Αγάπα τον διπλανό σου, αγάπα τη ζωή...

Καλημέρα φίλες μου και κάλο μήνα!

Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιους προβληματισμούς μου, όπως εκείνους που μοιράζομαι με την κολλητή μου. Είμαι στην ευχάριστη θέση, να έχω μια φίλη με την οποία πέρα από τα 15 χρόνια σχέσης, μας ενώνουν και τα ίδια θέματα και σκέψεις. Θα έλεγα ότι έχουμε αναπτύξει και έχουμε αναλύσει καθημερινά υπαρξιακά θέματα, θέματα ζωής και πολύ λιγότερο εκείνα που αφορούν τους άντρες και τις σχέσεις. Άλλωστε για το τελευταίο θέμα, πάντοτε έχεις πολλά να πεις, αλλά σπανίως βγάζεις άκρη.

Στο σημερινό μου ποστ, θέλω να γίνετε εσείς για λίγο αυτή η δίκη μου «φίλη» και παρότι δεν υπάρχει η δυνατότητα για διάλογο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εξής ιστορία... Πολύ πρόσφατα, χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, κάποιος κύριος στην γειτονιά μου πήδηξε από τον 5o όροφο της πολυκατοικίας του. Με επιφύλαξη χρησιμοποιώ την λέξη «πήδηξε», μιας και δεν έχω καταφέρει να μάθω ούτε λεπτομέρειες για το πώς και τι, ούτε τις ακρίβεις συνθήκες. Όπως και να έχει είναι ένα τραγικό περιστατικό. Τραγικό για αυτούς που το είδαν και βαθιά λυπηρό για αυτούς που άφησε πίσω. Δεν θέλω να σας μαυρίσω την μέρα σας απλά δράττομαι αυτού του συμβάντος, όχι για να βρούμε αιτίες, αλλά για να προβληματιστούμε μαζί για τις κοινωνικές συνθήκες και να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας και κυρίως την καρδιά μας.

Στην ζωή μας "μέσα" έχουμε ανθρώπους. Τους στενούς συγγενείς, τους φίλους, το αγόρι ή το κορίτσι μας. Επίσης, σε έναν πιο ευρύ κύκλο έχουμε τους γείτονες, τους συνεργάτες στη δουλειά. Σε έναν ακόμα ποιο μεγάλο κύκλο συναντάμε τους ανθρώπους που μας εξυπηρετούν σε υπηρεσίες ΙΚΑ, σούπερ μάρκετ κτλ. αλλά και κάποιους περαστικούς που για κάποιον παράξενο λόγο τους βλέπουμε πιο συχνά από ότι θα ήταν λογικό. Πού θέλω να καταλήξω;

Έχουμε μάθει οι περισσότεροι άνθρωποι, εάν νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπό μας (υπάρχουν και κάποιοι που είναι παντελώς αναίσθητοι) να ενδιαφερόμαστε για τον αν είναι καλά, εάν βιώνει κάποια συναισθηματική φόρτιση κοκ. Τι κάνεις, όμως, για έναν άνθρωπο που τον βλέπεις ότι δεν είναι καλά; Πού μπορεί, μάλιστα, να γνωρίζεις ότι ίσως και να είναι εντελώς μόνος ή και παρατημένος από τους οικείους του και διακρίνεις μια θλίψη ή μια πίκρα στα μάτια του; Γιατί άμα θέλεις να δεις, βλέπεις... Και δεν σου λέω από αύριο να τα έχεις 400 για το πώς είναι όλοι όσοι συναναστρέφεσαι στην ψυχική τους υγεία, αλλά όταν το αντιληφθείς να είσαι εκείνος που θα πάει και θα πει «Είσαι καλά; Θα μπορούσα να κάνω κάτι για εσένα;». Νομίζω ότι από τη στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να γίνονται «Εμένα δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, κοιτάω το σπιτικό μου» είχαμε και μια τεράστια ρωγμή στην κοινωνία.

Χάθηκε η ανθρωπιά και χαίρομαι παρά πολύ που τόσο εγώ, όσο και οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι, από τότε που θυμάμαι, είμαστε η ομάδα του «Χρειάζεστε κάποια βοήθεια;». Και τώρα που το σκέφτομαι, ωραίος τίτλος και για κάποιο νέο κίνημα...
Θέλω να κλείσω, λέγοντάς σας ότι ο σκοπός μου δεν είναι να σας πω εγώ τι να κάνετε αλλά θα ήθελα παρά πολύ να προβληματιστείτε. Να βάλετε στην θέση όλων αυτών των ανθρώπων με τα θλιμένα μάτια εκεί έξω, τη μαμά σας, τον μπαμπά σας ή και τον καλύτερο σας φίλο...

Τι λέτε; Μπορείτε;

Με ακολουθείς στο Instagram και εάν θέλεις και στο Twitter:)