Ραντεβού στη Ρώμη
Ιστορικός κόμβος της Δύσης, θρησκευτική Μέκκα του Καθολικισμού, ακρογωνιαίος λίθος για τις βιτρίνες των ιταλικών οίκων μόδας ή απλώς το ιδανικό σκηνικό έμπνευσης για πολλές, πολλές γενιές σκηνοθετών; Η Ρώμη αποτυπώθηκε και εξακολουθεί να απαθανατίζεται στο σινεμά ως ιερή πόλη, συνώνυμη της Dolce Vita, αλλά όχι μόνο.
Τι θα ήταν ο Fellini χωρίς τη Ρώμη και το παγκόσμιο σινεμά χωρίς την «Dolce Vita»; Ο μύθος της αιώνιας πόλης που εγκλωβίστηκε όπως ποτέ άλλοτε στις φελλινικές σεκάνς όχι μόνο ζει αλλά εξακολουθεί να δίνει τροφή για πλάνα σε σκηνοθέτες διαφορετικών καταβολών, προσανατολισμών και προθέσεων. Από τη θρυλική σκηνή της «Dolce Vita», όταν η Anita Ekberg και ο Marcelo Mastroianni δίνουν το επικό φιλί μέσα στα νερά της Fontana di Trevi –λέγεται πως ο Mastroianni κατέβασε ένα μπουκάλι βότκα για να αντέξει τα παγωμένα νερά- μέχρι την Julia Roberts στο νεόκοπο «Eat, Pray, Love» που θέτει τη Ρώμη ως αφετηρία της νεο-ζεν εσωτερικής αναζήτησής της, η ιταλική πρωτεύουσα έχει γίνει πολλάκις το ιδανικό φυσικό σκηνικό που μπορεί να χωρά το ίδιο μοναδικά σε μια ταινία τέχνης αλλά και σ' ένα χολιγουντιανό blockbuster.
Η Audrey Hepburn και ο Gregory Peck ζουν ένα αντισυμβατικό, καθόλα ροζ ειδύλλιο πάνω σε μια βέσπα στο «Διακοπές στη Ρώμη», ο Pasolini απαθανατίζει μοναδικά το Trastevere στην εμβληματική «Mamma Roma», ο Greenaway ξεκινά την αφήγηση στην «Κοιλιά του Αρχιτέκτονα» από το επιβλητικό Πάνθεον, η Nicole Kidman ζει την πλάνη της με φόντο ένα palazzo στο «Portrait of a Lady», ο Minghella τοποθετεί τον Matt Damon στην Piazza Navona στο «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», ο Alain Delon ζει έναν καταδικασμένο έρωτα με την Monica Vitti στο «L' Eclipse», ο Vittorio de Sica τοποθετεί την εναγώνια αναζήτηση του ήρωά του για το κλεμμένο του ποδήλατο στους δρόμους της Ρώμης, η Julia Roberts βρίσκει ξανά νόημα –και ξεχνά την κρίση των 40- πάνω από μια μακαρονάδα στο «Eat, Pray, Love», η ερημιά της Ρώμης του Ferragosto αναβλύζει εκκωφαντικά στο «Αυγουστιάτικο Γεύμα στη Ρώμη».
Όλα με φόντο την πόλη που ξέρει να χωνεύει τις ιστορίες των ανθρώπων και να τις φέρνει ένα βήμα κοντύτερα σ' αυτό που καθένας μας ονομάζει θεό, τη μητέρα των πρωτευουσών Ρώμη.
