Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ερωτευτούν… Περισσότερο από ποτέ!

Κάποτε άνοιγες την τηλεόραση για να μάθεις τα νέα. Τώρα πια τα νέα είναι παντού. Τα έχεις μαζί σου. Στην οθόνη του κινητού σου. Και σε εποχές όπως αυτή που διανύουμε, που ψάχνεις να βρεις την καλή είδηση με το κιάλι, αυτή η δυνατότητα-να κουβαλάς την είδηση παντού- δεν είναι ευλογία. Κατάρα είναι. Γιατί κάθε φορά που ανοίγεις το κινητό, «πέφτεις»… Κι όσο πέφτεις, τόσο αναζητάς αφορμές για να σηκωθείς. Όπως λέει άλλωστε και ο ποιητής «εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ». Μεγάλο μυστικό. Τρόπος ζωής.

Χθες, με αφορμή την εθνική επέτειο, τα social media γέμισαν από φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Είδα πολλές. Μου έκανε εντύπωση μία. Γιατί συνέδεε το τότε με το τώρα… Η φωτογραφία έδειχνε στρατιώτες στο μέτωπο. Ήταν χαμογελαστοί. Γιατί; Επειδή ένας από αυτούς είχε αφήσει το όπλο και κράταγε ένα ακορντεόν. Μουσική! Αυτό ήταν το βάλσαμο τους... Η μουσική, το τραγούδι! Σε αυτά έβρισκαν παρηγοριά, όταν γύρω τους «μύριζε» θάνατο και δυστυχία…

Σκέψου τον εαυτό σου στα δύσκολα… 9 φορές στις 10 θα σιγοψιθυρίσεις, θα μουρμουρίσεις, θα σφυρίξεις ένα τραγούδι. Θα ντύσεις την στιγμή σου με αυτό. Τον έρωτα, τον χωρισμό σου… Τη χαρά ή τον πόνο σου. Μουσική.

Τα μεσημέρια μου, τα περνάω στον Μουσικό 98,6. Από τη 1 μέχρι τις 4 μμ μοιράζομαι τραγούδια και στιγμές με τους ακροατές. Εδώ και τέσσερα χρόνια. Τέσσερα και κάτι πια. Για τρεις ώρες βουτάμε μαζί στην πιο όμορφη θάλασσα της πλάσης. Αυτή της μουσικής. Και ξέρεις κάτι; Καταλαβαίνω πια καλά τη διάθεση των ανθρώπων. Την ανάγκη τους. Στην καραντίνα, στο lock down είχαμε ανάγκη για παρέα. Έμεινα στο μικρόφωνο κάθε μέρα, κόντρα ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό μου, το φόβο μου όταν μια γιαγιά πήρε τηλέφωνο στον σταθμό και μου είπε «είσαι η παρηγοριά μας…».

Τον τελευταίο καιρό, νιώθω ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ερωτευτούν. Τον περιμένουν τον έρωτα πιο πολύ και από το… εμβόλιο! Αυτό το πολύχρωμο του έρωτα (θέλουν να) είναι η απάντηση τους στο γκρίζο της καθημερινότητας. Από τον κορονοϊό μέχρι τον… Ερντογάν! Θέλουν να ερωτευτούν και να ξεφύγουν από όλο αυτό.

Να νοιάζονται ΜΟΝΟ για το πώς, πού, πότε θα δουν τον έρωτά τους. Να βρουν μαζί την ευτυχία σε απλά, καθημερινά πράγματα… Μια βόλτα στην πόλη, ένα τραγούδι που θα ακούσουν μαζί. Να ανακαλύψουν αυτόν τον Θεό των μικρών πραγμάτων.

«Πώς το καταλαβαίνεις;» Θα μου πεις… Από τα τραγούδια, από τις αφιερώσεις, από τα λόγια και τα μηνύματα… Σαν να είναι κάθε μέρα του Αγίου Βαλεντίνου! Και ξέρεις κάτι; Πολύ μ’αρέσει… Κι ας μου χαλάει το πρόγραμμα, τη σειρά των τραγουδιών κλπ. Ο Μάρκες κάποτε έγραψε ολόκληρο μυθιστόρημα για τον «έρωτα στα χρόνια της χολέρας». Η χολέρα έφυγε, ο έρωτας έμεινε. Τώρα ζούμε τον έρωτα στα χρόνια του κορονοϊού. Μαντέψτε ποιος θα μείνει. Ποιος θα νικήσει… Ο έρωτας. Και τα τραγούδια. Η μουσική. Αυτή που νικάει ακόμη και τον χρόνο. Το καταφύγιο μας…

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο instagram.