Γιατί κάποιες φορές τη φροντίδα δεν τη βλέπεις, απλώς τη γεύεσαι!

Δεύτερα μεσημέρι και την ώρα που προσπαθώ να ολοκληρώσω μία ακόμη παρουσίαση στο γραφείο, ενώ παράλληλα σκέφτομαι τι θα παραγγείλω για το lunch break -μιας και ακόμη μία φορά δεν αφιέρωσα χρόνο στο να μαγειρέψω- έρχεται το καθιερωμένο SMS στο κινητό.

«Πού είσαι; Δεν μιλήσαμε χθες και ανησύχησα. Έχεις κάτι να φας σήμερα; Θες να σου στείλω ένα ταπεράκι αύριο;». Τι και αν είμαι στα mid-thirties; Τι και αν έχω φύγει από το πατρικό μου εδώ και περίπου μία δεκαετία; Η μητέρα μου εξακολουθεί να ξυπνά και να κοιμάται με τη σκέψη του τι θα φάω σήμερα. Για την ακρίβεια, αυτή η ανησυχία χαρακτηρίζει τη σχέση μας, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Ίσως για αυτό να ευθύνεται το petite physique μου. Ίσως πάλι, το γεγονός πως ήξερε ότι δεν «το είχα» με τη μαγειρική, την έκανε να αγχώνεται λίγο παραπάνω. Αυτό που γνωρίζω πάντως, είναι πως εκείνη τη Δευτέρα, το μήνυμα της μητέρας μου ήταν αρκετό για να με κάνει να της επαναλάβω ότι μπορούσα να φροντίζω τον εαυτό μου, ότι δεν είχα ανάγκη από ταπεράκια και ότι δεν ήθελα να ακούσω πάλι την ερώτηση «τι θα φας σήμερα».

Λίγα λεπτά αργότερα, βέβαια, είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι τύψεις. Και αυτές οι τύψεις με οδήγησαν αργά το απόγευμα σε μία επίσκεψη-έκπληξη στο πατρικό μου.

Όλη η αγάπη που νιώθεις και χρειάζεσαι γύρω από ένα τραπέζι

Αμέσως μόλις χτύπησα το κουδούνι, άκουσα τα χαρακτηριστικά βήματα της μητέρας μου να πλησιάζουν προς την πόρτα. Και ειλικρινά, από τη στιγμή που με είδε μπροστά της, κατάλαβα ότι χάρηκε και συγκινήθηκε, περισσότερο από όσο περίμενα.

«Γιατί δεν μου είπες ότι θα έρθεις να σου ετοίμαζα κάτι;», με ρώτησε, αφού με αγκάλιασε. Και αφότου μου ζήτησε να καθίσω στο τραπέζι, έτρεξε στο ντουλάπι της κουζίνας με τα τρόφιμα, έχοντας ένα χαμόγελο σιγουριάς στο πρόσωπό της. «Δώσε μου ένα τέταρτο και θα γλείφεις και τα δάχτυλά σου. Έχω Barilla», μου είπε και εγώ αναλογίστηκα το πόσο μου είχε λείψει να τη βλέπω να μαγειρεύει, καθώς το βλέμμα μου την ακολουθούσε, ενώ άνοιγε και έκλεινε το ψυγείο, ανακάτευε τα ζυμαρικά, έτριβε το τυρί.

Σε 15 λεπτά ακριβώς, είχε στρώσει το τραπέζι. Και με την πρώτη μπουκιά από το κλασικό spaghetti της Barilla με την πικάντικη σάλτσα Barilla Arrabbiata, ένιωσα όλη την αγάπη της μητέρας μου. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα της απαντούσα, κάθε φορά που θα με ρωτούσε αν είχα φάει -και φυσικά, τι είχα φάει.

Τα ζυμαρικά «εξαφανίστηκαν» μέσα σε πέντε λεπτά από τα πιάτα μας, αλλά εμείς μείναμε στο τραπέζι για τουλάχιστον μία ακόμη ώρα. Βλέπεις, είχαμε πολλά να πούμε: Όσα δεν της είχα αναλύσει εδώ και μήνες για την προσωπική μου ζωή, για την καθημερινότητα στο γραφείο, για τα σχέδιά μου. Και χάρηκε πραγματικά που τα μοιράστηκα μαζί της, ενώ για πρώτη φορά εδώ και καιρό, άκουσα με ηρεμία τις συμβουλές της. Τι και αν δεν σκόπευα να τις ακολουθήσω; Αρκούσε που άκουσα όσα είχε και εκείνη να μου πει για να την κάνω χαρούμενη, για να έρθω ξανά κοντά της με ουσιαστικό τρόπο, για να περάσουμε ξανά μαζί ποιοτικό χρόνο.

Εκείνος ο συνδυασμός από εκλεκτό, σκληρό σιτάρι με την απολαυστική γεύση και την «al dente» υφή, αυτά τα ζυμαρικά που καλλιεργούνται με βιώσιμο τρόπο και είχαν φτάσει σε χρόνο «ντετέ» στο πιάτο μου, λοιπόν, με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι τελικά, το να με φροντίζω, δεν ήταν τόσο δύσκολο, όσο πίστευα. Αρκεί να ακολουθούσα το παράδειγμα της μητέρας μου: Να είχα, δηλαδή, κάθε στιγμή στο ντουλάπι της κουζίνας μου τις πιο ποιοτικές foodie επιλογές.

Διότι αν το καλοσκεφτείς, είτε πρόκειται για το φαγητό που απολαμβάνουμε, είτε για τις μεταξύ μας σχέσεις ή το πώς αξιοποιούμε τον ελεύθερο χρόνο μας, η ποιότητα είναι η λέξη-«κλειδί» που κάνει τη διαφορά. Γιατί επιλέγοντας την ποιότητα πάνω από όλα, ξέρουμε πως έχουμε κάνει μία κίνηση αγάπης και φροντίδας, για εμάς και όσους αγαπάμε. Και σε εκείνη την επίσκεψη-έκπληξη στο πατρικό μου, η Barilla ήταν η ποιοτική εκείνη επιλογή, που μετατράπηκε σε μία μια κίνηση αγάπης και φροντίδας, που μας έφερε ακόμη πιο κοντά.

Να θυμάσαι, λοιπόν, πως όσο άγχος και αν έχεις, όσο έντονο και επιβαρυμένο και αν είναι το πρόγραμμά σου, υπάρχει τρόπος να δίνεις επιπλέον αξία και ποιότητα στις στιγμές σου και να φροντίζεις εσένα, αλλά και όσους αγαπάς, ακόμη και μέσα από ένα πιάτο με ζυμαρικά. Γιατί κάποιες φορές τη φροντίδα δεν τη βλέπεις, απλώς τη γεύεσαι. Και το να μοιράζεσαι πάντα την καλύτερη ποιότητα, είναι μια κίνηση αγάπης από μόνη της!