Δε σε παίρνουν σε δουλειά; Πώς να μην το βάλεις κάτω
Ανανεώθηκε:
Είσαι πάντα μία απόφαση μακριά από την επιτυχία.
Η ανεργία είναι ένα θέμα πολύ λεπτό. Δεν είναι για όλους εύκολο το να μιλήσουν. Τα συναισθήματα που σου δημιουργεί μπορούν να σε καταβάλλουν σε βαθμό που εσύ δε θα πίστευες και που οι υπόλοιποι αδυνατούν να καταλάβουν. Αβεβαιότητα, ανησυχία, φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Και πολλά άλλα. Διαφορετικά για τον καθένα. Η συνεχείς ώρες παραμονής στο σπίτι, βλέπεις, δεν ευνοούν και πολύ την όλη κατάσταση. Αντιθέτως, την επιβαρύνουν.
Θα σου μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Απεχθάνομαι την αεργία. Ποτέ μου δεν μπορούσα να κατανοήσω πώς γίνεται να έχεις την επιλογή και την ικανότητα να εργαστείς, να δημιουργήσεις και να παράγεις και να μην την αξιοποιείς. Η ανεργία, όμως, είναι άλλο θέμα. Εκεί είναι σαν κάποιος να σε κρατάει δεμένη σε μία καρέκλα μέχρι να αποφασίσει να σε λύσει. Ναι, ok, αρχικά το σκέφτεσαι από οικονομικής άποψης, γιατί προφανώς η δουλειά είναι κάτι το απαραίτητο για τις βιοποριστικές σου ανάγκες. Το πιο «βαρύ», ωστόσο, είναι το ψυχολογικό. Ειδικά όταν είσαι στη φάση που στέλνεις βιογραφικά, «ενοχλείς» εργοδότες και τέλος πάντων κάτι ό,τι μπορείς για να δείξεις τη θέληση και το ενδιαφέρον σου. Όσο και να ξέρεις την πιο «αντικειμενική» αλήθεια, ότι μπορεί απλώς να φταίει η κακή κατάσταση στην αγορά ή ότι δεν έχεις τις ίδιες άκρες που έχουν άλλοι, κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα σου καλλιεργηθεί μία αμφιβολία για τις δικές σου δυνάμεις. Τουλάχιστον εγώ αυτό ακριβώς βίωσα την περίοδο που περίμενα για εκείνο το τηλεφώνημα -email, μήνυμα, ακόμα και περιστέρι θα μου έκανε-.
Εκ του ασφαλούς, λοιπόν, δε μιλάω. Αυτή η φάση είναι δύσκολη και απαιτεί πολλή δουλειά με τον εαυτό σου. Δύσκολη και καθημερινή, γιατί όσο περισσότερο καιρό είσαι off τόσο πιο δύσπιστη και απαισιόδοξη γίνεσαι. Γιατί δε χτυπάει το τηλέφωνο; Τι τόσο λάθος μπορεί να κάνεις; Πότε θα έρθει η ευκαιρία που περιμένεις; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να σου δώσει την απάντηση που ζητάς. Συνήθως αυτή έχει να κάνει με ένα συνολικό πακέτο παραγόντων, πολλοί από τους οποίους δεν περνάνε από το χέρι σου. Οπότε, γιατί να προβληματίζεσαι για κάτι που δε λύνεται; Μόνο κακό στον εαυτό σου κάνεις. Κι αυτό είναι κάτι που ισχύει σε κάθε ανάλογο πρόβλημα.
Για όσους περνάνε, όμως, να κάνεις πράγματα. Να βάλεις πλάνο. Πώς θες να κινηθείς. Ποιον θες να προσεγγίσεις. Με ποιον τρόπο. Να ξέρεις τι αξίζεις και πόσα μπορείς να δώσεις. Ακόμα κι αν έκανες 100 προσπάθειες, κάνε την εκατοστή πρώτη. Το ότι τα προηγούμενα βιογραφικά που έστειλες έπεσαν στο κενό, δε σημαίνει ότι το ίδιο θα συμβεί και με αυτό που θα στείλεις σήμερα. Είναι μία κατάσταση που θα αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη. Η ανεργία από την εργασία χωρίζονται από μερικά δευτερόλεπτα. Αυτά που ο συνομιλητής θα σου πει ότι πήρες τη θέση. Και θα σε γεμίσουν με τόση χαρά, ικανοποίηση και υπερηφάνεια που είναι κρίμα να σταματήσεις να προσπαθείς. Σκέψου το. Μπορεί η επόμενη κρούση που θα κάνεις σε έναν υποψήφιο εργοδότη να είναι αυτό που περίμενες και να τη χάσεις επειδή είπες τελευταία στιγμή «Άσε το, δε στέλνω. Με φώναξε κανείς για να το κάνεις αυτός;»
Το μοναδικό που πρέπει να σκέφτεσαι όταν πέφτεις ψυχολογικά και νιώθεις τις αντοχές σου να σε εγκαταλείπουν είναι ότι αν σταματήσεις εσύ να προσπαθείς για τη ζωή και τα όνειρά σου, ποιος θα το κάνει στη θέση σου;
