Park Guell: Όπως Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Όλοι έχουμε δικαίωμα στην αποτυχία. Πόσω μάλλον ο προπάτορας του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού Antoni Gaudi. Μπορεί να σχεδίασε τη μισή Βαρκελώνη –από κτήρια μέχρι τις κολώνες φωτισμού της πόλης-, ωστόσο στο Park Guell κάτι δεν του πήγε καλά.

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο μαικήνας του Καταλανού αρχιτέκτονα Don Eusebio Guell τού παρήγγειλε να μετατρέψει τον αποκαλούμενο ως τότε «Φαλακρό Λόφο» σε έναν κατάφυτο αγγλικό κήπο –ήταν της μόδας τότε- που θα αποτελούσε εναλλακτική οικιστική επιλογή μακριά από το κέντρο της Βαρκελώνης για την ελίτ της πόλης. Ο Gaudi παρότι ανέσυρε φιλότιμα όλη του την έμπνευση για να δημιουργήσει ένα καταφύγιο, οχυρωμένο από τη ρύπανση των βιομηχανιών, δεν τα κατάφερε. Τόσο ο Don Eusebio Guell όσο και ο ίδιος ο Gaudi μετακόμισαν στα σπλάχνα του «νεοφώτιστου» πάρκου, προκειμένου να προσδώσουν αίγλη στο εγχείρημα, όμως τελικά οι 60 κατοικίες που ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε πως θα δημιουργούνταν έμειναν τελικά απλώς σχέδια επί χάρτου.

Από το 1922 το Park Guell αναγνωρίστηκε ως δημοτικός κήπος της πόλης ενώ από το 1984 μπήκε στη βαρύτιμη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Παρότι ο Gaudi δεν έχει σχεδιάσει κανένα από τα τρία κτίσματα που υπάρχουν μέσα στο πάρκο, η πάλαι ποτέ οικία που τον φιλοξένησε έχει μετατραπεί σε μουσείο αφιερωμένο στον ίδιο, στο οποίο φιλοξενούνται και αρκετά έπιπλα –από καναπέδες μέχρι είδη υγιεινής- σχεδιασμένα από εκείνον. Τα χρωματιστά ψηφιδωτά, οι κολώνες που νομίζεις πως φύονται στην πραγματικότητα από τη γη στηρίζοντας τη μεγάλη ταράτσα με την υπέροχη θέα στην πόλη, οι «φυσικές ασυμμετρίες» που θα βρεις παντού στο πάρκο, είναι και οι λόγοι που θα περάσεις μέσα σ' αυτόν τον κατάφυτο «λαβύρινθο» τουλάχιστον μισή ημέρα.

Χρηστικό tip: μην πας με το μετρό (εκτός αν το λέει η καρδιά σου να ανέβεις ένα 20λεπτο ανηφόρας), καλύτερα να προτιμήσεις το "ταπεινό" λεωφορείο.