«Βαγγέλης»: Η Νικολέττα Ράλλη γράφει για το θέμα που συγκλονίζει όλη την Ελλάδα

Παρότι δεν είμαι και πολύ του γραπτού λόγου, είναι πρώτη φορά που χάνω τα λόγια μου, έχω μπερδευτεί, δεν ξέρω από πού να πρωτόξεκινήσω.

Κάθε Κυριακή ή και νωρίτερα με αφορμή κάποια ερεθίσματα ή σκόρπιες σκέψεις που μου περνάνε από το μυαλό, εμπνέομαι για το θέμα, που θα αναπτύξω και θα μοιραστώ μαζί σας μέσα από το μπλογκ μου. Εχθές το πρωί ενώ είχα σκοπό να μιλήσουμε για τις επιλογές και την απληστία των ανθρώπων, δεν μπόρεσα να βγάλω δευτερόλεπτο από το μυαλό μου (και ολόκληρη η Ελλάδα), την τραγική εξέλιξη στην αναζήτηση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ένα παιδί που άθελά του, τον τελευταίο ενάμιση μήνα μπήκε στις ζωές μας, στις συζητήσεις μας, στις σκέψεις μας και επειδή ζούμε και στο 2015 στα social μας. Ένα παιδί που αγαπήσαμε χωρίς να γνωρίσουμε ποτέ, που είμαστε σίγουροι ότι η φωνή του θα ήταν γλυκιά και συνεσταλμένη χωρίς να την έχουμε ακούσει ποτέ, και ένα πρόσωπο που μέσα από την ιστορία του θυμηθήκαμε, σκεφτήκαμε αναρωτηθήκαμε τι γίνεται εκεί έξω, εκεί μέσα, παντού. Δεν θα σταθώ στο γεγονός, στο πού, πώς και γιατί, πρώτον γιατί δεν είμαι ειδικός και δεύτερον γιατί δεν υπάρχει κανένα νόημα. Έχω βαρεθεί να πρέπει να συμβαίνουν άσχημα γεγονότα γύρω μας, για να γίνονται παραδείγματα προς αποφυγή. Θεωρώ τεράστια ειρωνεία να βλέπω μηνύματα ανθρώπων στα social, κατά του bulling χωρίς να ξέρουν καν τι σημαίνει και απλά να χρησιμοποιούν την λέξη επειδή είναι της μόδας. Μπουρου μπουρου μπουρου ότι τι!!! Δεν ξέρω αν είμαι τυχερή, αλλά εγώ μεγάλωσα τελείως διαφορετικά. Σαφώς και είχαμε και εμείς αλητεία και τέτοια στο σχολείο, αλλά θυμάμαι κιόλας, ότι αν συνέβαινε κάτι δίπλα μας "μιλάγαμε".

Κάποια στιγμή στο γυμνάσιο, (και δεν θα το ξεχάσω ποτέ), είχα πετύχει ένα "πηγαδάκι" στο προαύλιο του σχολείου μου, όπου κάποια αγόρια είχαν βάλει στην μέση ένα άλλο και κάθε τι παράτολμο που έκανε, του έδιναν 100 δρχ. Δεν έβαζαν φυσικά στοίχημα αν θα "βαρέσει" καλάθι από το κέντρο, γιατί τότε δεν θα μοιραζόμουν αυτή την ιστορία μαζί σας. Τον έβαζαν να τρώει τυρόπιτες από τα σκουπίδια, να γλύφει τα παπούτσια τους και όλα αυτά με οικονομικό αντάλλαγμα. Όταν είχα αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει, είχα βάλει τις φωνές και τους είχα αποκαλέσει άρρωστους και διεστραμμένους και ότι θα το πω στον διευθυντή και μου είχαν απαντήσει ότι θέλει και τα κάνει, και ότι δεν τον πιέζει κανείς και να μην ανακατεύομαι. Φυσικά το γεγονός αυτό δεν το άφησα εκεί. Μέσα στην ίδια εβδομάδα και για καλή μου τύχη, είχε έρθει η μαμά του "θύματος" στο σχολείο και κατά την έξοδο της, την έπιασα και της τα είπα όλα. Από τότε δεν ξανασυνέβει κάποιο περιστατικό, αλλά δεν σας κρύβω ότι είχα πάντα το νου μου σε αυτό το παιδί. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται σε κάθε σπίτι και ακόμη και στην ίδια του, την μάνα, εγώ δεν είχα εμπιστοσύνη.

Οι φίλες μου και όσοι με ξέρουν καλά με έλεγαν πάντοτε καχύποπτη και εγώ πλέον και το παραδέχομαι και δεν το αλλάζω με τίποτα, απλά το μετριάζω, Δεν σας είπα αυτή την ιστορία για να σας το παίξω καλός άνθρωπος. Έχω κάνει και εγώ τις αμαρτίες μου, αλλά ποτέ σε βάρος κάποιου άλλου. Για έμενα όλα τα παραπάνω (αναφέρομαι στις κινήσεις μου φυσικά), είναι αυτονόητα για όλους μας και το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι "ΜΙΛΑΤΕ ΡΕ". Στους γονείς σας, στον καθηγητή, σε κάποιον υπεύθυνο, στην αστυνομία. Με τα στοιχεία σας ή ανώνυμα δεν έχει σημασία. Δεν είναι δυνατόν μέσα στο καλοκαίρι με ησυχία στην γειτονιά μου, να ακούω ουρλιαχτό και να βγαίνω μόνο εγώ, με μια φίλη μου στο μπαλκόνι και να καλούμε την αστυνομία και η κυρά στο απέναντι σπίτι, να κοιτά από την άκρη της κουρτίνας ή ακόμη χειρότερα να μην ανοίγει ούτε φως, σε κάποια από τα διαμερίσματα τριγύρω. Δεν είναι δυνατόν όσους "Βαγγελάκηδες" περάσαν από την ζωή μας ή υπάρχουν ακόμα στον κύκλο μας και είναι λίγο ιδιαίτεροι, παράξενοι, συνεσταλμένοι, να μην τους έχουμε στηρίξει ή να μην τους έχουμε δώσει διακριτικά την "προσοχή" μας. Στο κάτω κάτω, αν δεν το "έχετε' μην τους κάνετε απλά παρέα. Το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ στην ζωή μου, για φίλους και γνωστούς μου είναι: «Πως τους μαζεύεις ρε Νικολέττα δίπλα σου όλους αυτούς τους "καμμένους";» (επειδή κάποιοι άνθρωποι στον κύκλο μου είναι "διαφορετικοί" από το σύνολο) και η απάντηση μου είναι "Γιατί είμαι τυχερή!".

Να αναπαυθεί η ψυχούλα σου αγοράκι μας καλό, και να τιμωρηθούν όπως επιβάλλεται όσοι σου έκαναν άμεσα ή έμμεσα τέτοιο κακό. Που να ήξερες ότι όση αγάπη στερήθηκες εν ζωή θα την έπαιρνες τελικά από εκατομμύρια, έξαλλους, αγνώστους. Συλλυπητήρια στην οικογένεια σου και τέτοιο πόνο καμία μάνα να μην ζήσει για το πλάσμα που έβγαλε από τα σπλάχνα της..

Υγ: Εύχομαι και εσύ συμμαθητή μου, αν τυχαίνει και διαβάζεις τώρα αυτό το άρθρο, να είσαι καλά και υγιής, αν πάλι όχι, ξέρεις που θα με βρεις...

Επικοινωνείτε μαζι μου στο facebook

Με ακολουθείτε στο twitter

Θαυμαζετε τις φανταστικές μου φωτογραφίες στο instagram