Μετρώντας μπάνια και παγωτά...

Μόλις μπήκα σπίτι μετά από ένα ανέλπιστα υπέροχο τριήμερο στη Μύκονο. Λέω ανέλπιστα διότι ενώ ο σκοπός του ταξιδιού ήταν το να ξεκουραστούμε και να χαλαρώσουμε (εγώ και ο Σπύρος μου), νομίζω δεν υπήρξε στιγμή που κάτσαμε ή και χαλαρώσαμε κάπου, πέρα από την ώρα του φαγητού και του ύπνου.

Λέμε επανειλημμένα ότι όταν κάτι δεν έχει προσχεδιαστεί ή ακόμα και όταν δεν έχεις καμία απολύτως προσδοκία, μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι τόσο πολύ όμορφο και διασκεδαστικό που μπορεί να αλλάξει ακόμα και τον τρόπο που σκέφτεσαι...

Έδωσα αυτόν τον τίτλο στο σημερινό μου άρθρο, γιατί είναι κάτι που συνήθιζα να κάνω όταν ήμουνα πολύ μικρή. Ρωτάγαμε ο ένας το άλλο ποσά μπάνια κάναμε και ποσά παγωτά φάγαμε, στο πλαίσιο ενός θεμιτού ανταγωνισμού. Τις μέρες αυτές λοιπόν που πέρασα κατά κάποιον τρόπο τις πρώτες μου διακοπές για φέτος, ένιωσα πάλι σα να είμαι παιδί. Όχι δε μιλάω για κραιπάλες και ροκ καταστάσεις, μιλάω για ωραίες αγνές στιγμές. Γέλια, μπάνια, όμορφες ιστορίες και αναμνήσεις που σίγουρα θα μου μείνουν χαραγμένες για παρά πολύ καιρό. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες και αυτό είναι σίγουρα κάτι που δε χρειάζεται. Θα αρκεστώ όμως στο εξής: ωραία τα ταξίδια και οι εξορμήσεις αλλά όπως το να ανακαλύπτεις και να γνωρίζεις νέους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα αντίστοιχο και τόσο μοναδικό. Ο κάθε άνθρωπος που μπαίνει στην ζωή μας, έχει λόγο ύπαρξης, είτε για κάτι σπουδαίο, είτε για κάτι μικρό...

Ναι... όπως τότε που γνωρίζαμε του καινούργιους μας φίλους στα μαθητικά τα χρόνια και «ταξιδεύαμε» μαζί σε νέες ιστορίες, μετρώντας μπάνια και παγωτά..

Με ακόλουθείτε εαν θέλετε στο Ινσταγραμ μου, πατώντας εδώ !