολύ ωραία συγκυρία για τηλεόραση στο μπαλκόνι, μαζώξεις, μπύρα και πίτσα. Είτε παρακολουθείς τον αγώνα, είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσεις καλά, γιατί θα φας, θα πιεις και τελοσπάντων σίγουρα θα ψυχαγωγηθείς με τα σχόλια και τις αντιδράσεις των αντρών! Ας μην ξεχνάμε, ότι στο φετινό Μουντιάλ, θα βρεθεί και η Εθνική Ελλάδος, κάτι που σημαίνει, ότι έστω έναν αγώνα, θα δει ακόμη και η 85χρονη γιαγιά σας.

Για τους ποδοσφαιριστές και το πόσο σέξι είναι δεν θα μιλήσω καθόλου γιατί τύποι σαν τον Cristiano Ronaldo, αρκούν για να σε κάνουν να μισήσεις το επάγγελμα, αλλά δε θα χάσετε τίποτα αν ρίξετε και μία δεύτερη, ίσως και τρίτη ματιά στον Ορέστη Καρνέζη, τερματοφύλακας είναι, χωρίς ωστόσο να εκφράσετε το θαυμασμό σας γι' αυτόν στα αγόρια της παρέας γιατί θα σας τον βγάλουν άχρηστο!

Αν είστε από εκείνες που θα προτιμήσουν να πάνε για ποτό, να πάτε, απλά θα πρέπει να βρείτε άντρες διαθέσιμους γιατί οι φίλες σας λογικά θα κάνουν τις οικοδέσποινες στους φίλους του καλού τους, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε, κάτι που σημαίνει ότι όχι μόνο ποδόσφαιρο θα παρακολουθήσουν, αλλά μέχρι και το off side θα μάθουν τι είναι -εγώ ξέρω αν έχετε απορία. Για να ολοκληρώσω, δείτε το Μουντιάλ και ως ενίσχυση γενικών γνώσεων, σίγουρα σε επιτραπέζιο παιχνίδι θα υπάρχει σχετική ερώτηση, κάντε υπομονή, περάστε καλά με την παρέα σας, γιατί πλέον ακόμα και οι μαζώξεις είναι σπάνιες, και που ξέρετε; Ίσως τα παλικάρια μας να κάνουν το... θαύμα! Δηλαδή εσείς θα νιώθατε ωραία να μην έχετε παρακολουθήσει τον τελικό της Πορτογαλίας το 2004;

H άποψη της Αφροδίτης

Πείτε με ξενέρωτη, αλλά αυτό που θυμάμαι από την 4η Ιουλίου του 2004 είναι να βρίσκομαι στην λεωφόρο Βουλιαγμένης, να προσπαθώ να φτάσω, από την Γλυφάδα στο κέντρο της Αθήνας και να μου έχουν σπάσει τα νεύρα από το πλήθος των ανθρώπων που μπήκαν στα αυτοκίνητά τους με σκοπό να πάνε στην Ομόνοια να πανηγυρίσουν. Και σαν να μην μου έφτανε η κίνηση, να έχω και τα κορναρίσματα. Παίζει, εκείνη την βραδιά, να ήμουν η μόνο που δεν είδε τον τελικό, δεν έχω ιδέα τι είναι off side, δεν βρίσκω σέξι τους ποδοσφαιριστές (τουλάχιστον δεν τους βρίσκω όσο σέξι βρίσκω, για παράδειγμα, τους rock stars) και, γενικότερα, δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στην ιδέα δύο ομάδων, αποτελούμενων από 11 παίκτες η κάθε μία, που κυνηγάνε μια μπάλα στο γρασίδι. Απλώς δεν το πιάνω, ρε παιδάκι μου.

Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι καθόλου «σον- σον» τύπισσα. Δεν τρέχω σε κομμωτήρια και μανικιουρτζίδικα, δεν με ενοχλούν καθόλου οι χύμα τρόποι έκφρασης των αντρών (τουναντίον, έχω πολλούς άντρες φίλους, με τους οποίους βγαίνω για μπύρες και βγάζω τον «κάφρο» που κρύβω μέσα μου ελεύθερα), βρίζω σαν βαρκάρης ή νταλικιέρης (ή όπως βρίζουν τέλοσπάντων όλοι οι αθυρόστομοι άνθρωποι ανεξαρτήτως επαγγέλματος), και γενικώς, οι κώδικες επικοινωνίας μου με το αντίθετο φύλο είναι εξαιρετικοί. Απλώς όλη αυτή την φάση με το ποδόσφαιρο δεν την αντιλαμβάνομαι.

Το να κάτσω σπίτι, ακόμα και με τον καλό μου, για να δω τους αγώνες του Μουντιάλ, το μόνο που μπορεί να μου προσφέρει είναι απίστευτη πλήξη, όσο εγώ κάθομαι στον καναπέ και κάνω ότι παρακολουθώ κάτι που δεν αντιλαμβάνομαι, μπουκωμένη με πίτσα την οποία, από ένα σημείο και μετά τρώω από την ανία μου, αφού κανένας δεν μου δίνει σημασία. Για να τα κάνω όλα αυτά –έστω- στην αγκαλιά του ούτε λόγος, αφού ξέρω ότι, κάθε δύο λεπτά θα πετάγεται όρθιος και θα με ξεβολεύει, φωνάζοντας πράγματα όπως «σφύριξέ το», «πέναλτι» και άλλα ακαταλαβίστικα τα οποία, μετά την υπερβολική κατανάλωση φαγητού και μπύρας, μόνο εκνευρισμό μπορούν να μου δημιουργήσουν.

Φέτος, στο Μουντιάλ, θα πάρω τις φίλες μου (προφανώς –όσο κι αν την αγαπάω- όχι την Γωγώ Φούντα) και θα πάω για ποτάρες. Κι αν δεν βρω καμία διαθέσιμη (γιατί σε περιστάσεις σαν αυτήν, ξαφνικά όλοι γίνονται –ως δια μαγείας- fans του ποδοσφαίρου και βρίσκουν φοβερά ενδιαφέρον το να είναι ξύπνιοι, 1 η ώρα το βράδυ μίας καθημερινής για να δουν τον αγώνα της Κροατίας με το Καμερούν), θα πάρω το laptop μου, θα πάω στο υπνοδωμάτιο, και θα κάνω φανταστικό e- shopping (γιατί οι καιροί είναι χαλεποί), χαζεύοντας παπούτσια που θέλω να αποκτήσω αλλά δεν πρόκειται, στο net- a- porter. Πέστε να με φάτε, αλλά, στην τελική, εγώ δεν υποχρέωσα ποτέ κανέναν να ασχοληθεί με τις εβδομάδες μόδας.