«Κάπως η φωνή μας έχει αποκτήσει νόημα! Είμαστε πιο αληθινοί και πιο δεμένοι από ποτέ»

Και ενώ κρατάω στην αγκαλιά μου τον 2 μηνών γιο μου σκέφτομαι πόσο επηρέασε η πανδημία του κορονοϊού την καθημερινότητα μας. Άλλαξε ολόκληρη την ζωή μας!

Σκέφτομαι πόσα πολλά πράγματα έκανα με τον πρώτο μου γιο όταν γεννήθηκε το 2017 και με πιάνει απελπισία. Για όλη την κατάσταση αλλά και για τον κόσμο που θα μεγαλώσει το παιδί μου.Έχω συνειδητοποιήσει για τα καλά πόσο προσωρινά είναι όλα αυτά που εμείς θεωρούμε βέβαια και σίγουρα στην ζωή μας. Αυτά δηλαδή που θεωρούμε δεδομένα!

Έτσι ξαφνικά μένουμε στο σπίτι μας γιατί αυτό είναι το μόνο ασφαλές μέρος να βρισκόμαστε. Με νεύρα, αυπνία, τσακωμούς, πολλή καθαριότητα, πολλή μαγειρική, αλλά και φροντίδα και νοιάξιμο και αγάπη!

Τον πρώτο καιρό του κορονοϊού ειδικά ήμουν εντελώς τρομοκρατημένη, γιατί δεν ήξερα τι γίνεται με τον τοκετό. Έχω ένα ακόμα πολύ μικρό παιδί και σκεφτόμουν αν πάθω κάτι, πότε θα το ξαναδώ;

Θύμαμαι τον πρώτο καιρό, την πρώτη καραντίνα που αρχίσαμε να μοιραζόμαστε όλους τους προβληματισμούς μας. Μα πόσα cake να ψήθηκαν άραγε; Πόσα ψωμιά ζυμώθηκαν, φαντάσου η μαγιά ήταν σε έλλειψη, ποσα live έγιναν και πόσα κρυφά ταλέντα αξιοποιήθηκαν.

Πόσα πράγματα κάναμε! Πόσο εύκολα βαρεθήκαμε!

Και για περπάτημα πήγαμε και ποδήλατο κάναμε και ζωγραφίσαμε και χορέψαμε και ήρθαμε κοντά και μαλώσαμε χωρίσαμε, και χάσαμε δουλειές, χρήματα, μισθούς και δουλέψαμε περισσότερο απο το σπίτι και τηλεκπαιδευτήκαμε, όλα τα περάσαμε, τα περισσότερα από αυτά δε σε δημόσια θέα μέσω των social media που μας πρόσφεραν ό,τι αυτά μπορούσαν.

Κι ήρθε η δεύτερη φορά να μείνουμε μέσα...

Τον Δεκέμβριο πήγα και γέννησα μόνη μου χωρίς φίλους, χωρίς την μαμά μου, χωρίς λουλούδια και αρκουδάκια, μόνο με τον Δημήτρη.

Και περάσαμε τις γιορτές μόνοι μας, μας βρήκε ο νέος χρόνος στον καναπέ μας να τραγουδάμε με την τηλεόραση και τις φόρμες μας και κόψαμε βασιλόπιτα στο facetime!

Οι αποστάσεις και τα μέτρα που χαλάρωσαν κάποια στιγμή, ενισχύθηκαν και πάλι.

Αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο διαφορετικά μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα αυτή τη φορά; Είναι αυτή η δεύτερη ευκαιρία μας να βγούμε καλύτεροι;

Το μόνο καλό ίσως είναι ότι δεν βλέπω πια τοσα ψωμιά στο Instagram σε αυτό το δεύτερο lockdown. Τώρα μοιραζόμαστε πιο ουσιαστικά πράγματα. Κάπως η φωνή μας έχει αποκτήσει νόημα! Είμαστε πιο αληθινοί και πιο δεμένοι από ποτέ. Κάπως ξεσπάμε. Όχι δεν διαφημίζουμε την φανταστική καραντίνα μας, αλλά και τα νεύρα μας και τους προβληματισμούς μας και όλα όσα μας πονούν και την απλή αίσθηση του να μην κάνεις τίποτα και δεν ντρεπόμαστε γι αυτό!

Ζούμε μια πολύ ιδιαίτερη χρονιά και δεν θεωρώ οτι ωφελεί να προσπαθούμε να γεμίζουμε τον χρόνο μας με δραστηριότητες με τις οποίες δεν ασχοληθήκαμε ποτέ στο παρελθόν, απλά γιατί δεν θέλαμε.

Είμαστε συνέχεια με τις φόρμες, ακούρευτοι και άβαφοι και τρώμε ακατάπαυστα! (Εγώ τουλάχιστον)!

Η καραντίνα έβγαλε όλα τα στραβά μας στην επιφάνεια, αλλά μας έδωσε και τον χρόνο να τα λύσουμε και αν δεν καταφέραμε να τα λύσουμε τα συζητήσαμε περισσότερο απο ποτέ χωρίς ενοχές!

Θέλω να πιστεύω πως κατά κάποιο τρόπο θα βγούμε από αυτή την περιπέτεια πιο σοφοί, πιο ανεκτικοί, πιο δεμένοι, με νέα αγάπη για το σπίτι μας, την οικογένειά μας, τα παιδιά μας!

Αλλά και καλύτεροι άνθρωποι, πιο ευγενικοί, πιο ανεκτικοί, πιο υπεύθυνοι και σίγουρα πιο καλοί μάγειρες!

Ας κάνουμε λοιπόν όσα μπορούν (και επιτρέπεται) να μας ευχαριστήσουν.

Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και ας του προσφέρουμε την ασφάλεια της αγάπης μας.

Ας κάνουμε απλά υπομονή. Η υπομονή είναι η κόλλα που συνδέει κάθε προηγούμενο κι επόμενο βήμα μας μέχρι το σημείο του να καταφέρουμε όλα όσα θέλουμε. Και τώρα περισσότερο από ποτέ, όσο κι αν δεν μας περισσεύει πρέπει να τη βρούμε αυτή την υπομονή!

Ας περιμένουμε κι ας ελπίσουμε για το καλύτερο και θα περάσει κι αυτό όπως περνάνε όλα άλλωστε...

Mariza Bairaktari

Μπορείς να με βρεις εδώ!