Η Amita μού θύμιζε την ομορφιά του να τρέχω με τον χρόνο και όχι να τον «κυνηγάω»

Άγχος να ξεκινήσω την ώρα ακριβώς που έχω υπολογίσει, αν όχι λίγο νωρίτερα αν είναι δυνατόν, για να προλάβω την κίνηση. Άδικος κόπος, όποτε και να φύγω, (σχεδόν) νομοτελειακά καταλήγω να κολλάω στην Κηφισίας, λίγο πριν το δαχτυλίδι (κάτι ήξερε ο Pan Pan όταν έγραφε την «Ανισόπεδη Ντίσκο»). Κορναρίσματα από εδώ και εκεί αν τυχόν κάποιο αυτοκίνητο μείνει τρία nanosecond παραπάνω στο φανάρι. Γρήγορη στάση για να πάρω την πηγή δύναμής μου, aka το πρωινό μου, που θα με βοηθήσει να «βγάλω» τη μέρα.

Φτάνω γραφείο. Έξω από το κτήριο, στην απέναντι πολυκατοικία, γίνονται έργα (προφανώς και ακούς τον ήχο της μπετονιέρας και τις οδηγίες των μαστόρων στερεοφωνικά, λες και τους έχεις ακριβώς δίπλα σου). Μέσα στο κτήριο, προσπαθείς να βάλεις σε σειρά τα projects βάσει των deadlines τους ενώ κάποιοι συνάδελφοι αποφασίζουν ότι είναι καλή ώρα να μοιραστούν με όλους τα προγνωστικά τους για τους αθλητές και τις αθλήτριές μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είπαμε, sharing is caring αλλά όχι και έτσι. Άντε να βγει η μέρα με τον χρόνο να «τρέχει», την ώρα που οι αντιπερισπασμοί είναι πολλοί. Άσε που νιώθω ότι η «μάχη» με τον χρόνο είναι χαμένη υπόθεση, αφού νιώθω ότι πάντα με κερδίζει.

Σπίτι μου, σπιτάκι μου ή μήπως όχι;

Με τον έναν ή άλλον τρόπο, οι ώρες περνάνε και η ώρα να φύγεις από το γραφείο έφτασε. Επιτέλους. Και εδώ είναι που ξεκινάει ένας δεύτερος γύρος άγχους. Πρέπει να κάνω ένα σπριντ μέχρι να φτάσω στο αμάξι και να φύγω όσο νωρίτερα γίνεται για να μην «κολλήσω» στην απογευματινή κίνηση. Αλλιώς, ξέρω τι θα γίνει, το έχω δει ξανά και ξανά το έργο. Θα χρειαστώ τουλάχιστον μια ώρα για να φτάσω στο σπίτι.

Αντί να κάνω σπριντ, όμως, οριακά καταφέρνω να σύρω τα πόδια μου μέχρι το αμάξι. Άσε που είναι και αυτή η ζέστη που δεν βοηθάει την κατάσταση. Δύο πράγματα μού δίνουν δύναμη στον δρόμο της επιστροφής: Ο φυσικός χυμός Amita Πορτοκάλι που έχω φροντίσει να πάρω για να εξασφαλίσω μερικές... γουλιές δροσιάς και η σκέψη ότι θα επιστρέψω σπίτι να κάνω απλωτές στον καναπέ.

Έτσι όπως πλησιάζω στο σπίτι, περνάω από το πάρκο της γειτονιάς μου. Ποτέ δεν μου έκανε αίσθηση να μπω, σήμερα όμως με διακατέχει μια επιθυμία να πω «όχι» στη γοητεία του καναπέ του σπιτιού μου. Αντ’ αυτού, θέλω να πω ένα δυνατό «ναι» στην ομορφιά της φύσης. Δεν ξέρω τι έγινε, κάπως νιώθω σαν να μην είχα ξαναδεί στη ζωή μου το πάρκο.

Run, Forest, run!

Να μην στα πολυλογώ, με το που πάτησα το πόδι μου στο πάρκο άρχισα να νιώθω ότι αναπνέω ελεύθερα και μια αίσθηση ελευθερίας που τόσο πολύ επιζητούσα -και μάλλον δεν το είχα καταλάβει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήθελα να κάνω και κάτι που είχα αιώνες να κάνω: Να αρχίσω να τρέχω γύρω γύρω, πάνω κάτω, στο πάρκο σαν να μην με νοιάζει τίποτα, ακριβώς όπως όταν ήμασταν παιδιά.

Όπως κατάλαβες, αυτό ακριβώς έκανα. Άρχισα να τρέχω σαν τον Γιουσέιν Μπολτ. Οκ, θα ήθελα. Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ έτρεχα σαν τη Φοίβη στα «Φιλαράκια», με χέρια και πόδια που κινούνται πέρα δώθε. Ομολογουμένως μπορεί να μην είναι το πιο κομψό στυλ τρεξίματος και μάλλον είναι περίεργο για τους άλλους, αλλά η ζωή είναι πολύ μικρή για να σκεφτόμαστε τους τύπους και τα «πρέπει».

Αφού έριξα αρκετά λίτρα ιδρώτα, ήρθε η ώρα να χαλαρώσω και να δροσιστώ (όπως και να το κάνεις, το τρέξιμο σε διψάει παραπάνω). Οπότε, τι πιο... φυσικό από το να πιω τον φυσικό χυμό Amita Πορτοκάλι που είχα μαζί μου; Τίποτα, θα πω.

Γουλιά με τη γουλιά, άρχισα να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο, πόσο απολαυστικό είναι να περνάω χρόνο εκεί έξω, στη φύση, να χαίρομαι τις ομορφιές της, να τρέχω χωρίς να «κυνηγάω» τον χρόνο. Με λίγα λόγια, να ζω την κάθε στιγμή και να την κάνω «φυσικά μοναδική» όπως είναι και η γεύση της Amita. Αλήθεια, εσύ τι λες για όλα αυτά;