Οι αξεπέραστες στιγμές της οικογένειάς μας, οι Κυριακές γύρω από το τραπέζι

Υποχρεώσεις, ταξίδια, απρόοπτά, επαγγελματικά meeting, φιλικά ραντεβού. Τα τελευταία χρόνια, τα Σαββατοκύριακα με βρίσκουν συχνά εκτός βάσης και η αλήθεια είναι πως σε μεγάλο βαθμό, πρόκειται για δική μου επιλογή. Θέλω να χωρέσω σε δύο ημέρες ό,τι δεν προλαβαίνω να κάνω μες στην εβδομάδα, θέλω να «καλύψω» τον χαμένο χρόνο, να γεμίσω τη ζωή μου με όσες περισσότερες εμπειρίες μπορώ.

Ξέρεις κάτι όμως; Κάποιες φορές, όταν ρίχνω τους ρυθμούς μου, όταν σκέφτομαι το πόσο έντονη, γρήγορη και απαιτητική είναι η καθημερινότητά μου ή τι έχει, τελικά, μεγαλύτερη αξία για εμένα, δεν είναι τόσο οι εξορμήσεις, οι βόλτες ή τα επαγγελματικά milestones, όσο οι άνθρωποι που όπου και αν βρεθώ, θα με περιμένουν με μία ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά, δηλαδή η οικογένειά μου.

Home at last ή αλλιώς, επιτέλους πίσω στη βάση μετά από καιρό

Όλες αυτές οι σκέψεις άρχισαν να με κατακλύζουν, όταν την περασμένη Κυριακή, έπειτα από αρκετό καιρό, επισκέφτηκα το πατρικό μου. Είχαν περάσει δύο περίπου μήνες από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί γύρω από ένα τραπέζι με τους γονείς μου και ειλικρινά, δεν είχα καταλάβει πόσο γρήγορα είχε περάσει ο καιρός.

Προτού χτυπήσω το κουδούνι της εξώπορτας, η μυρωδιά από τα κλασικά, κυριακάτικα φαγητά της μητέρας μου, είχε «ξυπνήσει» μια σειρά από αναμνήσεις και συναισθήματα μέσα μου. Αλήθεια, πού ήμουν τόσο καιρό;

Η πόρτα άνοιξε και οφείλω να ομολογήσω ότι τα διάπλατα χαμόγελα στα πρόσωπα των γονιών μου, όταν με είδαν από κοντά μετά από καιρό, ήταν αξία ανεκτίμητη. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα όταν τους είδα να με καλωσορίζουν και να τρέχουν για να στρώσουν το τραπέζι. Τα ψητά, οι σαλάτες, η πατατοσαλάτα της μαμάς, η παγωμένη Coca-Cola δίπλα από κάθε σερβίτσιο. Όλα ήταν εκεί, όπως πάντα.

Κάποιες συνήθειες θα έχουν πάντα μεγαλύτερη αξία, όσο απλές και αν φαντάζουν

Η αλήθεια είναι πως δεν με ένοιαζε που εκείνη την Κυριακή «έχανα» το trekking με την παρέα. Ζούσα κάτι πιο μαγικό, ήμουν -επιτέλους- σπίτι και αυτό είχε σημασία. Διότι τελικά, είχα ανάγκη αυτήν την κυριακάτικη συνταγή της μαγείας. Χρειαζόμουν να γευτώ ξανά τα αγαπημένα μου μαμαδίστικα φαγητά, να μοιραστώ με την οικογένειά μου όλες τις εμπειρίες που είχα ζήσει το περασμένο δίμηνο, τρώγοντας λαίμαργα μπουκιές από το ψητό χοιρινό και κάνοντας συχνά μικρές παύσεις για αναζωογονητικές γουλιές από παγωμένη Coca-Cola.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, λοιπόν, όταν τα γέλια μπλέκονταν με τις ομιλίες και τους ήχους από τα τσουγκρίσματα και τα μαχαιροπίρουνα πάνω στα πιάτα, έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου: Ότι τουλάχιστον δύο Κυριακές τον μήνα θα επέστρεφα πίσω στη βάση μου, για να απολαύσω εκείνη την κυριακάτικη συνταγή της μαγείας, που χωρίς την οικογένειά μου δεν θα είχε την ίδια γεύση.

Δες το βίντεο:

Αν υπάρχει, λοιπόν, ένα «μάθημα» που πήρα με τα χρόνια, ένα life lesson που θέλω να μοιραστώ μαζί σου, είναι το εξής: Τις Κυριακές σου να τις «γεμίζεις» με προσοχή και κυρίως, να τις μοιράζεσαι με ανθρώπους που σε αγαπούν και τους αγαπάς. Το πού θα δώσετε το κυριακάτικο ραντεβού σας, δεν έχει σημασία. Ούτε το αν το μενού θα έχει πίτσα ή κοτόπουλο στον φούρνο. Σημασία έχει την ώρα που θα τσουγκρίζετε τα ποτήρια με την Coca-Cola σας, να νιώθετε όλοι πως δεν θα θέλατε να βρισκόσασταν κάπου αλλού. Αυτή είναι η κυριακάτικη συνταγή της μαγείας!

#RecipeForMagic #CocaColaGreece